
বিশিষ্ট শিশু সাহিত্য়িক (প্ৰয়াত)।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/অনন্ত-দেৱ-শৰ্মা)_

অনন্ত দেৱ শৰ্মা


ধেমাজি।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/অনিৰ্বাণ-দত্ত)_


অনিৰ্বাণ দত্ত


গুৱাহাটী

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/অভিজিত-দত্ত)_


অভিজিত দত্ত


নাজিৰা, শিৱসাগৰ

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/অসমী-গগৈ-বৰুৱা)_


অসমী গগৈ বৰুৱা


নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/আভা-বৰা)_

আভা বৰা


চেইণ্ট ষ্টিফেন স্কুল, দমদম (কলকাতা)

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/আৰুশ-সোণোৱাল)_

আৰুশ সোণোৱাল


পাঞ্জাবাৰী, গুৱাহাটী

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ঈশান-জ্যোতি-বৰা)_


ঈশান জ্যোতি বৰা


নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/এলিজা-ৰাণী-দাস)_

এলিজা ৰাণী দাস


শান্তি পথ, আৰ জি বৰুৱা ৰোড, গুৱাহাটী-৭৮১০২৪

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/জ্যোতিশিখা-দত্ত)_

জ্যোতিশিখা দত্ত


নিবেদিতা গোস্বামী মেম’ৰিয়েল ইনষ্টিটিউট,  
সুৰ-সংগম, ৰৰৈয়া, যোৰহাট-৪

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/জ্যোতিস্মিতা-গোস্বামী-শৰ্মা)_

জ্যোতিস্মিতা গোস্বামী শৰ্মা


তেজপুৰ বিশ্ববিদ্যালয় চৌহদ, তেজপুৰ

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ঝৰ্ণালী-শৰ্মা-বৰকটকী)_

ঝৰ্ণালী শৰ্মা বৰকটকী


বিশিষ্ট লেখক, গৱেষক আৰু কণ্ঠশিল্পী।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ড-বীৰেন্দ্ৰনাথ-দত্ত)_

ড° বীৰেন্দ্ৰনাথ দত্ত


বালিজান, চাৰিখেলীয়া, বিশ্বনাথ-৭৮৪১৭২,  
ফোন- ৯৩৬৫৩৬৭০৬০

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/তপন-বৰুৱা)_

তপন বৰুৱা


বিশিষ্ট শিশু সাহিত্য়িক (প্ৰয়াত)।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ত্ৰৈলোক্যেশ্বৰী-দেৱী-বৰুৱানী)_

ত্ৰৈলোক্যেশ্বৰী দেৱী বৰুৱানী


শুৱালকুছি, পদ্মৰাম কাকতি পথ, কামৰূপ

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/দিগন্ত-বৈশ্য)_

দিগন্ত বৈশ্য


বিশিষ্ট শিশু সাহিত্য়িক।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/দিলীপ-কুমাৰ-বৰুৱা)_

দিলীপ কুমাৰ বৰুৱা


গুৱাহাটী

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/দীপক-কুমাৰ-কলিতা)_


দীপক কুমাৰ কলিতা


নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/দীপা-পণ্ডিত)_

দীপা পণ্ডিত


পুৰণিগুদাম, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/দুলাল-বৰা)_


দুলাল বৰা


নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/দ্বীপজ্যোতি-বৰা)_


দ্বীপজ্যোতি বৰা


সন্দীপনী বিদ্যামন্দিৰ, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/দৰ্শয়িতা-বৰঠাকুৰ)_

দৰ্শয়িতা বৰঠাকুৰ


ভলাগুৰি সত্ৰ, কলিয়াবৰ, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ধ্ৰুৱজ্যোতি-শৰ্মা)_

ধ্ৰুৱজ্যোতি শৰ্মা


বিশিষ্ট শিশু সাহিত্য়িক।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/নূপুৰ-মোমাইদেউ)_

নূপুৰ মোমাইদেউ


শংকৰদেৱ শিশু নিকেতন, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/নৱনীত-নিয়ৰ-শইকীয়া)_

নৱনীত নিয়ৰ শইকীয়া


ডিব্ৰুগড় বিশ্ববিদ্যালয়, ডিব্ৰুগড়

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/প্ৰকল্প-ৰঞ্জন-ভাগৱতী)_

প্ৰকল্প ৰঞ্জন ভাগৱতী


ডিব্ৰুগড়

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/প্ৰাণজিৎ-বৰা)_


ড° প্ৰাণজিৎ বৰা


দেৰগাঁও, গোলাঘাট

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/বন্দিতা-শৰ্মা-কন্দলি)_

বন্দিতা শৰ্মা কন্দলি


কলিয়াবৰ, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ভূপেন-শৰ্মা)_


ভূপেন শৰ্মা


কলিয়াবৰ, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ভূপেন্দ্ৰ-নাথ-হাজৰিকা)_


ভূপেন্দ্ৰ নাথ হাজৰিকা


গৌৰী মেনশ্যন, ভি আই পি ৰোড, ছয়মাইল, গুৱাহাটী-২২

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/মঞ্জু-দত্ত)_

মঞ্জু দত্ত


সূৰ্যপুৰ তিনিআলি, পাভৈ পথ,  
বিশ্বনাথ চাৰিআলি-৭৮৪১৭৬

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/মাতু-হাজৰিকা)_


মাতু হাজৰিকা


বাঙ্গালোৰ, কৰ্ণাটক-৫৬০০৬৭

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/যশোৱন্ত-নিপুণ)_


যশোৱন্ত নিপুণ


কাজিৰঙা, গোলাঘাট

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/শতৰূপা-গৌতম)_

শতৰূপা গৌতম


স্নাতকোত্তৰ মহলা, প্ৰাগজ্যোতিষ মহাবিদ্যালয়,  
গুৱাহাটী।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সত্যজিৎ-নাথ)_

সত্যজিৎ নাথ


ৱাৰ্ড নং ৯, নাজিৰা-৭৮৫৬৮৫, শিৱসাগৰ,  
ফোন- ৮৪৮৬০১৬০৪৫

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সত্যনাৰায়ণ-কৰ)_

সত্যনাৰায়ণ কৰ


নগাঁও মিছন হাইস্কুল, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সনভ-দাস)_

সনভ দাস


ৰূপকোঁৱৰ হাউচিং কমপ্লেক্স,  
খানামুখ ছেকগেট, ডাক- গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়,  গুৱাহাটী-৭৮১০১৪

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সমীন্দ্ৰ-হুজুৰি)_


সমীন্দ্ৰ হুজুৰি


‘কাণখোৱা’ৰ সম্পাদনা কক্ষ।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সম্পাদনা-কক্ষ)_

সম্পাদনা কক্ষ


দিল্লী পাব্লিক স্কুল, নাজিৰা

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সুগন্ধি-উৰুলি-বৰুৱা)_


সুগন্ধি উৰুলি বৰুৱা


লালমাটি, তেজপুৰ-৭৮৪০০১,  
শোণিতপুৰ

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সুপ্ৰীয়া-পাল)_


সুপ্ৰীয়া পাল


ঘৰ নং ১৩, লতাকটা শান্তিনগৰ,  
বশিষ্ঠ, গুৱাহাটী-২৯

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সুৰেন্দ্ৰ-মোহন-দাস)_

সুৰেন্দ্ৰ মোহন দাস


বিশিষ্ট সাহিত্যিক। তেখেতে শিশুৰ বাবেও ভালেমান সাহিত্য ৰচনা কৰিছে।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ৰঞ্জু-হাজৰিকা)_

ৰঞ্জু হাজৰিকা


ভোটাই গাঁও, নগাঁও, ফোন- ৯৮৬৪৪৯৮৭৪৮

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ৰিণ্টু-দাস)_


ৰিণ্টু দাস


কেন্দ্ৰীয় বিদ্যালয়, মিছা (নগাঁও)

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ৰুকনাভ-ৰণজয়-শইকীয়া)_

ৰুকনাভ ৰণজয় শইকীয়া


কলিয়াবৰ, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ৰূপজ্যোতি-গোস্বামী)_


ৰূপজ্যোতি গোস্বামী

প
লাশে এখন নতুন চাইকেল পালে। তাৰ আনন্দৰ সীমা নাই। স্কুলৰ পৰা আহি সি সদায় এপাক চাইকেলখন চলায়। এদিন সি চাইকেল চলাই থাকোঁতে কোনোবাই তাক মতা যেন পালে। সি ৰ’ল। পিছলৈ ঘূৰি চাই দেখিলে মানুহ এজন তাৰ ফালে আগবাঢ়ি আহিছে। সি চাইকেলৰ পৰা নামিল। মানুহজনে তাক ক’লে— “মোক চিনি পাইছানে ভাইটি?” 

পলাশে অলপ সময় ৰৈ চিন্তা কৰিলে, কোন হ’ব পাৰে বাৰু! 

