
বিশিষ্ট শিশু সাহিত্য়িক (প্ৰয়াত)।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/অনন্ত-দেৱ-শৰ্মা)_

অনন্ত দেৱ শৰ্মা


ধেমাজি।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/অনিৰ্বাণ-দত্ত)_


অনিৰ্বাণ দত্ত


গুৱাহাটী

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/অভিজিত-দত্ত)_


অভিজিত দত্ত


নাজিৰা, শিৱসাগৰ

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/অসমী-গগৈ-বৰুৱা)_


অসমী গগৈ বৰুৱা


নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/আভা-বৰা)_

আভা বৰা


চেইণ্ট ষ্টিফেন স্কুল, দমদম (কলকাতা)

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/আৰুশ-সোণোৱাল)_

আৰুশ সোণোৱাল


পাঞ্জাবাৰী, গুৱাহাটী

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ঈশান-জ্যোতি-বৰা)_


ঈশান জ্যোতি বৰা


নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/এলিজা-ৰাণী-দাস)_

এলিজা ৰাণী দাস


শান্তি পথ, আৰ জি বৰুৱা ৰোড, গুৱাহাটী-৭৮১০২৪

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/জ্যোতিশিখা-দত্ত)_

জ্যোতিশিখা দত্ত


নিবেদিতা গোস্বামী মেম’ৰিয়েল ইনষ্টিটিউট,  
সুৰ-সংগম, ৰৰৈয়া, যোৰহাট-৪

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/জ্যোতিস্মিতা-গোস্বামী-শৰ্মা)_

জ্যোতিস্মিতা গোস্বামী শৰ্মা


তেজপুৰ বিশ্ববিদ্যালয় চৌহদ, তেজপুৰ

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ঝৰ্ণালী-শৰ্মা-বৰকটকী)_

ঝৰ্ণালী শৰ্মা বৰকটকী


বিশিষ্ট লেখক, গৱেষক আৰু কণ্ঠশিল্পী।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ড-বীৰেন্দ্ৰনাথ-দত্ত)_

ড° বীৰেন্দ্ৰনাথ দত্ত


বালিজান, চাৰিখেলীয়া, বিশ্বনাথ-৭৮৪১৭২,  
ফোন- ৯৩৬৫৩৬৭০৬০

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/তপন-বৰুৱা)_

তপন বৰুৱা


বিশিষ্ট শিশু সাহিত্য়িক (প্ৰয়াত)।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ত্ৰৈলোক্যেশ্বৰী-দেৱী-বৰুৱানী)_

ত্ৰৈলোক্যেশ্বৰী দেৱী বৰুৱানী


শুৱালকুছি, পদ্মৰাম কাকতি পথ, কামৰূপ

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/দিগন্ত-বৈশ্য)_

দিগন্ত বৈশ্য


বিশিষ্ট শিশু সাহিত্য়িক।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/দিলীপ-কুমাৰ-বৰুৱা)_

দিলীপ কুমাৰ বৰুৱা


গুৱাহাটী

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/দীপক-কুমাৰ-কলিতা)_


দীপক কুমাৰ কলিতা


নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/দীপা-পণ্ডিত)_

দীপা পণ্ডিত


পুৰণিগুদাম, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/দুলাল-বৰা)_


দুলাল বৰা


নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/দ্বীপজ্যোতি-বৰা)_


দ্বীপজ্যোতি বৰা


সন্দীপনী বিদ্যামন্দিৰ, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/দৰ্শয়িতা-বৰঠাকুৰ)_

দৰ্শয়িতা বৰঠাকুৰ


ভলাগুৰি সত্ৰ, কলিয়াবৰ, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ধ্ৰুৱজ্যোতি-শৰ্মা)_

ধ্ৰুৱজ্যোতি শৰ্মা


বিশিষ্ট শিশু সাহিত্য়িক।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/নূপুৰ-মোমাইদেউ)_

নূপুৰ মোমাইদেউ


শংকৰদেৱ শিশু নিকেতন, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/নৱনীত-নিয়ৰ-শইকীয়া)_

নৱনীত নিয়ৰ শইকীয়া


ডিব্ৰুগড় বিশ্ববিদ্যালয়, ডিব্ৰুগড়

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/প্ৰকল্প-ৰঞ্জন-ভাগৱতী)_

প্ৰকল্প ৰঞ্জন ভাগৱতী


ডিব্ৰুগড়

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/প্ৰাণজিৎ-বৰা)_


ড° প্ৰাণজিৎ বৰা


দেৰগাঁও, গোলাঘাট

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/বন্দিতা-শৰ্মা-কন্দলি)_

বন্দিতা শৰ্মা কন্দলি


কলিয়াবৰ, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ভূপেন-শৰ্মা)_


ভূপেন শৰ্মা


কলিয়াবৰ, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ভূপেন্দ্ৰ-নাথ-হাজৰিকা)_


ভূপেন্দ্ৰ নাথ হাজৰিকা


গৌৰী মেনশ্যন, ভি আই পি ৰোড, ছয়মাইল, গুৱাহাটী-২২

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/মঞ্জু-দত্ত)_

মঞ্জু দত্ত


সূৰ্যপুৰ তিনিআলি, পাভৈ পথ,  
বিশ্বনাথ চাৰিআলি-৭৮৪১৭৬

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/মাতু-হাজৰিকা)_


মাতু হাজৰিকা


বাঙ্গালোৰ, কৰ্ণাটক-৫৬০০৬৭

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/যশোৱন্ত-নিপুণ)_


যশোৱন্ত নিপুণ


কাজিৰঙা, গোলাঘাট

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/শতৰূপা-গৌতম)_

শতৰূপা গৌতম


স্নাতকোত্তৰ মহলা, প্ৰাগজ্যোতিষ মহাবিদ্যালয়,  
গুৱাহাটী।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সত্যজিৎ-নাথ)_

সত্যজিৎ নাথ


ৱাৰ্ড নং ৯, নাজিৰা-৭৮৫৬৮৫, শিৱসাগৰ,  
ফোন- ৮৪৮৬০১৬০৪৫

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সত্যনাৰায়ণ-কৰ)_

সত্যনাৰায়ণ কৰ


নগাঁও মিছন হাইস্কুল, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সনভ-দাস)_

সনভ দাস


ৰূপকোঁৱৰ হাউচিং কমপ্লেক্স,  
খানামুখ ছেকগেট, ডাক- গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়,  গুৱাহাটী-৭৮১০১৪

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সমীন্দ্ৰ-হুজুৰি)_


সমীন্দ্ৰ হুজুৰি


‘কাণখোৱা’ৰ সম্পাদনা কক্ষ।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সম্পাদনা-কক্ষ)_

সম্পাদনা কক্ষ


দিল্লী পাব্লিক স্কুল, নাজিৰা

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সুগন্ধি-উৰুলি-বৰুৱা)_


সুগন্ধি উৰুলি বৰুৱা


লালমাটি, তেজপুৰ-৭৮৪০০১,  
শোণিতপুৰ

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সুপ্ৰীয়া-পাল)_


সুপ্ৰীয়া পাল


ঘৰ নং ১৩, লতাকটা শান্তিনগৰ,  
বশিষ্ঠ, গুৱাহাটী-২৯

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সুৰেন্দ্ৰ-মোহন-দাস)_

সুৰেন্দ্ৰ মোহন দাস


বিশিষ্ট সাহিত্যিক। তেখেতে শিশুৰ বাবেও ভালেমান সাহিত্য ৰচনা কৰিছে।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ৰঞ্জু-হাজৰিকা)_

ৰঞ্জু হাজৰিকা


ভোটাই গাঁও, নগাঁও, ফোন- ৯৮৬৪৪৯৮৭৪৮

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ৰিণ্টু-দাস)_


ৰিণ্টু দাস


কেন্দ্ৰীয় বিদ্যালয়, মিছা (নগাঁও)

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ৰুকনাভ-ৰণজয়-শইকীয়া)_

ৰুকনাভ ৰণজয় শইকীয়া


কলিয়াবৰ, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ৰূপজ্যোতি-গোস্বামী)_


ৰূপজ্যোতি গোস্বামী

			
সকলোৰে আদৰৰ ছোৱালী  
নাম গুণগুণ,  
তাইৰ দৰে মেধাৱী ছোৱালী  
আছে বাৰু কোন?