মানুহজনে আকৌ ক’লে— “তুমি মোক পাহৰিছা ভাইটি। মই তোমাক কেতিয়াও নাপাহৰোঁ। তুমি মোৰ বহুত ডাঙৰ উপকাৰ কৰি দিলা।”

পলাশে একো মনত পেলাব পৰা নাই। সি ক’লে— “খুৰা, মই ঠিক ধৰিব পৰা নাই। বাৰু, ব’লকচোন আমাৰ ঘৰলৈ।”

“মই তোমালোকৰ ঘৰলৈকে আহিছোঁ। তুমি যে মোক এদিন ব্ৰেড আৰু পানী খাবলৈ দিছিলা, মনত পৰিছেনে? তেতিয়া তুমি অকণমান সৰু আছিলা কিন্তু মনটো তোমাৰ ডাঙৰ আছিল।”

<center>
<img src="https://res.cloudinary.com/s3/image/upload/v1714373385/knk/andhabiswas.webp
" alt="ছবি" width="500"/>
</center>

কথাবোৰ মনত পৰি গ’ল পলাশৰ। দুবছৰৰ আগতে এদিন সিহঁতৰ ঘৰৰ চোতালত মানুহ এজনে পানী পানী কৈ চিঞৰিছিল। মাক ঘৰত নাছিল। দেউতাকে পিছফালে কিবা কাম কৰি আছিল। পলাশে মানুহজনক পানী এগিলাচ দিলেহি। পানী গিলাচ খাই মানুহজনে ক’লে— “বৰ ভোক লাগিছে। কিবা খাবলৈ পোৱা হ’লে! ঘৰত মা আছেনে ভাইটি?” 

‘মা নাই, আপুনি বহকচোন’ বুলি কৈ পলাশ ভিতৰলৈ সোমাই গ’ল। কি কৰিব এতিয়া সি! মাকো নাই। ব্ৰেড আছিল। তাকে বাটাৰ সানি পানী এগিলাচৰ সৈতে মানুহজনক খাবলৈ দিলেগৈ। মানুহজনে খাই থাকোঁতে পলাশে দেউতাকক মাতি আনিলেগৈ।

দেউতাকে মানুহজনৰ লগত কথা পাতি গম পালে যে মানুহজনক গাঁৱৰ পৰা খেদি দিছে। দুদিন একো নোখোৱাকৈ আছে। হাতত পইচাও নাই কিনি খাবলৈ। দুঘৰ মানত সোমাই পানী বিচাৰিছিল। পানী দিয়াটো দূৰৰে কথা, তেওঁক গালি পাৰি খেদিহে দিলে। খোজ কাঢ়িবলৈ শক্তি নোহোৱা হৈছিল মানুহজনৰ। ইতিমধ্যে পলাশৰ মাক আহি পালেহি। পলাশৰ মাকে মানুহজনক ভালকৈয়ে চাহ-জলপান খাবলৈ দিলে। ওচৰৰে দুই-এজন লোক পলাশহঁতৰ ঘৰলৈ আহিল। মানুহজনে তেওঁক গাঁৱৰ মানুহে ডাইনী বুলি সন্দেহ কৰা কাহিনীটো ক’লে।

পলাশে তেতিয়া ডাইনী মানে কি একো বুজি পোৱা নাছিল। দেউতাকে তাক ডাইনী বুলি একো বস্তুৱেই যে নাই, সেয়া ভালকৈ বুজাই দিলে। ই কিছুমান মানুহৰ অন্ধবিশ্বাসৰ বাহিৰে একো নহয়। 

পলাশৰ অন্ধবিশ্বাসৰ বলি হোৱা মানুহজনলৈ বৰ বেয়া লাগিল। সি ঢুলঢুলীয়া চকুৰে দেউতাকক সুধিলে— “দেউতা, মানুহজন এতিয়া কলৈ যাব? যদি কেনেবাকৈ গাঁৱৰ মানুহে মাৰি পেলায়, তেতিয়া কি হ’ব!” 
“আমি তেখেতক সুৰক্ষা দিব লাগিব। এয়া আমাৰ দায়িত্ব আৰু কৰ্তব্য।”

দেউতাকৰ কথা শুনি মানুহজনৰ জীৱন ৰক্ষা পৰিব বুলি পলাশৰ মনটো ভাল লাগি গ’ল। 

পলাশৰ দেউতাকহঁতে অন্ধবিশ্বাসে সমাজৰ এচামক কিদৰে প্ৰভাৱিত কৰে আৰু এই অন্ধবিশ্বাসে মানুহক কিদৰে উদ্মাদ কৰি তোলে, এই সকলোবোৰ টিভি আৰু বাতৰি কাকতত পঢ়াৰ কথা আলোচনা কৰিলে। 

পলাশৰ দেউতাকেই আগভাগ লৈ মানুহজনৰ বাবে চহৰতে কাম কৰা আৰু থকাৰ ব‍্যৱস্থা কৰি দিলে। 

আজি বহুদিনৰ মূৰত মানুহজনক লগ পাই পলাশৰ বৰ ভাল লাগিল। মানুহজনৰ সৈতে হাঁহি হাঁহি কথা পাতি সি ঘৰ পালেহি। 

পলাশে ভাবিলে, এই খুৰাজনৰ দৰে কিমান যে মানুহ অন্ধবিশ্বাসৰ বলি হৈ আছে! কথাবোৰ তাৰ সকলো বন্ধুকে ক’ব আৰু এতিয়াৰ পৰাই সিহঁতে লগ লাগি অন্ধবিশ্বাসৰ বিৰুদ্ধে যুঁজি যাব বুলি মনতে পণ ল’লে।

অন্ধবিশ্বাস

খা
ৰৈ নামৰ এখন নৈৰ পাৰৰ জোপোহানিৰ মাজত কপৌ চৰাই এহালে বাহ সাজিছিল। কপৌ চৰাইজনীয়ে কণী পাৰিলে আৰু এদিন কণী ফুটি পোৱালি ওলাল। সিহঁতে পোৱালি দুটাৰ নাম দিলে চিকু আৰু মিকু। চিকু বৰ উৎপতীয়া আৰু দুষ্ট স্বভাৱৰ। আনহাতে মিকু বৰ শান্ত আৰু বুজন স্বভাৱৰ। চিকুক লৈ মাক-দেউতাকৰ বৰ চিন্তা।

চিকু-মিকুৰ পাখি গজিছেহে, ভালকৈ উৰিব পৰা হোৱাই নাই। সিহঁতে নিজে খুঁটি খাবও পৰা নাছিল। দুয়োটাকে মাক-বাপেকে খুৱাই দিছিল।

চিকুৱে মাজে মাজে তাৰ অকণমানি ডেউকা দুখনেৰে ধপধপাই ধপধপাই উৰিব বিচাৰে যদিও নোৱাৰে। তাৰ চেষ্টা দেখি মাকহঁতে হাঁহে যদিও ভিতৰি ভয় খাই থাকে। কাৰণ সি যিহে খটখটীয়া, অঘটন হ’বলৈ বেছি সময় নালাগে। সেয়ে মাকে কয়— “অভ্যাস কৰি থাকা। কিন্তু বাহৰ পৰা ওলাবলৈ চেষ্টা নকৰিবা।”

চিকুৱে মাকক সোধে— “তোমালোকৰ দৰে আমি কেতিয়ানো উৰিব পাৰিম?”

মাকে তাক কয়— “আৰু অলপ ডাঙৰ হৈ লোৱা। তোমালোকৰ পাখিবোৰ ভালকৈ গজা নাই নহয়। পাখিবোৰ ভালকৈ গজিলেই আমাৰ লগত উৰি ফুৰিব পাৰিবা আৰু নিজে নিজেই খোৱা বস্তু বিচাৰি খাব পাৰিবা।”

মিকুৱে একো নকয়। মাকে কোৱা কথাবোৰ মনোযোগেৰে শুনি থাকে। চিকুলৈ তাৰো চিন্তা লাগে। মাকহঁত নাথাকিলে সি মিকুক বহুত দিগদাৰ দি থাকে। অকণমানি বাহটোত সি শান্তিৰে নাথাকে।

সি মিকুক কয়— “ঐ মিকু, মই সেই ডালটোলৈ যাওঁ। ইয়াৰ পৰা আকাশখন ভালকৈ দেখা নাপায়। তয়ো আহ।”

মিকুৱে তাৰ কথাত বৰ ভয় খায়। সি চিকুক কয়— “নালাগে যাব। মাহঁতে হাক দিছে নহয়। মই হ’লে নাযাওঁ দেই।”

মিকুৱে যিমান পাৰে চিকুক বুজায়। মাকহঁতে বাহৰ পৰা ওলাবলৈ হাক দিয়াৰ কথা বাৰে বাৰে সোঁৱৰাই দিয়ে।

চিকুৱে তাক ভয়পাদুৰা বুলি হাঁহে আৰু কয়— “তই থাক, মই যাওঁ।” এইবুলি সি যোৱাৰ নিচিনা কৰে। মিকুৱে ভয়তে কান্দি দিয়ে।

মাকহঁত নাথাকিলে চিকুৱে মিকুক এনেদৰেই ভয় খুৱাই থাকে। মাকে চিকুৰ দুষ্টমিবোৰ জানে বাবেই বেছি দূৰলৈ খোৱা বস্তু আনিবলৈ নাযায়। ঠিকতো নাই, সি কেনেবাকৈ উৰিবলৈ চেষ্টা কৰোঁতে যদি মাটিত পৰি যায়, কি যে হ’ব! ভাবিলেই মাকৰ বুকুখন ধপধপায়। সেয়ে মাকে সিহঁত দুয়োটাকে মৰম কৰি কয়— “আমি নাথাকিলে তোমালোক বাহৰ পৰা একদম নোলাবা দেই।” 
চিকুৱে সোধে— “কিয় মা?”

মাকে কয়— “ঢোৰাকাউৰীয়ে যদি কেনেবাকৈ আমাৰ বাহটো দেখে, বৰ বিপদ হ’ব। সিহঁতে কিবা বুদ্ধি কৰি হ’লেও জোপোহাৰ মাজত সোমাই তোমালোকক ধৰি নিব। সেই কাৰণেই মই তোমালোকক হাক দি থাকো।”

দুয়োটাই মাকৰ কথাবোৰ শুনে যদিও চিকুৱে মিকুক ভয় খুৱাবলৈ হ’লে নেৰে।

![চিকু আৰু মিকু](images/posts/ciku-miku-02-1024x577.webp)

এদিন দুপৰীয়া চিকুৱে এটা ডাঙৰ কাম কৰিলে। সিহঁতক টোপ খুৱাই মাক-বাপেকে বাহটোৰ ওচৰৰ ডাল এটাত জিৰণি লৈ আছিল। চিকুৱে বাহৰ পৰা মূৰ উলিয়াই মাজে মাজে মাকহঁতলৈ চাই থকা দেখি মিকুৱে ক’লে— “কিনো কৰি আছ? শুই থাকচোন।”

চিকুৱে ক’লে— “তই শুই থাক। ম‍ই মাহঁতৰ ওচৰলৈ যাওঁ।”

তাৰ কথা শুনি মিকুৱে আকৌ ক’লে— “মায়ে দেখোন আমাক বাহৰ পৰা ওলাবলৈ হাক দিছে।” 
“একো নহয় অ’। তই চাই থাকচোন।”— এইবুলি কৈ চিকু লাহেকৈ বাহৰ পৰা ওলাই ডালটোলৈ যাব ধৰোঁতেই পিছলি পৰিল। মিকুৱে চিঞৰি দিলে।

মাক-বাপেকে আহি দেখিলে চিকু বাহটোৰ তলত অকণমানিডাল এটাত লাগি ওলমি আছে। ভাগ্য ভাল আছিল বাবেই তলত সৰি নপৰিল।

মাক-বাপেকে বহুত কষ্ট কৰি তাক বাহটোলৈ উঠাই আনিলে। চিকুৱে বহুত ভয় খাইছিল। মাকহঁতে হাক দিয়াৰ কাৰণটো সি বুজি পালে আৰু কেতিয়াও মাক-দেউতাকৰ অবাধ্য নহওঁ বুলি শপত খালে। সি মিকুক দুখ মনেৰে ক’লে— “তোক মই বৰ কষ্ট দিওঁ নহয় মিকু? মোক মাফ কৰি দে। তোৰ কথা নুশুনাৰ বাবেই আজি মোৰ এই ঘটনা ঘটিবলৈ পালে।”

মিকুৱে তাক সাবটি ধৰিলে আৰু আকাশখন দেখুৱাই ক’লে— “চা চা, ডাৱৰবোৰ ইমান ধুনীয়া লাগিছে। কপাহৰ দৰে জিলিকি আছে। আমি যেতিয়া ভালকৈ উৰিব পৰা হ’ম, তেতিয়া ডাৱৰ লগত লুকাভাকু খেলিম দেই।” এইবুলি সি চিকুক ভাকুটকুটাই দিলে।

_লেখকৰ ঠিকনা: মাতু হাজৰিকা, সূৰ্যপুৰ তিনিআলি, পাভৈ পথ, বিশ্বনাথ চাৰিআলি-৭৮৪১৭৬_

চিকু আৰু মিকু

হি
মাংশু অহাৰ কথা আছে ৰূপক আৰু ৰূপাংকীহঁতৰ ঘৰলৈ। তিনিওটাই মিলি কিবা এটা প্ৰজেক্ট কৰিব। ৰূপকে মাকক হিমাংশুৱে ভাল পাই বাবে কে’ক এটা কৰিবলৈ কৈছে। সিহঁতে মাকক ইটো-সিটো আনি দি সহায় কৰি আছে। এপাকত ৰূপকে বিস্কুটৰ টেমাৰ পৰা বিস্কুট আনি ৰূপাংকীকো দি নিজেও খোৱা দেখি মাকে ক’লে— “তুমি বৰ চয়তান হৈছা দেই।”

মাকৰ কথা শুনি ৰূপাংকীয়ে ৰূপকলৈ চাই হাঁহিলে। ৰূপকেও হাঁহি হাঁহি মাকক ‘ডাঙৰ হৈছোঁ’ বুলি ক’লে।

‘অকল ডাঙৰ হ’লেই নহ’ব, পঢ়া-শুনাটো ডাঙৰ হ’ব লাগিব’ বুলি মাকে তাক ক’বলৈহে পালে, সি তপৰাই ক’লেই— “আমি পঢ়া-শুনাও সমানে কৰি গৈছোঁ দিয়া। বাৰু কোৱাচোন, বাৰ্মুডা ট্ৰায়েংগল মানে কি?”

মাকে চয়তান বুলি কওঁতে ৰূপকৰ মনত পৰি গৈছিল বাৰ্মুডা ত্ৰিভুজৰ কথা। ৰূপকৰ প্ৰশ্ন শুনি মাকে আচৰিত হৈ সুধিলে— “বাৰ্মুডা ট্ৰায়েংগলৰ বিষয়ে কেনেকৈ জানিলা? কোনে ক’লে?” 
“কোনেও কোৱা নাই মা। আমি কিতাপ পঢ়ি জানিলোঁ আকৌ।”

ৰূপকে কোৱাৰ লগে লগেই ৰূপাংকীয়েও বৰ উলাহেৰে ক’লে— “মৌচাকত মা। ময়ো পঢ়িছোঁ।” 
“হয় নেকি? বৰ ভাল কথা। এনেবোৰ কথা জানিবৰ বাবেই কিতাপ পঢ়িব লাগে বুজিছা। আজৰি সময়ত মোবাইলত গেম খেলি থকাতকৈ কিতাপ পঢ়িলে বহুত ভাল ভাল কথা জানিব পাৰিবা। তোমালোকৰ লগৰীয়া সকলকো গেম খেলি থকাতকৈ কিতাপ পঢ়িবলৈ ক’বা দেই।”— মাকে উৎসাহ দি ক’লে।

![ৰহস্যময় হ্ৰদ](images/posts/rahasyamoi-hrad-02-1024x576.webp)

এৰা, মাকেই ঠিকেই কৈছে। ৰূপকৰ লগৰ হিমাংশুৱে মোবাইলত কিমান যে গেম খেলি থাকে। নতুন নতুন গেম উলিয়াই খেলি খেলি তাক কয়হি। ৰূপকে ভাবিলে, হিমাংশুক বাৰ্মুডা ট্ৰায়েংগলৰ বিষয়ে ক’ব লাগিব।

কি যে আচৰিত এই বাৰ্মুডা ত্ৰিভুজটো! ই উত্তৰ আটলাণ্টিক মহাসাগৰৰ পশ্চিম অংশৰ এক অঞ্চল, য’ত ৰহস‍্যজনকভাৱে কেইবাখনো বিমান আৰু জাহাজ নাইকিয়া হৈছিল। আনকি অতি আচৰিত যে ইয়াৰ ওপৰেদি চৰাই উৰি গ’লেও হঠাৎ নাইকিয়া হৈ পৰে। কি কাৰণত এনে হয় ইয়াৰ কাৰণ বিজ্ঞানে সন্ধান কৰি আছে যদিও আজিলৈকে সঠিক উত্তৰ পাবলৈ সক্ষম হোৱা নাই। চুম্বকীয় শক্তিৰ ফলত এনে পৰিঘটনা হয় বুলি মানুহে অনুমান কৰিছিল আৰু কৰি আহিছে।

ৰূপকে যেতিয়া হিমাংশুক বাৰ্মুডা ট্ৰায়েংগলৰ বিষয়ে ক’লে, সি অতি আচৰিত হৈ মুখ মেলি তধা লাগি শুনিলে আৰু ৰূপকক সুধিলে— “চুম্বকে লোহাকহে আকৰ্ষণ কৰে। চৰাইক আকৰ্ষণ কৰিবলৈ চৰাইৰ গাত কিবা লোহা থাকে নেকি?” 
ৰূপকে ক’লে— “কথাটো ময়ো বুজি পোৱা নাই। চৰাইক বাৰু কেনেকৈ আকৰ্ষণ কৰিব পাৰে!”