গুণগুণ মাকৰ সৈতে  
ফুৰিবলৈ যাব,  
নানা ঠাই ঘূৰি-ফুৰি  
জ্ঞান বুটলিব।

মা যাব, আইতা যাব  
আৰু যাব ককা,  
কিমান যে ভাল লাগিব  
উলাহে নধৰে হিয়া।

জৰাবাৰী, কমলাবাৰী  
আৰু মাজুলীলৈ যাব,  
দ্বিতীয়খন জগন্নাথো  
এইবাৰ ভ্ৰমণ কৰিব।

লেটেকুপুখুৰী, বৰদোৱা  
টিলিঙা মন্দিৰলৈও যাব,  
শিৱসাগৰৰ স্মৃতি চিহ্নবোৰো  
হেঁপাহ পলুৱাই চাব।

সকলো ঠাই ঘূৰি ফুৰি  
পৰশুকুণ্ডলৈ যাব,  
তাৰপাছতহে তেওঁলোক  
ঘৰলৈ উভতিব।

পৰশুকুণ্ড কিয় বিখ্যাত  
গুণগুণে জনা নাছিল,  
ককাকেহে এই কথা  
তাইক বুজাই দিছিল।

মাকক কাটি পৰশুৰামে  
মুক্তি পোৱা নাছিল,  
তালৈ গৈহে হেনো  
মুক্তি পাইছিল।

তেতিয়াৰে পৰা সেই কুণ্ড  
পৰশুকুণ্ড হয়,  
তাত গা ধুলে হেনো  
পাপ নাশ হয়।

প্ৰতিবছৰে গুণগুণে  
মাকৰ সৈতে ফুৰিবলৈ যায়,  
ঘূৰা-ফুৰা কৰিলেও যে  
নানান জ্ঞান পায়।

সেইবাবে গুণগুণে  
ভালদৰে পঢ়ে,  
ভালদৰে পঢ়িলেহে যে  
ঠাই ফুৰিব পাৰে।

***

_জটিল শব্দৰ অৰ্থ:_

_পৰশু: কুঠাৰ_  
_কুণ্ড: গাঁত_

গুণগুণৰ ভ্ৰমণ


শুনা শুনা অকণিহঁত,  
শুনা মন দি,  
কোনে কি কৈছে  
চোৱা ভাবি-গুণি।

ঘড়ীটোৱে কৈছে শুনা  
টিক টিক টিক,  
সময়ৰ কাম সময়ত কৰি  
জীৱন কৰা ঠিক।

মোৰ দৰে বিশাল হোৱা—  
আকাশখনে কয়,  
জীৱন তেতিয়া ৰসাল  
অৱশ্যেই হয়।

![আকাশখনে কয়](/images/posts/kone-ki-koise.webp)

সাগৰখনে কৈছে—  
গভীৰ যদি পাৰা হ’ব,  
জীৱনৰ অৰ্থ তেতিয়া  
অৱশ্যেই ৰ’ব।

নদীখনে কৈছে—  
থাকা মোৰ দৰে বৈ,  
সুখ-দুখ, ভাল-বেয়া  
সকলো লগত লৈ।

পোহৰবোৰে কৈছে—  
আলোকময় হোৱা,  
জীৱনবোৰ আলোকেৰে  
উজলাই তোলা।

কোনে কি কৈছে 


<span style={{float: 'left', fontSize: '4.5em', lineHeight: 1, marginRight: '0.15em', fontWeight: 'bold'}}>হি</span>
ন্দী সাহিত্যিক [মুঞ্চী প্ৰেমচন্দ](https://en.wikipedia.org/wiki/Premchand)ৰ দ্বাৰা ৰচিত পুথিসমূহৰ ভিতৰত অন্যতম জনপ্ৰিয় পুথি হৈছে ‘পাঁচ পোৱা ঘেঁহু’। এই পুথিৰ শিৰোনাম তথা বিষয়-বস্তুৱে পুথিখনক জনপ্ৰিয় কৰি তুলিছে। যুগে যুগে ধনিক শ্ৰেণীয়ে কিদৰে দুখীয়া শ্ৰেণীক শোষণ কৰি তেওঁলোকৰ তেজ-পূঁজ শুহি তেওঁলোকৰ জীৱন নৰকমুখী কৰি তুলিছে, তাৰ নিদৰ্শন এই পুথিৰ মাজেদি দাঙি ধৰা হৈছে। এই পুথিখন প্ৰীতি বৰুৱাই অসমীয়ালৈ অনুবাদ কৰিছে আৰু নেচনেল বুক ট্ৰাষ্টে প্ৰকাশ কৰিছে। আজি এই পুথিখনৰ কাহিনীটো চমুকৈ ক’বলৈ প্ৰয়াস কৰিছোঁ, আশা কৰোঁ তোমালোকে জানি ভাল পাবা।

<div style={{ display: 'flex', flexDirection: 'column', alignItems: 'center' }}>
  <img src="/images/posts/munshi-premchand-720x1024.webp" alt="মুঞ্চী প্ৰেমচন্দ" width="300"/>
  <p>মুঞ্চী প্ৰেমচন্দ</p>
</div>

কাহিনী অনুসৰি, শঙ্কৰ এখন গাঁৱৰ এজন অতি হোজা খেতিয়ক। তেওঁৰ দৰে সহজ-সৰল মানুহ গাঁওখনতে নাই। চল-চাতুৰীৰ পৰা এশ গজ দূৰত থকা শঙ্কৰে জীৱনত কেতিয়াও আনৰ লগত ঠগবাজি কৰি পোৱা নাই। একান্ত ঈশ্বৰভক্ত শঙ্কৰে বুজে যে পাপ কাম কৰিলে শাস্তি ভোগ কৰিব লাগিব। সেয়ে তেওঁ কেতিয়াও পাপ কাম কৰা নাই।

এদিন শঙ্কৰৰ ঘৰলৈ এজন সাধু বাবা আহিল। সাধুৰ আগমনত শঙ্কৰ ভক্তিত গদ্ গদ্ হৈ পৰিল। তেওঁ ঘৰ-দুৱাৰ সাৰি-মচি সাধুবাবাক আশ্ৰয় দিলে। এয়া কৰি সি পৰম সন্তোষ পালে যদিও তাৰ চিন্তা হ’ল, সাধু বাবাক সি খুৱাব কি? ঘৰত দেখোন ঘেঁহুও নাই। ধনীৰ ঘৰতহে ঘেঁহু থাকে, দুখীয়াৰ ঘৰত ঘেঁহু ক’ত থাকিব? চিন্তা কৰি কৰি সি উপায় এটা উলিয়ালে। এনে সময়ত তাৰ একমাত্ৰ সাৰথি পণ্ডিতজী। শঙ্কৰে নিজৰ ল’ৰাটোক পঠিয়াই পণ্ডিতজীৰ পৰা পাঁচ পোৱা ঘেঁহু অনালে। সেই ঘেঁহুৰে ঘৈণীয়েকে ৰুটী সেকিলে। সেয়া ভোজন কৰি সাধুৱে পৰম তৃপ্তি পালে আৰু শঙ্কৰক জোলোকা-জোলোকে আশীৰ্বাদ দিলে। এয়া কৰি শঙ্কৰৰ অন্তৰ আনন্দেৰে ভৰি পৰিল। শঙ্কৰৰ ভক্তিত সন্তুষ্ট হৈ সাধু বাবা যাবলৈ ওলাল।

![মুঞ্চী প্ৰেমচন্দৰ কাহিনী](images/posts/panch-powa-ghehu-02-1024x576.webp)

আনপিনে, পণ্ডিতৰ লগত শঙ্কৰৰ আগৰে পৰা আদান-প্ৰদান আছিল। পণ্ডিতে শঙ্কৰৰ পৰা খলিহৈ লয়, কিন্তু বিনা পইচাতে। আনপিনে পণ্ডিতে শঙ্কৰৰ পৰিয়ালৰ দিন-বাৰ চাই দিয়ে, কিন্তু তাৰ বাবে পূৰা পইচা উলিয়াই লয়। শঙ্কৰে মনতে ভাবে— পণ্ডিতক দিলে তাৰ ধৰ্ম হ’ব।

চ’ত মাহত ঘেঁহু চপোৱাৰ অন্তত শঙ্কৰে পণ্ডিতৰ পৰা অনা পাঁচ পোৱা ঘেঁহু ওভোতাই দিয়াৰ কথা চিন্তা কৰে যদিও পাঁচ পোৱা ঘেঁহু দিবলৈ লাজ কৰি তাৰ লগত দেৰ সেৰ খলিহৈ দি ধাৰ মাৰি দিয়াৰ কথা মনতে ভাবিলে। কিন্তু পণ্ডিতক তেওঁ সেই কথা নক’লে। ভাবিলে— তেওঁ নিজেই বুজিব।

এনেদৰে সাত বছৰ পাৰ হৈ গ’ল। এইখিনি সময়ৰ ভিতৰতে দুখীয়াক ধন ধাৰে দি চৰা সূদ আদায় লৈ পণ্ডিত ধনী মানুহ হ’ল, তেওঁৰ ঘৰ পকী হ’ল। আনপিনে, দিন যোৱাৰ লগে লগে শঙ্কৰৰ অৱস্থা বেয়া হল। পেট ভৰাবলৈ মজুৰি খাঁটিব লগা হ’ল। এদিন শঙ্কৰে মজুৰি খাঁটি ঘৰলৈ উভতি আহি থাকোঁতে পণ্ডিতক লগ পালে। তেওঁ শঙ্কৰক পাবলগীয়াখিনি দিয়াৰ কথা ক’লে। তেওঁৰ কথা শুনি শঙ্কৰ আচৰিত হৈ গ’ল, কাৰণ তেওঁতো পণ্ডিতক একো দিবলগীয়া নাই! কিন্তু, পণ্ডিতে তেওঁক ক’লে— “তোমাৰ ওচৰলৈ এদিন সাধু বাবা এজন আহিছিল। তেতিয়া তুমি ল’ৰাটোৰ হতুৱাই মোৰ পৰা পাঁচ পোৱা ঘেঁহু নিছিলা। কিন্তু আজিলৈকে তাক দিয়াৰ কথা নাভাবিলা।” শঙ্কৰে সেই ধাৰ সুজিছিল যদিও সেই কথা তেওঁহে ভাবিছিল, পণ্ডিতে ভবা নাছিল। পণ্ডিতক দিয়াৰ সময়ত শঙ্কৰে একো কোৱা নাছিল। তাতে চল পালে পণ্ডিতে। হলা গছ দেখি তেওঁ বাগি কুঠাৰ মাৰিবলৈ ধৰিলে। সাত বছৰ আগৰ পাঁচ পোৱা ঘেঁহু তেওঁৰ হিচাপত হল পাঁচ মোন। পণ্ডিতৰ এই হিচাপ শুনি শঙ্কৰৰ মূৰ ঘূৰি গ’ল। তেওঁক সহজ-সৰল পাই পণ্ডিতে যে বান্ধি পেলালে, সেই কথা বুজি পালে। এতিয়া যেতিয়ালৈকে পণ্ডিতৰ বহীৰ পৰা তাৰ নামটো কাটিব নোৱাৰিব, তেতিয়ালৈকে তেওঁৰ টোপনি নাহিব। সেয়ে তেওঁ পণ্ডিতক ক’লে যে পণ্ডিতে পাবলগীয়া পাঁচ মোন ঘেঁহুৰ ধাৰ পৰিশোধ কৰিহে এৰিব।

![মুঞ্চী প্ৰেমচন্দৰ কাহিনী](images/posts/panch-powa-ghehu-03-1024x576.webp)

সেইদিনাৰ পৰা শঙ্কৰে পণ্ডিতৰ ধাৰ কিদৰে পৰিশোধ কৰিব পাৰি, সেই চিন্তাত ব্ৰতী হ’ল আৰু এসাঁজ খাই আনসাঁজ লঘোনে থাকি সি নিজৰ লগতে পত্নী আৰু সন্তানটোকো কামত লগাই দিলে। দিন-ৰাতি এক কৰি কাম কৰি সি কিছু পইচা যোগাৰ কৰি এদিন সি কিছু টকা পণ্ডিতক দিব বুলি লৈ গ’ল, কিন্তু পণ্ডিতে ইমান পইচা একেলগে দেখি সি চুৰ কৰি অনা বুলি ভাবিলে। সেয়ে, ল’বলৈ সংকোচ কৰিলে। তদুপৰি, সি মূলটোহে আনিছে, পোন্ধৰ টকা সূদ যে অনা নাই। শঙ্কৰে পোন্ধৰ টকা বিচাৰি গোটেই গাঁও ফুৰিলে যদিও কোনেও তেওঁক পোন্ধৰ টকা নিদিলে। উপায় নাপাই শঙ্কৰে পণ্ডিতক মূল ষাঠি টকা দিলে যদিও পোন্ধৰ টকা সূদ পাছত দিব বুলি কথা দিলে।

দিনবোৰ পাৰ হৈ হৈ তিনিটা বছৰ গ’ল। পণ্ডিতৰ বহীত শঙ্কৰৰ সূদ বাঢ়ি বাঢ়ি ভালেখিনি হল। এদিন শঙ্কৰক মাতি পণ্ডিতে ক’লে যদিও শঙ্কৰৰ গাত নালাগিল। পণ্ডিতৰ টেঙৰালিয়ে তাক গোঁৱাৰ কৰি তুলিলে। এতিয়া সি কাম কৰে আৰু নিজৰ পৰিয়ালটোক লৈ খাই-বৈ সুখেৰে জীৱন কটায়।

আনপিনে, পণ্ডিতৰ বহীত যেতিয়া শঙ্কৰৰ সূদৰ হাৰ বাঢ়ি বাঢ়ি বহুখিনি হ’ল, এদিন পণ্ডিতে শংকৰক কথাটো ক’লে যদিও সি গুৰুত্ব নিদিলে। তেতিয়া পণ্ডিতে তাক সকীয়নি দিলে যে তেওঁ তেওঁৰ পাবলগীয়া লৈহে এৰিব। শঙ্কৰে ভাবিলে, মোৰ পৰা নো কি ল’ব? মোৰ এটা গৰুৰ বাহিৰে দিবলৈনো আছে কি?