<figure>
![বাৰ্মুডা ট্ৰায়েংগল](images/posts/rahasyamoi-hrad-04-1024x576.webp)
<figcaption>
- বাৰ্মুডা ট্ৰায়েংগল | ছবি: ৱিকিমিডিয়া কমন্স
</figcaption>
</figure>

ইমান সময়ে ৰূপক আৰু হিমাংশুৰ কথা শুনি থকা ৰূপাংকীয়ে মাত লগালে— “আমাৰ উত্তৰ-পূৰ্বাঞ্চলতো যে বাৰ্মুডা ত্ৰিভুজৰ দৰে এটা ৰহস্যময় হ্ৰদ আছে, গম পোৱানে বাৰু? অৰুণাচলত থকা হ্ৰদটোত জীৱ-জন্তু নামিলেই নাইকিয়া হৈ যায়।”

হিমাংশু আকৌ আচৰিত হ’ল। সি ৰূপকক সুধিলে— “অৰুণাচলতো আছে নেকি?” 
“অঁ। বাৰ্মুডা ত্ৰিভুজৰ দৰে এই হ্ৰদটো ৰহস্যময়।”— ৰূপকে এজন জ্ঞানী মানুহৰ দৰে উত্তৰ দিলে। 
“অৰুণাচলৰ ক’ত আছে?”— হিমাংশুৱে সুধিলে। 
“ম‍্যানমাৰ সীমান্তত।”— ৰূপাংকীয়ে লগে লগেই উত্তৰ দি দিলে। 
“আমি চাবলৈ যাব পাৰিমনে?”— হিমাংশুৱে সুধিলে। 
“পাৰিম চাগে। ডাঙৰ হ’লে আমি দুয়োটা যাম দে।”

ৰূপকে হিমাংশুক তেনেকৈ কোৱা শুনি ৰূপাংকীৰ ঠেহ লাগিল। তাই মুখখন ওফোন্দাই ঠেনঠেনিয়া মাতেৰে ক’লে— “তোমালোক দুটা যে যাবা, মোক মানে নিনিয়া?”

ৰূপাংকীৰ কথাত সিহঁতে ইটোৱে সিটোলৈ চালে। ৰূপকে তাইৰ ঠেহ ভঙিবলৈ ক’লে— “তোক আকৌ কিয় নিনিম? মোতকৈ তইহে ভালকৈ জান হ্ৰদটোৰ বিষয়ে। তোক নিনিলে দেখোন আমি হেৰাই থাকিম।”

ৰূপাংকীৰ মুখত হাঁহি বিৰিঙিল। তাই বৰ উলাহেৰে কৈ গ’ল— “জানা হিমাংশু দা, অৰুণাচলৰ চাংলাং জিলাত এই হ্ৰদটো আছে। বহুতে কয় ভাৰতৰ ৰহস‍্যাবৃত পৰ্যটনস্থলীৰ অন‍্যতম অৰুণাচলৰ নাৱাং য়াং (Nawang Yang) হ্ৰদ বা ‘লেক অৱ নো ৰিটাৰ্ন’। এই হ্ৰদটোত বহুত মানুহ হেৰাইছে। আৰু কি জানা, এই হ্ৰদক লৈ বহুত কাহিনী আছে।”

<figure>
![লেক অৱ ন’ ৰিটাৰ্ন ৰহস্যময়হ্ৰদ](images/posts/rahasyamoi-hrad-03-1024x576.webp)
<figcaption>
- লেক অৱ ন’ ৰিটাৰ্ন | ছবি: ৱিকিমিডিয়া কমন্স
</figcaption>
</figure>

ৰূপাংকীৰ কথা শুনি হিমাংশুৰ ভয়েই লাগিল। সি ভয়ে ভয়ে ক’লে— “এ… হয় নেকি! তালৈ গ’লে আকৌ আমিও হেৰাম নেকি?” 
“ইস্ আমি কিয় হেৰাম? আমি হ্ৰদটোৰ একেবাৰে ওচৰলৈ নাযাওঁ নহয়। দূৰৰ পৰাহে চাম।”

ৰূপাংকীৰ কথা শুনি ৰূপকে ক’লে— “এতিয়া হ’ব দে। প্ৰথমে আমি ভালকৈ পঢ়ি-শুনি ডাঙৰ হৈ লওঁ। নাৱাং য়াং হ্ৰদটোৰ বিষয়ে ভালদৰে জানিবলৈ হ’লে কিতাপ পঢ়িব লাগিব। তাৰ পাছতহে তালৈ যোৱাটো ভাবিব লাগিব হিমাংশু।”

ৰূপকৰ কথা শুনি কেইমুহূৰ্তমান নিৰৱে থাকি হিমাংশুৱে মাত লগালে— “মই আৰু মবাইলত গেম নেখেলোঁ ৰূপক। দেউতাক ক’ম কিতাপ আনি দিবলৈ। আজিৰে পৰা গেম খেলা সময়খিনি কিতাপ পঢ়িম। তেতিয়া তোমালোকৰ দৰে বহুত কথা জানিব পাৰিম।”

ৰূপাংকীয়ে সেই মাহৰ মৌচাক আৰু সঁফুৰা দুখন আনি হিমাংশুক দেখুৱালে। সি মৌচাকত অকনিহঁতে অঁকা ছবিবোৰ দেখিলে আৰু মনতে ভাবিলে সি সিদিনা অঁকা ছবিখনো মৌচাকলৈ পঠিয়াই দিব!

_লেখকৰ ঠিকনা: মাতু হাজৰিকা, সূৰ্যপুৰ তিনিআলি, পাভৈ পথ, বিশ্বনাথ চাৰিআলি-৭৮৪১৭৬_

ৰহস্যময় হ্ৰদ

কি
ছুদিনৰ আগৰ কথা। এঘৰ মানুহৰ এটা ঘোঁৰা আছিল। এদিন হাবিত ঘাঁহ খাই থাকোঁতে ঘোঁৰাটোৰ এটা শহাপহুৰ সৈতে চিনাকি হ’ল। কেৱল চিনাকি হোৱাই নহয়, শহাপহু আৰু ঘোঁৰা লাহে লাহে ভাল বন্ধু হৈয়ো পৰিল। কিন্তু লাহে লাহে ঘোঁৰাৰ কামৰ বোজা বাঢ়িল, ফলত হাবিলৈ আহিব নোৱৰা হ’ল। গৃহস্থই কাটি দিয়া ঘাঁহ খাই পেট ভৰাবলগীয়া হ’ল আৰু বন্ধু শহাকো লগ নোপোৱা হ’ল। অৱশ্যে মাজে মাজে শহাই আহি লগ ধৰেহি।

শহা অহাৰ কথাটো মানুহ কেইজনমানে গম পাই শহাটোক মাৰিবলৈ জাল পাতি চোপ লৈ থাকিল। ঘোঁৰাটোৱে সকলো দেখি আছিল। শহাক অহা দেখিয়েই ঘোঁৰাই যেনেতেনে শহাক বিপদৰ আগজাননী দিলে। শহা কোনোমতে বাচিল আৰু সেইদিনাৰ পৰা শহাই ঘোঁৰাক লগ কৰিবলৈ নহা হ’ল। ঘোঁৰাটোৱেও যাবলৈ সুবিধা পোৱা নাছিল।

হঠাৎ মানৱ জাতিৰ মাজত এটা ভয়ংকৰ ৰোগৰ আগমন ঘটিল। মানুহবোৰে সকলো কাম-কাজ এৰি ঘৰৰ ভিতৰতে সোমাই থাকিবলৈ বাধ্য হ’ল। গৃহস্থই ঘোঁৰাক হাবিত ঘাঁহ খাবলৈ এৰি দিলে। সেই সুযোগতে ঘোঁৰাই শহাক বিচাৰি গ’ল। শহাই কিন্তু ঘোঁৰাই বিচাৰি অহা কথাৰ উমান পোৱা নাছিল। সি একান্তমনে দূবৰি বন বিচাৰি খাই আছিল।

দূৰৰ পৰাই শহাক দেখি ঘোঁৰা আৱেগিক হৈ পৰিল। কোনোমতে নিজক সম্বৰণ কৰি ঘোঁৰাই শহাক মাত লগালে— “বন্ধু, ভালে আছানে?”