অৱশেষত শঙ্কৰ পণ্ডিতৰ গোলাম হ’ল। কথাতে কয়— গোলামৰ সুখো নিজৰ নহয়, দুখ-হাঁহি আৰু চকুপানীও নিজৰ নহয়। পুৱা হোৱাৰ লগে লগে সি পণ্ডিতৰ গোলাম খাঁটিবলৈ আহে, গধূলি হোৱাৰ লগে লগে গুচি যায়। এনেদৰে গোলাম খাঁটি খাঁটি এদিন সি এই পৃথিৱীৰ পৰা আঁতৰি গ’ল। কিন্তু ইমানতে পাঁচ পোৱা ঘেঁহুৰ কাহিনী শেষ নহ’ল। তাৰ পাছত এই ভাৰ তাৰ ল’ৰাৰ ওপৰত পৰিল। এনেদৰে প্ৰজন্মৰ পিছত প্ৰজন্মলৈ পাঁচ পোৱা ঘেঁহুৰ কাহিনী চলি থাকিল।

<div style={{ display: 'flex', flexDirection: 'column', alignItems: 'center' }}>
  <img src="/images/posts/panch-powa-ghehu-munshi-premchand-720x1024.webp" alt="পাঁচ পোৱা ঘেঁহু" width="300"/>
  <p>পাঁচ পোৱা ঘেঁহু</p>
</div>


যেতিয়ালৈকে পণ্ডিতৰ দৰে এনে নিষ্ঠুৰ, শোষণকাৰী, অহংকাৰী মানুহ থাকিব আৰু শঙ্কৰৰ দৰে দুখীয়া, সহজ-সৰল খেতিয়ক থাকিব, তেতিয়ালৈ চলি থাকিব পাঁচ পোৱা ঘেঁহুৰ কাহিনী। কাৰণ, ধনীয়ে নিজে ধনী হোৱাটো বিচাৰে, দুখীয়া সদায় দুখীয়া হৈ যাওক, দৰিদ্ৰ হওক— সেই লৈ তেওঁলোকৰ ভাবিব লগা একো নাই। সেয়ে, আজিও অক্ষত আছে পাঁচ পোৱা ঘেঁহুৰ কাহিনী।

#### পাঁচ পোৱা ঘেঁহু  
লেখক: মুঞ্চী প্ৰেমচন্দ  
অসমীয়া অনুবাদ: প্ৰীতি বৰুৱা  
প্ৰথম প্ৰকাশ: ১৯৯৫ চন  
প্ৰকাশক: নেচনেল বুক ট্ৰাষ্ট  
মূল্য: ২৫ টকা

<center>_লেখকৰ ঠিকনা: দিগন্ত বৈশ্য, গাওঁ/ ডাক: শুৱালকুছি, পদ্মৰাম কাকতি পথ, কামৰূপ_</center>


মুঞ্চী প্ৰেমচন্দৰ উপন্যাসৰ কাহিনী: পাঁচ পোৱা ঘেঁহু


<span style={{float: 'left', fontSize: '4.5em', lineHeight: 1, marginRight: '0.15em', fontWeight: 'bold'}}>শি</span>
শুসকলৰ পৃথিৱীখন আমোদজনক আৰু কৌতূহলেৰে পূৰ্ণ। কিবা এটা নতুন কথা জনাৰ; নতুন বস্তু, নতুন প্ৰাণী এটা দেখাৰ আশাই সিহঁতক কৌতূহলী কৰি তোলে। বিশেষকৈ অসুৰ, দৈত্য-দানৱ আদিৰ প্ৰতি সিহঁতৰ মন সদায়ে আকৰ্ষিত হৈ থাকে। তেনে এক কাহিনীৰে ৰচিত এখন গ্ৰন্থ— ‘মোহিনী আৰু অসুৰ’।

অতি কম পৃষ্ঠাৰ এইখনি গ্ৰন্থৰ কাহিনী অনুসৰি, এখন গাঁৱত ভষ্মাসুৰ নামৰ এটা অসুৰ আছিল। অসুৰ মানে কিম্ভূত-কিমাকাৰ এক ৰূপ, দেখিলে ভয় নলগাকৈ থাকিব নোৱাৰে। সি থাকে এটা গুহাত। মানুহক ভয় দেখুৱাই ভাল পোৱা ভষ্মাসুৰৰ কোনো বন্ধু নাই। সি দুটা কামেই কৰে: ভোক নলগালৈকে মানুহক ভয় খুৱাই থাকিব আৰু ভোক লাগিলেই যাকে মন যায় তাকেই ভোজন কৰিব। তদুপৰি তাৰ এক যাদুকৰী ক্ষমতা আছিল, সেয়া হ’ল তাৰ হাতখন যাৰ মূৰতেই থয়, সি ছাই হৈ যায়। তাৰ এই শক্তিৰ বাবে তাক দেখি সকলোৱে পলাই-পত্ৰং দিয়ে। এই কাৰ্যটোৱে তাক বৰ আনন্দ দিয়ে। ইয়ে তাৰ সমান যে কোনো শক্তিশালী নাই, সেই কথাই তাৰ মনত অহং ভাবৰ সৃষ্টি কৰে।

তাক দেখি ভয় নোখোৱা মানুহ সেই অঞ্চলত কেৱল এগৰাকীয়েই আছে। এজনী সৰু ছোৱালী,— তাইৰ নাম মোহিনী। দেখাত সৰু হ’লেও তাইৰ মনটো ডাঙৰ আৰু সাহসী। আনে ভয় কৰিলেও তাই ভষ্মাসুৰক ভয় নকৰে, তাইৰ মতে এদিন নহয় এদিন তাই তাক মাৰিবই। তাইৰ এই মনোবল দেখি আনে তাইক ঠাট্টা-মস্কৰা কৰে। তাইৰ আইতাকে কোৱা মতে, অসুৰটোৰ গাত হেনো একুৰি হাতীৰ বল, তাই তাক কি কৰিব পাৰিব? কিন্তু তাইৰ আত্মবিশ্বাস ইমান প্ৰবল যে এদিন নহয় এদিন তাক মাৰিবলৈ উপায় বিচাৰি পাব বুলি তাই ভাবে।

মোহিনীয়ে ভষ্মাসুৰক মাৰিবলৈ উপায় চিন্তিবলৈ ধৰিলে। এনেকৈ চিন্তা কৰি কৰি তাই এটা উপায় উলিয়ালে। কিন্তু কাকো তাই এই কথাৰ ভূ নিদিলে। মাথোঁ গাঁওবুঢ়াৰ ওচৰলৈ গৈ তাই ভষ্মাসুৰক মৰাৰ অনুমতি আৰু এযোৰ জুনুকা বিচাৰিলে। তাইৰ আকোৰ-গোঁজালি দেখি গাঁওবুঢ়াৰ লগতে বুঢ়া-মেথাসকলেও সহযোগ কৰিব বুলি কথা দিলে। তাইক অনুমতি দিয়াৰ লগতে তাই বিচৰা জুনুকাও আনি দিলে।

মোহিনীয়ে সাহস কৰি ভষ্মাসুৰৰ গুহা পালেগৈ। তাত উপস্থিত হৈ প্ৰথমবাৰৰ বাবে তাইৰ ভয় লাগিল। তথাপি বুকুত সাহস গোটাই লৈ তাৰ সন্মুখত তাই থিয় হ’ল। তাৰ কিম্ভূত-কিমাকাৰ ৰূপ দেখি মোহিনী আচৰিত হ’লেও কিদৰে তাক বশ কৰিব পাৰি, সেই চিন্তা কৰি তাৰ প্ৰশংসাত পঞ্চমুখ হ’ল। তাইৰ মুখত সি ধুনীয়া বুলি শুনি ভষ্মাসুৰ আনন্দত আত্মহাৰা হল। সি মোহিনীক বিয়া কৰাব খুজিলে। মোহিনীয়েও না নকৰিলে। কিন্তু তাই তাৰ বাবে এটা চৰ্ত দিলে। যদিহে তাই তাৰ লগত বিয়া হ’ব লাগে, সি তাইৰ লগত নাচিব লাগিব। তাইক পাবৰ বাবে সিয়ো নাচিব বুলি কথা দিলে।

কথামতে কাম। মোহিনীয়ে জুনুকা পিন্ধি ভষ্মাসুৰৰ লগত নাচিবলৈ ধৰিলে। এনেদৰে মোহিনীয়ে নাচি নাচি এটা সময়ত নিজৰ হাতখন নিজৰ মূৰৰ ওপৰত দিলে, তাকে দেখি ভষ্মাসুৰেও তাৰ হাতখন মূৰৰ ওপৰত দিলে। তাৰ লগে লগেই ভষ্মাসুৰ পুৰি ছাই হৈ গ’ল।

ভাবিলে আচৰিত হ’বলগীয়া কথা, যিটো কাম এখন গাঁৱৰ মানুহে লগ লাগি কৰিব নোৱাৰিলে, সেই কাম কণমানি মোহিনীয়ে বুদ্ধি আৰু সাহসৰ দ্বাৰা কৰি পেলালে। লগতে প্ৰমাণ কৰি দিলে যে বলতকৈ বুদ্ধিহে শ্ৰেষ্ঠ। বুদ্ধি নথকা বাবে গোটেই গাঁওখন ভষ্মাসুৰৰ অধীনত আছিল। তাইৰ বুদ্ধি আৰু সাহস অথলে নগ’ল। তাই যি প্ৰতিজ্ঞা কৰিছিল, সেয়া তাই পূৰণ কৰিহে এৰিলে।

<figure>
![মোহিনী আৰু অসুৰ](images/posts/mohini-and-the-demon.webp)
<figcaption>
- Mohini and the Demon
</figcaption>
</figure>

সেয়ে, ক’ব পাৰি যে বলতকৈ বুদ্ধি সদায় শ্ৰেষ্ঠ। সেয়ে, আমি যি কৰোঁ, সেই সকলো বুদ্ধিৰে কৰিব লাগে। বুদ্ধিৰে কৰিলে আমাৰ কষ্টও কম হয়, বলেৰে কৰিবলৈ গ’লে আমি অযথা কষ্ট কৰিবলগীয়া হয়। সেয়ে, স্থান-কাল-পাত্ৰ চাই আমি বুদ্ধি আৰু বলৰ প্ৰয়োগ কৰিব লাগে।

**মোহিনী আৰু অসুৰ**  
লেখক: শান্তা ৰামেশ্বৰ ৰাও  
অনুবাদ: প্ৰীতি বৰুৱা  
বিষয়: শিশু-উপন্যাস  
প্ৰথম প্ৰকাশ: ১৯৯৪ চন  
প্ৰকাশক: নেচনেল বুক ট্ৰাষ্ট  
মূল্য: ৪০ টকা

_লেখকৰ ঠিকনা: দিগন্ত বৈশ্য, গাওঁ/ ডাক: শুৱালকুছি, পদ্মৰাম কাকতি পথ, কামৰূপ_


মোহিনী আৰু অসুৰ


<span style={{float: 'left', fontSize: '4.5em', lineHeight: 1, marginRight: '0.15em', fontWeight: 'bold'}}>‘অ</span>
পৰাজেয়’ শব্দটিৰ অৰ্থ হৈছে যি পৰাজয় বৰণ নকৰে। অৰ্থাৎ পৰাজয়ৰ ওচৰত হাৰ নমনাজনেই অপৰাজেয়। আজি আলোচনা কৰিবলৈ লৈছোঁ কিৰণ তামূলীয়ে ৰচনা কৰা আৰু নেচনেল বুক ট্ৰাষ্টে প্ৰকাশ কৰা ‘অপৰাজেয়’ নামৰ এখনি ৩২ পৃষ্ঠা জোৰা সুন্দৰ শিশু উপন্যাসৰ বিষয়ে।

কাহিনীটোৰ মূল চৰিত্ৰ এজন স্কুলীয়া ছাত্ৰ ৰাণা। এবছৰ আগতে পলিঅ’ হৈ তাৰ এখন ভৰি পঙ্গু হৈ পৰিল, যাৰ বাবে সি এবছৰ ধৰি স্কুললৈ যোৱাৰ পৰা বিৰত থাকিবলগা হ’ল। এতিয়া সি আগৰ দৰে খোজকাঢ়িব নোৱাৰে। ডাক্তৰে তাক এডাল পেং (দুডাল বাঁহত খাজ কাটি তাত ভৰি দি বাঁহ দুডাল হাতেৰে ধৰি খোজ দি যাব পৰা যতন) দিছে, যাতে সি খোজকাঢ়ি যাব পাৰে।

এবছৰৰ মূৰত সি আজি স্কুললৈ যাব, পুৱাৰে পৰা তাৰ মনত বহুত আনন্দ। নতুন সমসাজ (ইউনিফৰ্ম)যোৰ পিন্ধি দেউতাকৰ লগত সি স্কুললৈ গ’ল। তাৰ সকলো ভাল লাগিল, কিন্তু তাৰ মাজতে অলপ বেয়া লাগিল যে সি আগৰ দৰে এতিয়া খোজকাঢ়ি যাব নোৱাৰে। পেং অবিহনে তাৰ জীৱনটো যেন এতিয়া অচল— এই কথা ভাবি সি নকন্দাকৈ থাকিব নোৱাৰিলে। তাৰ দুখত সমভাগী হৈ প্ৰধান শিক্ষককে আদি কৰি শ্ৰেণী কেপ্তেইন, তাৰ লগৰ বন্ধুবোৰ, কণমানি ভাইটি-ভণ্টি — সকলোৱে কান্দিবলৈ বাধা দিয়াৰ লগতে তাক আগবাঢ়ি যাবলৈ উৎসাহ দিলে।

এদিন তেণ্ডুলকাৰ হোৱাৰ সপোন দেখা, সুনীল গাভাস্কাৰ হোৱাৰ সপোন দেখা ৰাণাৰ সপোনবোৰ পূৰণ নহ’ব নেকি, সেই লৈ সি চিন্তিত হ’ল। স্কুলত ক্ৰিকেট খেলৰ অনুশীলন হৈ আছিল। সিয়ো তালৈ গৈ গছ এডালৰ গুৰিত বহি থাকোঁতে কেবাজনো বন্ধু, ভাইটি-ভণ্টি তাৰ ওচৰলৈ আহিল। তেওঁলোকে উৎসাহ দিলে। “সি বেট ল’ব লাগিব, সিহঁত হ’ব ৰানাৰ”— এই কথাবোৰে যেন তাৰ ভাগি যাব খোজা মনটোক আকৌ গঢ়ি তুলিলে। তাৰ হেৰাই যোৱা দিনবোৰ ঘূৰি অহা যেন লাগিল।

ঘৰলৈ আহি সি সেয়ে তাৰ অতি মৰমৰ বেটখন উলিয়াই চাফ-চিকুণ কৰি গালত লগাই চালে। মাকে তাকে দেখি ভয় কৰি চিন্তা কৰিলেও বাপেকে যে তাক নিৰাশ নকৰে, সি সেই কথা জানে। সিদিনা সেই ভাল লগা কথাবোৰ ভাবি ভাবি কেতিয়া যে তাৰ টোপনি আহিল, গমেই নাপালে।

পাছদিনাৰ পৰা সি আগৰ ৰাণাজন হৈ পৰিল। স্কুললৈ গৈ খেলপথাৰৰ কাষত অলপ ঠাই উলিয়াই লৈ নিজৰ বন্ধুকেইজনৰ লগতে সৰু সৰু ল’ৰাকেইজনমানক কিদৰে বেট ধৰিব লাগে, বলিং কৰিব লাগে, ফিল্ডিং কৰিব লাগে, তাৰ অনুশীলনত লাগি পৰিল।

অপৰাজেয়
:----:
![অপৰাজেয় শিশু উপন্যাস](images/posts/aparajeyo-novel.webp)

লাহে লাহে তাৰ দিনবোৰ ভাললৈ আহিল, যিটো কিছুমানে বিচৰা নাছিল। সেয়ে সিহঁতে ‘ৰাণা লেঙেৰা’ বুলি ভেঙুচালি কৰা পোষ্টাৰ এখন স্কুলৰ কাষৰ আম গছজোপাত ওলোমাই তাৰ মনটো ভঙাৰ চেষ্টা কৰিলে। এই ঘটনাই তাক কষ্ট দিলে, যাৰ বাবে সি কেইবাদিনো স্কুল নোযোৱাকৈ থাকিল।