তেতিয়াহে শহাই ঘোঁৰাক দেখিলে আৰু ক’লে— “অ’ বন্ধু, বহুত দিনৰ মূৰত তোমাক দেখি বৰ ভাল লগিছে। আছোঁ আছোঁ, ভালে আছোঁ। তোমাৰ খবৰ কোৱা।” ইমান দিনৰ মূৰত ঘোঁৰাক দেখি শহাপহুটোও আৱেগিক হ’ল।

![শহাপহু আৰু ঘোঁৰা](images/posts/ghora-saha-02-1024x576.webp)

“মোৰো ভাল বন্ধু। আজি ভালেমান দিন হ’ল বৰ সুখেৰে আছোঁ, গৃহস্থৰ একো কাম কৰিব লগা হোৱা নাই। মোক ঘাঁহ খাবলৈ এৰি দি তেওঁলোক ঘৰৰ ভিতৰতে সোমাই থাকে।”

ঘোঁৰাৰ কথা শুনি শহাই ক’লে— “বন্ধু, মানুহ কাম-বন বাদ দি ঘৰৰ ভিতৰত সোমাই থকা ভকত নহয়। নিশ্চয় কিবা কাৰণ থাকিব লাগিব।” 
“আছে আছে, ডাঙৰ কাৰণ আছে। এটা বেমাৰৰ ভাইৰাছ ওলাইছে। মানুহে নাম দিছে— কোভিড-১৯ অৰ্থাৎ ক’ৰোনা ভাইৰাছ ডিজিজ-২০১৯। গোটেই বিশ্বতে ই মহামাৰীৰ ৰূপ লৈছে। বৰ সাংঘাতিক এই ভাইৰাছটো। এজনৰ পৰা আন এজনৰ গালৈ বিয়পে। আমাৰ ইয়াতো হৈছে। ক’ৰোনা ভাইৰাছৰ পৰা ৰক্ষা পাবলৈ গোটেই মানুহবোৰ তলাবদ্ধ হৈ ঘৰতে সোমাই আছে।” 
“এ হয় নেকি? সেয়েহে বাটে-পথে মানুহ দেখা নাই। যি হয়, ভালেই হয় দিয়া। কেইদিনমান আমি শান্তিৰে থাকিব পাৰিম।”

তেনেকৈ ক’লে যদিও শহাই পেটে পেটে বৰ ভয় খালে। সঁচাকৈয়ে যদি মানুহ পৃথিৱীৰ পৰা নোহোৱা হৈ যায়?

“এৰা। পৃথিৱীৰ আন জীৱক মৃত্যুৰ ভয় দেখুওৱা মানুহে নিজেই মৃত্যুৰ ভয়ত ঘৰত সোমাই থাকিবলগীয়া হৈছে। এইটো কম দুখৰ কথানে?”

এনেদৰে বহু সময় দুয়োটাই কথা পাতিলে। ইমান দিনে ক’বলৈ জমা হৈ থকা কথাবোৰ এফালৰ পৰা কৈ গ’ল পৰস্পৰক। এনেকৈ প্ৰায় গোটেই দিনটো ঘূৰি-ফুৰি কোমল কোমল ঘাঁহ খাই খাই কথা পাতিলে।

ঘোঁৰাই তাৰ মাজতে ক’লে— “অৰণ্যৰ আন আন জীৱবোৰকো মানৱ জাতিৰ বিপদৰ খবৰটো দিবা। সকলোৱে কিছুদিন মুকলিকৈ থাকিব পাৰিব। পিছে এটা কথা মনত ৰাখিবা আকৌ,— মানুহ নামৰ প্ৰাণীবিধৰ বিশ্বাস নাই। কেতিয়া আহি অৰণ্যত সোমাবহি, তাৰো ঠিক নাই। গতিকে সদায় চকু কাণ সজাগ কৰি ৰাখিবা।”

বেলি ডুবিবৰ হ’ল। ঘোঁৰাই শহাৰ পৰা বিদায় ল’লে। শহাইও নিজৰ গৃহ অভিমুখে খোজ দিলে। মনতে ভাবিলে— মানুহৰ মাজলৈ পুনৰ স্বাভাবিক পৰিৱেশ ঘূৰি আহক।

কৰোঁতে মানুহে বহু ভুলেই কৰিছে। কিন্তু সেইবুলি শহাই মানুহ জাতিৰ ধ্বংস হোৱাটো কামনা নকৰে। মানুহে প্ৰকৃতিক শত্ৰুজ্ঞান কৰিলেও প্ৰকৃতিয়ে মানুহক শত্ৰুজ্ঞান নকৰে। কথাটো মানুহে বুজিলেই ৰক্ষা।

কথাবোৰ ভাবি ভাবি শহাই নিজৰ খোজৰ গতি বঢ়াই দিলে।

_লেখকৰ ঠিকনা: মাতু হাজৰিকা, সূৰ্যপুৰ তিনিআলি, পাভৈ পথ, বিশ্বনাথ চাৰিআলি-৭৮৪১৭৬_

শহাপহু আৰু ঘোঁৰা

মা
নুহ এঘৰত বহুদিনৰ পৰা নিগনি এহালে বাস কৰি আছিল। সিহঁতৰ দুটা পোৱালি আছিল। পোৱালি দুটাৰ নাম আছিল ধুন আৰু ধুনা। মানুহঘৰৰ পাকঘৰত থকা ৱাল আলমাৰিটোৰ ফাঁকতে সিহঁতে সৰুকৈ ঘৰ সাজি লৈছিল। সিহঁত দিনৰ ভাগত শুই থাকে আৰু ৰাতি সাৰে থাকে। দিনত সাৰ পালেও বাহিৰলৈ ওলাই নাযাবলৈ মাক-বাপেকে ধুন আৰু ধুনাক কৈ থৈছে। কাৰণ মানুহে যদি কেনেবাকৈ সিহঁতে তাত ঘৰ সজাৰ কথা গম পায়, তেতিয়া সিহঁতৰ বাবে বিপদ হ’ব।

ৰাতি ধুন আৰু ধুনাক মাক-বাপেকে লগত লৈ ফুৰে। তাকো মানুহ শোৱাৰ পাছত। পাকঘৰত পৰি থকা খোৱা বস্তু বিচাৰি ফুৰে আৰু ঢাকোন মাৰি নোথোৱা বস্তু সিহঁতে মহা আনন্দৰে এফালৰ পৰা খাই ফুৰে। এদিন ধুনে পৰি থকা বিস্কুটৰ টুকুৰা এটা পালে । সি খাই বৰ ভাল পালে আৰু তাৰে অকণমান ধুনাকো দিলে। সিহঁতে সৰু টুকুৰাটো ভগাই খোৱা দেখি মাকে বৰ ভাল পালে। সদায় এনেদৰে মিলা-প্ৰীতিৰে থাকিবলৈ কৈ দুয়োটাকে দুটা চুমা খালে।

ৰাতি ধুন আৰু ধুনাই পাকঘৰত ৰন্ধা-বঢ়াৰ ঘুটক-ঘাটাক শব্দবোৰ শুনি থাকে। মাংস ৰন্ধাৰ আমোলমোল গোন্ধত সিহঁতৰ জিভাৰ পানী পৰে। কোনোমতে ধৈর্য ধৰি মানুহ শোৱালৈ বাট চাই থাকে। মাজে মাজে জুমি জুমি চায় যদিও ধৈর্য নেহেৰুৱায়। কাৰণ মাকে সিহঁতক কৈ থৈছে— ধৈৰ্যৰ ফল সদায় মিঠা বুলি । লাইট অফ হোৱাৰ লগে লগে ধুন আৰু ধুনাৰ মাজত লৰা-ঢপৰা লাগে। মুক্ত মনেৰে ঘৰটোৰ ইটো ৰুমৰ পৰা সিটো ৰুমলৈ সিহঁত দৌৰি ফুৰে।

![ধুন আৰু ধুনা](images/posts/dhun-aru-dhuna-02-1024x576.webp)

মাক সিহঁতৰ লগতেই থাকে। ক’বতো নোৱাৰি, ঘপহকৈ ক’ত কি অঘটন ঘটে! কেতিয়াবা আকৌ সিহঁতে মানুহ শুই থকা বিছনাতো উঠি যায়গৈ। মাকে লৰালৰিকৈ নমাই আনি তেনে নকৰিবলৈ বুজায়। দুষ্টামি কৰিবলৈ সিহঁতক হাক দিয়ে। মানুহে সাৰ পাই সিহঁতক দেখিলে সিহঁতৰে বিপদ হ’ব। খোৱাবস্তুত বিহ মিহলাই থ’বও পাৰে নতুবা সিহঁতৰ ঘোৰ শত্ৰু মেকুৰী পুহিবও পাৰে। গতিকে মাকে কয়— “সদায় সাৱধানে থাকিবা। সাবধানীৰ কেতিয়াও মৰণ নাই।” সিহঁতে মাকৰ কথা মনোযোগেৰে শুনে।

ধুন আৰু ধুনাই বিস্কুটৰ সোৱাদ পাহৰিব পৰা নাই। সেইদিনাৰ পৰা বিস্কুট খাবলৈও পোৱা নাই। সিহঁতে দুয়োটাই মাজে মাজে বিস্কুট বিচাৰি বিস্কুটৰ টেমাবোৰত উঠি ফুৰে। কিন্তু কি হ’ব, সাঁফৰখন খুলিব নোৱাৰি দুখ মনেৰে টেমাবোৰৰ পৰা নামি আহে। মাকক কুটুৰি থাকে বিস্কুটৰ টেমাৰ সাঁফৰখন খুলি দিবলৈ। মাকে পুনৰ সিহঁতক বুজনি দিয়ে। সিহঁতেও মাকৰ কথা বুজি পাই আমনি নকৰা হয়।

দিনবোৰ পাৰ হৈ গৈ আছে। লাহে লাহে ধুন আৰু ধুনা ডাঙৰ হৈ আহিছে। এদিন দুপৰীয়া ধুনে সাৰ পালে। সাৰ পায়েই সি মাংস ৰন্ধাৰ ধুনীয়া গোন্ধটো পালে। ইফালে-সিফালে চাই দেখিলে মাক-বাপেকৰ লগতে ধুনাও টোপনিত লালকাল দি আছে। তাৰ মূৰত এটা দুষ্ট বুদ্ধি খেলালে। সি লাহেকৈ ধুনাক জগাই দিলে। তাই সাৰ পাই তালৈ চালে। সি মুখত আঙুলি দি মনে মনে থাকিবলৈ ক’লে আৰু ফুচফুচাই সুধিলে— “গোন্ধটো পাইছনে?” 
“পাইছোঁ। শুই থাকনা। মোক জগাই নাথাকিবি।”— এই বুলি কৈ তাই শুই থাকিল ।

ধুন শুব নোৱৰা হ’ল। টোপনি নাহে তাৰ। শুবলৈ চেষ্টা কৰিলে। নাই, নোৱাৰে। মাংসৰ গোন্ধে তাক মতলীয়া কৰি তুলিলে। সি লাহেকৈ শোৱাৰ পৰা উঠি জুমি চালে। দেখিলে, মাংসখিনি বাটি এটাত কাঢ়ি থৈছে আৰু তাৰ পৰা ধোঁৱা ওলাই আছে। সি আৰু ৰ’ব নোৱাৰিলে।

![ধুন আৰু ধুনা](images/posts/dhun-aru-dhuna-03-1024x576.webp)

লোভতে সি মাকৰ হাক-বচন সকলো পাহৰি গ’ল। ৰান্ধনীগৰাকী অকণমান আঁতৰি যোৱাৰ লগে লগে সি সাউৎকৈ বাটিটোৰ ওচৰ পালেগৈ। গৰম বাটিটোত মুখ লাগি তাক অকণমান পুৰিলেও। ৰান্ধনীগৰাকী উভতি আহিলত লৰালৰিকৈ সি গেছ স্তভৰ তলত সোমাই পৰিল । ৰান্ধনীগৰাকীয়ে তাক গেছৰ তলত সোমোৱা দেখিলে। তেওঁ নিগনিটোক মাৰিবলৈ সৰু লাঠি এডাল আনি গেছ স্তভটোৰ তলত জোৰেৰে সুমুৱাই দিলে। ভাগ্য ভাল আছিল বাবে ধুনৰ মূৰত নালাগিল, ভৰিত লাগিল। ধুনে চিঞৰ এটা মাৰি তাৰ পৰা ওলাই ফ্ৰীজটোৰ তলত সোমাল । ৰান্ধনীগৰাকীয়েও তাক খেদি লৈ ফুৰিলে।

ধুনৰ চিঞৰ আৰু ৰান্ধনীগৰাকীৰ লৰা-ঢপৰাত ধুনৰ মাক-বাপেকে সাৰ পালে। ধুনক নেদেখি সিহঁতৰ বুজিবলৈ বাকী নাথাকিল । কি হ’ব এতিয়া? “সিটো মৰিব, আমোকো মাৰিব” বুলি ধুনৰ মাকে কান্দিবলৈ ধৰিলে।

মাকক কন্দা দেখি বাপেকে ক’লে— “যি হ’ল, হ’ল আৰু। মনে মনে থাকা। বুধিয়ক সি । ৰান্ধনীৰ চকুত ধূলি দি সি সাৰি আহিব। তোমাৰ কান্দোন শুনিলেহে সিহঁতে গম পাই যাব— আমি ইয়াতে আছোঁ বুলি।”

এনেতে ধুনে ফোপাই-জোপাই দৌৰি আহি মাকহঁতৰ ওচৰ পালেহি। তাক দেখিহে মাকৰ মুখলৈ পানী আহিল। মাকজনীয়ে বহুত ভয় খাইছিল। ধুনেও। বাপেকে তাক খং কৰিলে। সি ফেঁকুৰি ফেঁকুৰি এনে কাম আৰু কেতিয়াও নকৰে বুলি শপত খালে। ধুনায়ো সাৰ পাই তাৰ ওচৰ পালেহি। মাক-দেউতাকৰ কথা সদায় মানি চলিব লাগে বুলি সি বুজি পালে।

_লেখকৰ ঠিকনা: মাতু হাজৰিকা, সূৰ্যপুৰ তিনিআলি, পাভৈ পথ, বিশ্বনাথ চাৰিআলি-৭৮৪১৭৬_

ধুন আৰু ধুনা

এ
খন নৈৰ পাৰত এজোপা ডাঙৰ আহঁত গছ আছিল। গছজোপাত এহাল কাউৰীয়ে বহু বছৰ ধৰি বাহ সাজি বাস কৰি আছিল। গছজোপাৰ পকা পকা গুটি খাবলৈ বিভিন্ন চৰাই আহে। ৰং-বিৰঙৰ চৰায়ে গছজোপা মুখৰিত কৰি ৰাখে।

পূৰঠ গুটি খাবলৈ এই গছজোপালৈ পাহাৰৰ পৰা মাজে মাজে এহাল হাইঠা চৰাইও আহে। এনেদৰে আহি থাকোঁতে থাকোঁতে কাউৰী দুটাৰ লগত হাইঠা দুটাৰ বন্ধুত্ব হ’ল।

![কাউৰী আৰু হাইঠা](images/posts/kauri-haitha2-1024x576.webp)

আগতে হাইঠা চৰাই দুটা গছজোপালৈ মাজে মাজেহে আহিছিল। কিন্তু কাউৰীহালৰ লগত বন্ধুত্ব হোৱাৰ পাছত সদায়ে অহা হ’ল। ৰাতিপুৱা আহি কাউৰীহালৰ লগত হাঁহি-ধেমালি কৰি গছৰ গুটি খাই ফুৰি-চাকি পাহাৰলৈ গুচি যায়গৈ।

কেতিয়াবা কিবা কাৰণত হাইঠা দুটা অহা পলম হ’লে কাউৰী দুটাই ছট্‌ফটাই থাকে। সিহঁতৰ কিবা হ’ল নেকি, চিন্তা কৰে। ভয়ো কৰে। কাৰণ মানুহ নামৰ প্ৰাণীবিধ যে সিহঁতৰ শত্ৰু, কাউৰীয়ে ভালকৈ জানে। সিহঁতকো ফৰ্মূটি মাৰি খেদে। কেতিয়াবা গুলটি লৈ সিহঁতক মাৰে। কেইদিনমানৰ পৰা কাউৰীহালে মানুহ এটাক এইফালে অহা-যোৱা কৰা দেখিছে।

মানুহটো গছজোপাৰ তললৈকে আহি অলপ সময় ৰৈ ইফাল-সিফাল কৰি যায়গৈ। তাৰ হাতত অৱশ্যে একো অস্ত্র-শস্ত্ৰ সিহঁতে দেখা নাছিল। কিন্তু ঠিকতো নাই! সি বা কি মতলব লৈ গছজোপাৰ তললৈ আহিছে!