কেপ্তেইন ৰাজুৱে সেই পোষ্টাৰ আঁতৰাই মাকে শিশুক পলিঅ’ ঔষধ খুৱাই থকা পোষ্টাৰ এখন তাত ওলোমাই দিলে। কেৱল সেয়াই নহয়, ৰাজুৱে ৰাণাৰ ঘৰলৈ গৈ তাৰ খবৰ ল’লে, তাৰ পাছত তাক খেলিবৰ বাবে অলপ উলিয়াই আনিলে। ৰাণাক চাইকেলত উঠাই তাৰ ঘৰলৈ লৈ আনি তাৰ দেউতাক, ৰাজু আৰু ৰাণা তিনিও কিছু সময় খেলিলে। কিছু সময় খেলাৰ পাছত চাহ খোৱা সময়তহে ৰাণাই দেখিলে যে ৰাজুৰ দেউতাকৰ ভৰি এখন নাই! এখন নকল ভৰিৰ সহায়তে তেওঁ সকলো কৰিব পাৰে। এই দৃশ্যই তাক অধিক উৎসাহী কৰি তুলিলে।

এনেকুৱা নানান সাহস, উৎসাহ, প্ৰেৰণা বুটলি ৰাণা লাহে লাহে বহুত সাহসী হৈ পৰিল, আগৰ দৰে সি খেলত অংশগ্ৰহণ কৰি স্থান বুটলিবলৈও সক্ষম হ’ল। কেৱল সেয়াই নহয়, ৰাজুৰ দেউতাকে বিশেষভাবে সক্ষমসকলৰ বাবে আয়োজিত গুৱাহাটী নেহৰু ক্ৰীড়া মহোৎসৱত অংশ গ্ৰহণ কৰিবলৈ ৰাণাক অনুপ্ৰাণিত কৰিলে।

তিনিদিন অনুশীলন কৰাৰ পাছত খেল আৰম্ভ হ’ল। এখন-দুখনকৈ প্ৰতিখন খেলত জিকি অসম দলে ফাইনেল পালে। ফাইনেল খেল উদ্বোধন কৰিবলৈ আহিল শচীন তেণ্ডুলকাৰ। ৰাণা হৈছিল অসম দলৰ কেপ্তেইন। ইমান ওচৰৰ পৰা শচীন তেণ্ডুলকাৰৰ লগত কথা পাতি ৰাণা আৰু বেছি উৎসাহী হৈ পৰিল। অসম দলক পৰাজয়ৰ পৰা বচাই ৰাণাই আজুৰি আনিলে মেন অৱ দ্য মেচ্ছ (Man of the match)ৰ খিতাপ। তেণ্ডুলকাৰ আৰু সৌৰভ গাংগুলীয়ে ৰাণাক শুভ-কামনা জনোৱাৰ লগতে তেওঁলোকৰ ঘৰলৈ নিমন্ত্ৰণ জনালে। ৰাণা হৈ পৰিল অসমৰ নয়নৰ মণি, বুকুৰ আপোন।

শাৰীৰিক প্ৰতিবন্ধকতাকো নেওচি ৰাণাই নিজৰ প্ৰতিভাৰে প্ৰমাণ কৰি দিলে যে সূৰুযৰ পোহৰক এখন কাপোৰে ঢাকি ৰাখিব নোৱাৰে। তাৰ বাবে ঘৰখনৰ পৰাও তেনে উৎসাহ-সাহস-প্ৰেৰণা পাব লাগিব, যিয়ে তেওঁক আকাশ স্পৰ্শ কৰাত সহায় কৰিব।

অপৰাজেয়
:----:
![অপৰাজেয় শিশু উপন্যাস](images/posts/aparajeyo-novel-tamuli.webp)

মুঠতে, কণ কণ শিশুসকলক আগুৱাই নিয়াত ঘৰখনৰ উৎসাহ-সাহস-প্ৰেৰণা অতি দৰকাৰী। এনে উৎসাহ-সাহস-প্ৰেৰণাই সিহঁতৰ হেজাৰ শাৰীৰিক প্ৰতিবন্ধকতাকো নেওচি মানুহ কৰি তোলাত সহায় কৰে। সিহঁত হৈ পৰে— অপৰাজেয়!

**অপৰাজেয়**  
শিশু উপন্যাস  
লেখক: কিৰণ তামূলী  
প্ৰকাশক: নেচনেল বুক ট্ৰাষ্ট  
প্ৰথম প্ৰকাশ: ২০০৪  
মূল্য: : ৬০টকা



সাহস-প্ৰেৰণাৰ কাহিনী: অপৰাজেয়


<span style={{float: 'left', fontSize: '4.5em', lineHeight: 1, marginRight: '0.15em', fontWeight: 'bold'}}>অ</span>
সমীয়া সাহিত্যৰ মহান গ্ৰন্থসমূহৰ ভিতৰত সত্যনাথ বৰা (জন্ম: ১৮৬০, মৃত্যু: ১৯২৫)ৰ ‘সাৰথি’ এখনি লেখত ল’বলগীয়া গ্ৰন্থ। মানৱ জীৱনৰ দিক-দৰ্শকৰূপী এই গ্ৰন্থখনি চাৰিটা ভাগত ভগোৱা হৈছে। প্ৰথম ভাগত ৮টা, দ্বিতীয় ভাগত ৯টা, তৃতীয় ভাগত ১০টা আৰু চতুৰ্থ ভাগত ৭টা প্ৰবন্ধৰে সৰ্বমুঠ ৩১টা প্ৰবন্ধ এই গ্ৰন্থত সন্নিবিষ্ট হৈছে।

১ম ভাগত মনুষ্য জীৱনৰ লক্ষ্য, বিদ্যা, পুথি অধ্যয়ন,বৰ লোকৰ চৰিত্ৰ অধ্যয়ন, বস্তুবিজ্ঞান অধ্যয়ন, বিশ্ব অধ্যয়ন, দেশ ভ্ৰমণ আৰু চিন্তাৰ বিষয়ে আলোকপাত কৰা হৈছে, যিবোৰৰ যোগেদি মানুহে কিদৰে জীৱনত উদ্গতি কৰি আগুৱাই যাব পাৰিব, তাৰ বহল ব্যাখ্যা আগবঢ়োৱা হৈছে। এই দিশবোৰ মানি চলিলে মানুহে জীৱনত উদ্গতি নকৰাৰ অৰ্থ থাকিব নোৱাৰে।

২য় ভাগত চৰিত্ৰ, দয়া, ন্যায়শীলতা, ক্ৰোধ, লোভ, অহংকাৰ, মিছলীয়া চৰিত্ৰ শুধৰণৰ উপায় আৰু অন্যৰ প্ৰতি ব্যৱহাৰ আদি বিষয়ে আলোচনা কৰা হৈছে। মানৱ জীৱনৰ উদ্গতিত এইসমূহে সাৰথিৰ দৰে কাম কৰি জীৱনটো আগুৱাই লৈ যায়। উদাহৰণ স্বৰূপে, খং বা ক্ৰোধ এক দুষ্ট প্রবৃত্তি, কিন্তু মানৱ জীৱনত ইয়াৰ প্ৰয়োজনীয়তাও নুই কৰিব নোৱাৰি। সৎভাৱে ব্যৱহাৰ কৰিব জানিলে ই মহৌষধৰ দৰে কাম কৰে।

<center>
<img src="/images/posts/sarathi-satyanath-bora-cover-647x1024.webp" alt="সাৰথি" width="300"/>
</center>