মানুহটোক দেখি মাইকী কাউৰীজনীয়ে মতা কাউৰীটোক সুধিলে— “চিকাৰী নহয়তো?” 
“হ’বও পাৰে! মানুহটোৱে যেনেকৈহে চায়! মোৰ সন্দেহ হয়, সি হাইঠা দুটাক চাবলৈ আহে নেকি।”— মতা কাউৰীটোৱে ক’লে। 
“এৰা, মানুহটো আহিলে আমি তাক লক্ষ্য কৰি থাকিব লাগিব।”— মাইকী কাউৰীজনীয়ে ক’লে আৰু সেইদিনাৰ পৰা সিহঁতে মানুহটো অহা দেখিলেই পাতৰ আঁৰৰ পৰা তাক লক্ষ্য কৰি থাকে।

আচলতে মানুহজনে হাইঠা চৰাই দুটা দেখিছিল। সেই কাৰণে হাইঠাহালৰ গতি-বিধি চাবলৈ আহে। চৰাই দুটা কিমান সময়ত গছজোপালৈ আহে আৰু কিমান সময় থাকে, তাকে নিৰীক্ষণ কৰে।

মানুহজন কেইবাদিনো নহাকৈ আছিল। কাউৰীহালে মানুহজনক মিছাকৈয়ে সন্দেহ কৰা বুলি ভাবি হাইঠা দুটাৰ আগত মানুহজনৰ কথা ক’লে।

![কাউৰী আৰু হাইঠা](images/posts/kauri-haitha3-1024x576.webp)

হাইঠা দুটাই মানুহৰ নাম শুনিয়েই ভয় খালে আৰু মানুহে যে মাংসৰ লোভতে সিহঁতক মাৰে, তাকো ক’লে। লগতে সিহঁতৰ মাক-দেউতাকক মানুহেই মাৰিলে বুলি দুখ কৰিলে। সিহঁত দুটা তেতিয়া সৰু আছিল। হাইঠাৰ গোটেই জাকটো আঁহতৰ পূৰঠ গুটি খাবলৈ আহোঁতে মানুহে কেইবাটাও হাইঠা গুলীয়াই মাৰিছিল। সেই হাইঠাকেইটাৰ মাজত সিহঁতৰ মাক-দেউতাকো আছিল আৰু তেতিয়াৰ পৰাই সিহঁত জাকৰ লগত নাথাকি অকলে থাকে।

এদিন কাউৰী দুটাৰ সৈতে হাইঠা চৰাই দুটা ওচৰতে থকা হাবিখনলৈ ফুৰিবলৈ গ’ল। হাবিখন আকৌ নৈ এখনৰ পাৰত। নৈৰ পাৰে পাৰে ঘূৰি ঘূৰি আহোঁতে কাউৰী দুটাই অমিতা এটা লৈ আনিলে। যাওঁতে সিহঁতে সেই দুটা মানুহ এঘৰৰ বাৰীত দেখি গৈছিল। হাইঠা দুটাই কেতিয়াও পকা অমিতা খাই পোৱা নাছিল। প্রথমবাৰৰ বাবে অমিতা খাই সিহঁতে বৰ ভাল পালে। পকা অমিতা খাই খাই সিহঁত চাৰিওটা কথা পতাত ব্যস্ত হৈ পৰিল।

হাইঠা চৰাইটোৱে ক’লে— “এদিন তোমালোকক আমি থকা পাহাৰটোলৈ লৈ যাম। যাবানে?” 
“যাম যাম, নিশ্চয় যাম। দূৰৈৰ পৰাহে দেখিছোঁ।”— কাউৰীটোৱে ক’লে। 
“মোৰো বৰ মন যায়। পাহাৰত কিমান যে গছ আছে! গছে গছে জঁপিয়াই ফুৰিবলৈ বৰ ভাল লাগিব।”— কাউৰীজনীয়ে ক’লে। 
“ধনেশ পক্ষীকো বহুত দিন দেখা নাই। পাহাৰলৈ গ’লেই লগ ধৰি আহিম।”— কাউৰীটোৱে ক’লে।

এনেদৰেই সিহঁত কথা পতাত মচগুল হৈ পৰিল। ইমান মিঠা ফল খুওৱাৰ বাবে হাইঠা দুটাই কাউৰী দুটাক ধন্যবাদ দিলে।

সিহঁত চাৰিওটাই হাঁহি-ধেমালি কৰি অমিতা খাই থাকোঁতে গছজোপাৰ তলত যে দুজন মানুহ আহি উপস্থিত হ’ল, সিহঁতে গমেই পোৱা নাছিল। আগতে অহা মানুহজনে আৰু এজন মানুহ লৈ আহি এনেদৰে লুকাই আছিল যাতে সহজতে কাৰো চকুত নপৰে।

![কাউৰী আৰু হাইঠা](images/posts/kauri-haitha1-1024x576.webp)

অমিতা খাই থাকোঁতে কাউৰীজনীৰ মুখৰ পৰা অকণমান অমিতা সৰি পৰিল। তাই তেতিয়া তললৈ চালে। তলত দুটা মানুহ দেখি তাইৰ বুকু কঁপি উঠিল। মানুহ এটাই ইতিমধ্যে বন্দুক টোঁৱাইছিল হাইঠালৈ বুলি। কাউৰীজনীৰ বুজিবলৈ আৰু বাকী নাথাকিল।

তাই ‘পলোৱা সখী, পলোৱা’ বুলি কৈ হাইঠা দুটাৰ আগত পাখি দুখন মেলি ধৰিলে। হাইঠা দুটাই একো বুজি নাপালে যদিও উৰি গৈ দূৰৈৰ গছ এজোপাত পৰিল। তেতিয়াহে হাইঠা দুটাই মানুহ দুটাক দেখিলে। কাউৰীহালো উৰি গৈ হাইঠা দুটাৰ ওচৰ পালেগৈ।

কাউৰীটোৱে হাইঠাহালক সদায় আহিবলৈ হাক দিলে। হাইঠা দুটাই সিহঁতক বচোৱাৰ বাবে কৃতজ্ঞতা জনাই জীৱনত নাপাহৰাৰ প্রতিশ্রুতি দি পাহাৰলৈ বুলি উৰা মাৰিলে। কাউৰী দুটাই সিহঁত উৰি যোৱাৰ ফালে ৰ লাগি চাই থাকিল।

_শব্দাৰ্থ:_
- পূৰঠ: পৈণত, পকা
- মতলব: উদ্দেশ্য, অভিপ্ৰায়
- মচগুল: কিবা কথাত ব্যস্ত হৈ আন সকলো পাহৰি যোৱা

_লেখকৰ ঠিকনা: মাতু হাজৰিকা, সূৰ্যপুৰ তিনিআলি, পাভৈ পথ, বিশ্বনাথ চাৰিআলি-৭৮৪১৭৬_

কাউৰী আৰু হাইঠা

ম
ৰনৈৰ পাৰৰ মানুহ এঘৰত মুনু আৰু চুনু নামৰ দুটা মেকুৰী পোৱালি আছিল। মুনু-চুনুক মানুহঘৰে বৰ মৰমত ৰাখিছিল। সিহঁতক সদায় বিস্কুট আৰু মাছ খাবলৈ দিছিল। এদিন ভলৌ নামৰ কুকুৰ পোৱালি এটাও মানুহঘৰলৈ আহি থাকিবলৈ ল’লে।

মনু-চুনুৱে ভলৌ অহাটো বৰ ভাল পোৱা নাছিল। সিহঁতৰ উপায়ো নাছিল— গৃহস্থই থাকিবলৈ দিছে যেতিয়া সিহঁতে একো কৰিব নোৱাৰে। ভলৌক মাতে যদিও ভলৌৰ লগত সিহঁত দুটাই নেখেলে। ভলৌ সিহঁতৰ লগত খেলিবলৈ আহিলে সিহঁত দুটাই গছত উঠা খেলহে খেলে। ভলৌৱে যে গছত উঠিব নোৱাৰে, সিহঁতে জানে। সিহঁত দুটাই গছত উঠা-নমা খেল খেলে আৰু ভলৌৱে আমন-জিমনকৈ সিহঁতৰ খেলকে চাই থাকে।

![শিশু গল্প](images/posts/munu-chunu-kitten-1024x576.webp)

মুনু-চুনুৱে ভলৌক গছত উঠিবলৈ জোৰ কৰে। ভলৌ নুঠে। তেতিয়া তাক মুনু-চুনুৱে ভয়পাদুৰা বুলি হাঁহে। ভলৌৱে একো নকয় । মনে মনে সিহঁতকে চাই থাকে। ভলৌৱে ভালকৈয়ে জানে— নোৱৰা কামটো কৰিবলৈ যোৱা মানে মূৰ্খামি কৰা।

মুনু-চুনুৱে তাক গছত উঠিব নোৱাৰে বুলি যিমানে জোকাই থাকে জোকাই থাকক। এটা সময়ত জোকাই জোকাই সিহঁত ভাগৰি যাব আৰু নোজোকোৱা হ’ব বুলি ভাবি ভলৌ মনে মনে থাকে।

এদিনৰ কথা। মুনু-চুনুৱে ক’ৰবাৰ পৰা প্লাষ্টিকৰ বল এটা আনি খেলি আছিল। ভলৌৰো বল খেলিবলৈ মন গ’ল। সি মুনু-চুনুক ক’লে— “মোকো খেলিবলৈ দিবানে?”