৩য় ভাগত কৰ্ম, শ্ৰম, উৎসাহ, অভ্যাস, ছেগ, হেমাহি, প্ৰতিজ্ঞা, কৰ্তব্য জ্ঞান, ধনৰ ব্যৱহাৰ আৰু ৰাগীয়াল বস্তুৰ ওপৰত আলোচনা কৰা হৈছে। এই আটাইবোৰ দিশৰেই আমাৰ জীৱনত প্ৰয়োজন আছে। এইবোৰৰ ভাল-বেয়া দিশবোৰ আমি নিজে ঠাৱৰ কৰি জীৱনৰ উদ্গতিত তাক হাতিয়াৰ স্বৰূপে ব্যৱহাৰ কৰিব লাগিব।

৪ৰ্থ ভাগত সত্যনাথ বৰাদেৱে স্বাস্থ্য, বাসৰ ঠাই, বাসৰ ঘৰ, ভোজন, শয়ন, শৰীৰ আৰু বস্ত্ৰৰ শুদ্ধতা আৰু ব্যায়াম সম্পৰ্কে আলোকপাত কৰিছে। এটি সুন্দৰ স্বাস্থ্যকৰ পৰিৱেশ গঢ়ি এটি নিৰোগী জীৱন সজাই তুলিব পাৰিলেহে পূৰ্ণাংগ মানৱ জীৱনৰ অধিকাৰী হৈ জীৱনত উন্নতি কৰিব পাৰি।

‘সাৰথি’ত উল্লেখিত চাৰিটা ভাগৰ প্ৰতিটো প্ৰবন্ধৰ প্ৰতিটো শাৰীয়েই ইমান গুৰুত্বপূৰ্ণ যে সেই সমূহৰ এটা শাৰী বাদ দিও আলোচনা কৰা সম্ভৱ নহয়। তথাপি আমি ইয়াত দুই-এটা প্ৰবন্ধৰ এটি-দুটি বাক্য কবলৈ চেষ্টা কৰিম।

‘সাৰথি’ৰ অন্তৰ্গত প্ৰথম ভাগৰ প্ৰথম প্ৰবন্ধ ‘মনুষ্য জীৱনৰ লক্ষ্য’ত বৰাদেৱে লিখিছে— “সংসাৰত উদ্গতি কৰাই মানুহৰ জীৱনৰ সংকল্প বা লক্ষ্য হোৱা উচিত। কিন্তু কিছুমান মানুহে বিবেচনা কৰে যে নিজৰ অন্ন-জল যুগুত কৰাই উদ্গতিৰ ওৰ আৰু জ্ঞান-বুদ্ধিৰ শেষ কৰ্ম।” অৰ্থাৎ উদ্গতি মানে অন্ন-বস্ত্ৰ-গৃহৰ সা-সুবিধা হ’লে হাত সাবটি বহি থকা নহয়। বৰং কিদৰে সৎভাৱে আৰু কিমান দূৰ আগবাঢ়ি যাব পাৰি, তাৰ বাবে চেষ্টা কৰা উচিত। মনুষ্য জাতিৰ উদ্গতিৰ কোনো নিৰ্দিষ্ট সীমা নাই, আচলতে লাগি থকাটোৱেই উদ্গতিৰ দুৱাৰ। সেয়ে কোৱা হয়— লাগি থাকিলে মাগি নাখায়।

‘পুথি অধ্যয়ন’ প্ৰবন্ধত বৰাদেৱে লিখিছে— “পুথি অধ্যয়ন বিদ্যা উপাৰ্জনৰ ঘাই উপায়। মূলধন নহ’লে যিদৰে ধন আৰ্জিবলৈ টান, তেনেদৰে পুথি অধ্যয়ন নহ’লে বিদ্যা আৰ্জিবলৈ টান।”

অহংকাৰ সম্পৰ্কে ক’বলৈ গৈ লেখকে কৈছে যে অহংকাৰী মানুহৰ পৰম বিভূতি হৈছে অহংকাৰ, সেয়া অটুট ৰাখিবলৈ সি সদায় চেষ্টা কৰে। অহংকাৰীয়ে কেতিয়াও আনৰ অনুগ্ৰহ মানি ল’বলৈ টান পায়।

তৃতীয় ভাগৰ ‘শ্ৰম’ প্ৰবন্ধত বৰাদেৱে লিখিছে— “শ্ৰমেই হৈছে সিদ্ধিৰ অমোঘ অস্ত্ৰ, কু-চিন্তাৰ পৰম ঔষধ। ই অসাধ্যকো সাধন কৰে। পৰিশ্ৰমী মানুহৰ শ্ৰমেই সুখ।”

ভোজন সম্পৰ্কে ক’বলৈ গৈ লেখকে লিখিছে— “ভোকত ভাত, পিয়াহত পানী; ই নহ’লে কোনেও জীৱন ধৰিব নোৱাৰে। কিন্তু সেয়ে অতিৰিক্ত হ’লে স্বাস্থ্যৰ অপকাৰ কৰে। অতিভোজন ৰোগৰ মূল, এই এটা নীতিবচন। অতিভোজনৰ কাৰণে লোভ। লুভীয়া মানুহে ভাল বস্ত পালে ঠিহাই খায়, জিভাৰ জুতিত স্বাস্থ্যলৈ একেবাৰে পাহৰে।”

মুঠতে ক’ব পাৰি, ‘সাৰথি’ গ্ৰন্থখনি কেৱল এখনি গ্ৰন্থ নহয়, এইখনি মানৱ জীৱনৰ উদ্গতিৰ লগৰী, জীৱনৰ সাৰথি যিয়ে আমাক জীৱনৰ হেজাৰ বিপদ-বিঘিনি, ঘাত-প্ৰতিঘাত দূৰ কৰি সফল হোৱাত সহায় কৰে।

#### সম্পাদকৰ টোকা: 
মইনাহঁত, ‘সাৰথি’ কিতাপখনৰ কপিৰাইট ইতিমধ্যে উকলি গৈছে (কপিৰাইট মানে হৈছে লেখক বা প্ৰকাশকৰ কিতাপখনৰ ওপৰত থকা স্বত্ব। ভাৰতত লেখকৰ মৃত্যৰ ষাঠি বছৰ পাৰ হ’লে কপিৰাইট উকলি যায়, তেতিয়া কিতাপখন সকলোৱে মুকলিভাৱে ব্যৱহাৰ কৰিব পাৰে। কপিৰাইট সম্পৰ্কে বিতংভাৱে এদিন আলোচনা কৰিম।), সেয়েহে কিতাপখন বৰ্তমান ইণ্টাৰনেটত উপলব্ধ হৈ আছে। তোমালোকে বা অভিভাৱকে ইচ্ছা কৰিলে [ৱিকিমিডিয়া কমন্সৰ পৰা ডাউনলোড](https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/53/%E0%A6%B8%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%BF_%28Sarothi%29.pdf) কৰি কিতাপখন পঢ়িব পাৰা।

_লেখকৰ ঠিকনা: দিগন্ত বৈশ্য, গাওঁ/ ডাক: শুৱালকুছি, পদ্মৰাম কাকতি পথ, কামৰূপ_


সত্যনাথ বৰাৰ ‘সাৰথি’: জীৱন বাটৰ লগৰী


‘অ’ই বোলে অমিতা  
বৰ মিঠা ফল,  
‘আ’ই বোলে আঠিয়াই  
দেহলৈ আনে বল।

![](images/posts/a-phala3-1024x576.webp)

‘ই’য়ে বোলে ইকৰাৰে  
সাজোঁ আমি ঘৰ,  
‘ঈ’য়ে বোলে নেদেখাজনক  
কওঁ আমি ঈশ্বৰ।

‘উ’য়ে বোলে উট হেনো  
মৰুভূমিত থাকে,  
‘ঊ’য়ে বোলে ঊণৰ চুৱেটাৰ  
পিন্ধি আৰাম লাগে।

![অ-ফলাৰ ধেমালি](images/posts/a-phala2-1024x576.webp)

‘ঋ’য়ে বোলে ঋষিৰ বাক্য  
অথলে কদাপি নাযায়,  
‘এ’ই বোলে এৰীপলু  
এৰা গছতহে পায়।

‘ঐ’য়ে বোলে ঐৰাৱত  
গজৰ আন এটি নাম,  
‘ও’য়ে বোলে ওজাপালি  
সবাহতহে গাম।

![অ ফলা](images/posts/a-phala1-1024x576.webp)

‘ঔ’য়ে বোলে ঔটেঙা  
মাছেৰেহে খাবা,  
মাতৃভাষা শিকনত কদাপি  
পাল নামাৰিবা।


অ-ফলাৰ ধেমালি


চাওঁতে চাওঁতেই মুনুমণিৰ  
গ্ৰীষ্মৰ বন্ধ আহিল,  
তাকে গম পাই মুনুমণিৰ  
নথৈ আনন্দ লাগিল।

গৰমৰ বন্ধত মইনাহঁত  
ঠাই ফুৰিবলৈ যাব,  
নানান ঠাইত ঘূৰি ফুৰি  
ৰং-ধেমালি কৰিব।

মুনুমণিৰ সেইবোৰলৈ পিছে  
নাই মন-কাণ,  
পঢ়া-শুনাত ভাল হ’লেহে  
পাব পাৰি সুনাম।

গ্ৰীষ্ম বন্ধত কি কৰিব সি—  
নানা কথা ভাবিলে,  
অধ্যয়ন বেছিকৈ কৰিব বুলি  
মনতে পণ ল’লে।

মিছা কথা কেতিয়াও নকয়  
ল’লে ভাবি-গুণি,  
মিছা কথাই কৰে আমাৰ  
অনেক অনেক ক্ষতি।

মোবাইল চাই আহাৰ খোৱাৰ  
অভ্যাস যি আছে,  
সেয়া এৰাৰো মুনুমণিয়ে  
পণ ল’লে পিছে।

![মুনুমণিৰ পণ](images/posts/munumonir-pan2-1024x576.webp)

সময় হেনো অমূল্য সম্পদ  
ডাঙৰ মানুহে কয়,  
সময়ৰ সৎ ব্যৱহাৰ কৰিলে  
জীৱন ৰঙীন হয়।

পৰোপকাৰ কৰাৰ পণ  
মুনুমণিয়ে ল’লে,  
আনৰ উপকাৰ কৰিলে হেনো  
জীৱন যায় ভালে।

পিতৃ-মাতৃৰ সকলো কথা  
সদায়েই শুনিব,  
তেতিয়াহে পিতৃ-মাতৃৰ  
মৰম সদায় পাব।

গণিত তাৰ বাবে টান বিষয়  
মুনুমণিয়ে টং কৰে,  
গৰমৰ বন্ধৰ কালছোৱাত  
শিকি ল’ব ভালদৰে।

গ্ৰীষ্ম বন্ধ বুলি মুনুমণিয়ে  
নানা কথা আলচিলে,  
উৎসাহেৰে জীৱন গঢ়াৰ  
ন সপোন ৰচিলে।

_শব্দাৰ্থ:_
- পৰোপকাৰ: আনৰ উপকাৰ কৰা
- টং কৰে: মন কৰে, ভালকৈ ভাবি চায়

_লেখকৰ ঠিকনা: দিগন্ত বৈশ্য, গাওঁ/ ডাক: শুৱালকুছি, পদ্মৰাম কাকতি পথ, কামৰূপ_


মুনুমণিৰ পণ


১  
অধিক মাছত বগলী কণা  
সঁচাকৈয়ে হয়,  
বেছি লোভ কৰিলে  
বগলীৰ দশা হয়।

২  
অতি ভক্তি চোৰৰ লক্ষণ  
সকলোৱে কয়,  
ভক্তি বেছি দেখিলে  
বুজিবা নিশ্চয়।

৩  
অতি দৰ্পে হত লংকা  
হয় নিশ্চয়,  
দৰ্প কৰিলে চূৰ্ণ  
অৱশ্যেই হয়।

৪  
আঁঠুৱা চাই সদায়  
ঠেং মেলিবা,  
সামৰ্থ্য অনুযায়ী কাম কৰিলে  
অৱশ্যেই জিকিবা।

৫  
বলতকৈ বুদ্ধি শ্ৰেয়ঃ  
কোনে নাজানে,  
বুদ্ধিৰ ওচৰত বলে  
সদা হাৰ মানে।

৬  
আপোন ভালে জগত ভাল  
মনত ৰাখিবা,  
নিজে ভাল হ’বলৈ  
সদা যত্ন কৰিবা।

![ফকৰা-যোজনাৰ পদ্য](images/posts/fakara-jojana-padya-1024x576.webp)

৭  
চেষ্টাৰ অসাধ্য একো নাই  
জ্ঞানী লোকে কয়,  
চেষ্টা কৰিলে বিজয়  
হ’ব নিশ্চয়।

৮  
উপকাৰীক অজগৰে খায়  
সকলোৱে জানে,  
অকৃতজ্ঞ লোকৰ পৰা  
থাকিবা দূৰে দূৰে।

৯  
পাপীৰ লগত দূতৰ শাস্তি  
অৱশ্যেই হয়,  
বেয়াৰ লগত ভালৰো  
নানা কষ্ট হয়।

১০  
পৰত আশ বনত বাস  
মনত ৰাখিবা,  
আনক আশা কৰিলে  
দুখহে ভুঞ্জিবা।

#### ফকৰা-যোজনা

মইনাহঁত, তোমালোকে ফকৰা-যোজনা মানে কি জানানে? ফকৰা-যোজনা হৈছে সাৰুৱা উপদেশ থকা কিছুমান বাক্য বা উক্তি। এই উক্তিবোৰ মানুহৰ মুখে মুখে চলি থাকে। দিগন্ত বৈশ্যই তোমালোকৰ বাবে ৰচনা কৰা এই পদ্যটোত থকা ফকৰা-যোজনাকেইটা তোমালোকে ধৰিব পাৰিছানে? সেইকেইটা হৈছে:

- অধিক মাছত বগলী কণা
- অতি ভক্তি চোৰৰ লক্ষণ
- আঁঠুৱা চাই ঠেং মেলিবা
- বলতকৈ বুদ্ধি শ্ৰেয়ঃ
- আপোন ভালে জগত ভাল
- চেষ্টাৰ অসাধ্য একো নাই
- উপকাৰীক অজগৰে খায়
- পাপীৰ লগত দূতৰ শাস্তি
- পৰত আশ বনত বাস

তোমালোকৰ ঘৰৰ ডাঙৰসকলক এনেকুৱা আন ফকৰা-যোজনাৰ কথা সুধিবাচোন।

_শব্দাৰ্থ:_
- ফকৰা-যোজনা: সাৰুৱা উপদেশ থকা আৰু পৰম্পৰাগতভাৱে চলি অহা বাক্য বা উক্তি
- দৰ্প: অহংকাৰ, গৰ্ব, মই বৰ ভাব
- হত: লোপ পোৱা, নোহোৱা হৈ যোৱা, মৃত্যু হোৱা
- চূৰ্ণ: কিবা বস্তু খুন্দি কৰা গুড়ি/ চূণ
- শ্ৰেয়ঃ/ শ্ৰেয়: আনতকৈ ভাল, তুলনামূলকভাৱে ভাল/ কল্যাণ
- সদা: সদায়, চিৰদিন
- ভুঞ্জিবা: ভোগ কৰিবা

_লেখকৰ ঠিকনা: দিগন্ত বৈশ্য, গাওঁ/ ডাক: শুৱালকুছি, পদ্মৰাম কাকতি পথ, কামৰূপ_


... দিগন্ত-বৈশ্য ...