![শিশু গল্প](images/posts/munu-chunu-bholou-ball-1024x576.webp)

“আহা আহা, খেলিবা। এইটো বল মাৰা” বুলি কৈ মুনুৱে বলটো ভলৌৰ ফালে মাৰি পঠিয়ালে। ভলৌৱে একো তর্কিবই নোৱাৰিলে, বলটো আহি ভলৌৰ মূৰতে লাগিল। সি দুখ পাই চিঞৰি দিলে। কান্দিলেও। মুনু-চুনুৱে তাক কন্দা দেখি মুখ টিপি হাঁহিলে আৰু অকণমানতে কন্দা কান্দুৰা বুলি জোকাবলৈ ধৰিলে।

ভলৌৱে বুজি পালে, মুনুৱে ইচ্ছা কৰিয়েই তাৰ মূৰত পৰাকৈ বলটো মাৰি পঠাইছিল। তাৰ বৰ দুখ লাগিল । সি যিমানেই মুনু-চুনুৰ ওচৰ চাপিব বিচাৰে, সিমানেই মুনু-চুনুৱে তাক দূৰলৈ ঠেলি পঠিয়াই দিয়ে। মুনু-চুনুৱে তাক কিয় বেয়া পায়, সি বুজিবই পৰা নাই। কেনেকৈ কি কৰিলে সিহঁত দুটাই তাক ভাল পাব পাৰে, তাকে চিন্তা কৰি সি সিহঁতৰ খেলবোৰকে দূৰৈৰ পৰা চাই থাকে।

অৱশ্যে কেতিয়াবা কেতিয়াবা চুনুৱে তাৰ লগত হাঁহি-ধেমালি নকৰা নহয়, কৰে। চুনুৱে জঁপিয়াই তাৰ পিঠিত উঠে। তেতিয়া তাৰ মনটো ভাল লাগি যায়। চুনুক পিঠিত লৈ সি ঘূৰি ফুৰে। তাকে দেখি মুনুৱেও ময়ো খেলোঁ, ময়ো খেলোঁ বুলি চুনুক নামিবলৈ কৈ ভলৌৰ পিঠিত উঠে। মুনুৱে ভলৌক ভালকৈ ধৰাৰ চলেৰে জোৰে জোৰে তাৰ নখেৰে চিকুটে। ভলৌৱে বৰ দুখ পায়। মুনুক সি একো নকয়, লাহেকৈ মাটিত শুই দিয়ে। মুনুৱে তেতিয়া আকৌ জোকায় এলেহুৱা আৰু খেলিবলৈ দম নাইকিয়া বুলি।

ভলৌৱে মুনুক ভয় কৰে, কাৰণ সি বৰ নির্দয়। ঠিকতো নাই, কোন সময়ত কি কৰি দিয়ে। সেইকাৰণে পৰাপক্ষত সি মুনুৰ পৰা আঁতৰি থাকিবলৈ চেষ্ট কৰে।

![শিশু গল্প](images/posts/munu-chunu-bholou-puppy-1024x576.webp)

মানুহঘৰৰ চোতালৰ এমূৰত থকা ভঁৰালঘৰটোৰ কাষতে মধুৰিআমৰ গছ এজোপা আছে। গছজোপাৰ ডালবোৰ তলৰ পৰাই আছে। মুনু-চুনুৱে এই গছজোপাত উঠি বৰ ভাল পায়। সিহঁতে ইটো ডালৰ পৰা সিটো ডাললৈ বগাই বগাই খেলি থাকে। এনেকৈ এদিন খেলি আছিল সিহঁত দুয়োটাই । ভলৌৱে সিহঁতৰ খেলকে চাই চাই হাঁহি আছিল।

গছজোপাৰ ডাল এটাত এডাল সাপ আছিল। মুনু-চুনুৱে সাপডাল দেখা নাছিল। এবাৰ মুনু গৈ সাপডালৰ মুখৰ ওচৰতে ওলালগৈ। ইমান ওচৰতে সাপ দেখি মুনুৰ ভয়ত জীৱ উৰি যোৱা যেন হ’ল। সি সাপ সাপ বুলি চিঞৰি পিছলৈ আহিবলৈ ধৰোঁতেই ডালটোৰ পৰা তললৈ সৰি পৰিল। চুনুৱে লৰালৰিকৈ গছৰ পৰা নামি ঘৰৰ ভিতৰলৈ দৌৰ দিলে। মুনুক চাবলৈ সি আৰু ওলাই নাহিল।

গছজোপাৰ তলত এটা দ গাঁত আছিল। মুনু সেই গাঁতটোতে পৰিলগৈ। সি বেছি দুখ নাপালে যদিও গাঁতটোৰ পৰা ওলাব নোৱৰা হ'ল। তাৰ তেতিয়াহে বৰ ভয় লাগিল ।

ভালৌৱে মুনুক পৰা দেখিয়েই তাৰ ওচৰলৈ দৌৰি গ’ল। সি মুনুক মাতিলে। তাৰ মাত শুনি মুনুৰ মনলৈ সাহস আহিল।

“মুনু, তুমি দুখ পাইছা নেকি?”— ভলৌৱে সুধিলে। 
“নাই পোৱা ভলৌ। গাঁতৰ পৰা উঠিবহে পৰা নাই।”— মুনুৱে উত্তৰ দিলে।

ভলৌৱে তাক যিমান পাৰে সাহস যোগালে। উঠি আহিবৰ বাবে চেষ্টা কৰি থাকিবলৈ ক’লে। মুনুৱে গাঁতটোৰ পৰা ওলাবলৈ চেষ্টা কৰে যদিও বাৰে বাৰে খহি পৰে। তাকে দেখি ভলৌৰ মনলৈ এটা বুদ্ধি আহিল। সি মুনুক ক’লে— “মুনু, মই এটা বুদ্ধি বিচাৰি পাইছোঁ। তুমি মাথোঁ ধৈৰ্য ধৰা ।” কথাষাৰ কৈ ওচৰতে পৰি থকা গছৰ ডাল এটা ভলৌৱে কামুৰি চোঁচৰাই চোঁচৰাই লৈ আনিলে আৰু গাঁতটোৰ ভিতৰলৈ পেলাই দিলে।

“তুমি ডালটোৰে উঠি আহাঁচোন।” ভলৌৱে ক’লে।

মুনুৱে উঠি আহিবলৈ চেষ্টা কৰিলে যদিও উঠি আহিব নোৱাৰিলে। ভলৌৱে আকৌ ক’লে— “চিন্তা নকৰিবা মুনু। মই কিবা প্ৰকাৰে তোমাক গাঁতৰ পৰা উলিয়াই আনিমেই।”

ভলৌৱে ইফালে-সিফালে কিবা পাই নেকি চালে। সি অলপ আঁতৰত দীঘল ডাল এটা পৰি থকা দেখা পালে। ভলৌৱে ডালটো কোনোমতে টানি টানি বহু কষ্টেৰে গাঁতত পেলালে। আগৰ ডালটোৰ লগত লগ লাগি দীঘল জখলাৰ দৰে হৈ পৰিল। ভলৌৰ মুখত হাঁহি বিৰিঙি উঠিল। তাৰ কষ্ট সফল হ’ল। মুনু লাহে লাহে ডালটোৱেদি ওপৰলৈ উঠি আহিল।

মুনুৱে ওপৰলৈ আহি ফোঁপাইছিল। তাৰ ভাগৰ লাগিছিল। গাঁতৰ পৰা ওলাবলৈ চেষ্টা কৰোঁতে কিমানবাৰ যে খহি খহি পৰিছিল! তাৰ শৰীৰৰ দুখ পোৱা ঠাইবোৰ ভলৌৱে চাই চাই চেলেকি চেলেকি মৰম কৰি দিলে।

ভলৌৰ তাৰ প্ৰতি মৰম দেখি মুনুৰ চকুপানী ওলাই আহিল। ভলৌক কৰা দুৰ্ব্যৱহাৰবোৰ তাৰ মনলৈ আহিল। সি ভলৌক সাবটি ধৰি ক’লে— “তুমি মোক মাফ কৰি দিয়া ভলৌ। তোমাক মই বহুত কষ্ট দিছিলোঁ। তোমাৰ এই উপকাৰ মই কেতিয়াও নাপাহৰোঁ। তুমিহে মোৰ প্রকৃত বন্ধু।”

মুনুৰ কথা শুনি ভলৌৰ বৰ ভাল লাগিল। সেয়েহে গুণী লোকে কয়— ধৈর্যৰ ফল সদায় মিঠা।

_শব্দাৰ্থ:_
- আমন-জিমনকৈ: মন মাৰি, বিমৰ্ষ মনেৰে
- ভয়পাদুৰা: অতি ভয়াতুৰ, অলপতে ভয় খোৱা
- তর্কিবই নোৱাৰিলে: ধৰিবই নোৱাৰিলে/ গমেই নাপালে
- নির্দয়: নিষ্ঠুৰ, দয়া-মৰম নথকা
- দুৰ্ব্যৱহাৰ: বেয়া ব্যৱহাৰ, বেয়া আচৰণ
- মাফ: ক্ষমা, দোষ এৰি দিয়া

_লেখকৰ ঠিকনা: সূৰ্যপুৰ তিনিআলি, পাভৈ পথ, বিশ্বনাথ চাৰিআলি-৭৮৪১৭৬_