
বিশিষ্ট শিশু সাহিত্য়িক (প্ৰয়াত)।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/অনন্ত-দেৱ-শৰ্মা)_

অনন্ত দেৱ শৰ্মা


ধেমাজি।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/অনিৰ্বাণ-দত্ত)_


অনিৰ্বাণ দত্ত


গুৱাহাটী

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/অভিজিত-দত্ত)_


অভিজিত দত্ত


নাজিৰা, শিৱসাগৰ

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/অসমী-গগৈ-বৰুৱা)_


অসমী গগৈ বৰুৱা


নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/আভা-বৰা)_

আভা বৰা


চেইণ্ট ষ্টিফেন স্কুল, দমদম (কলকাতা)

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/আৰুশ-সোণোৱাল)_

আৰুশ সোণোৱাল


পাঞ্জাবাৰী, গুৱাহাটী

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ঈশান-জ্যোতি-বৰা)_


ঈশান জ্যোতি বৰা


নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/এলিজা-ৰাণী-দাস)_

এলিজা ৰাণী দাস


শান্তি পথ, আৰ জি বৰুৱা ৰোড, গুৱাহাটী-৭৮১০২৪

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/জ্যোতিশিখা-দত্ত)_

জ্যোতিশিখা দত্ত


নিবেদিতা গোস্বামী মেম’ৰিয়েল ইনষ্টিটিউট,  
সুৰ-সংগম, ৰৰৈয়া, যোৰহাট-৪

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/জ্যোতিস্মিতা-গোস্বামী-শৰ্মা)_

জ্যোতিস্মিতা গোস্বামী শৰ্মা


তেজপুৰ বিশ্ববিদ্যালয় চৌহদ, তেজপুৰ

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ঝৰ্ণালী-শৰ্মা-বৰকটকী)_

ঝৰ্ণালী শৰ্মা বৰকটকী


বিশিষ্ট লেখক, গৱেষক আৰু কণ্ঠশিল্পী।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ড-বীৰেন্দ্ৰনাথ-দত্ত)_

ড° বীৰেন্দ্ৰনাথ দত্ত


বালিজান, চাৰিখেলীয়া, বিশ্বনাথ-৭৮৪১৭২,  
ফোন- ৯৩৬৫৩৬৭০৬০

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/তপন-বৰুৱা)_

তপন বৰুৱা


বিশিষ্ট শিশু সাহিত্য়িক (প্ৰয়াত)।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ত্ৰৈলোক্যেশ্বৰী-দেৱী-বৰুৱানী)_

ত্ৰৈলোক্যেশ্বৰী দেৱী বৰুৱানী


শুৱালকুছি, পদ্মৰাম কাকতি পথ, কামৰূপ

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/দিগন্ত-বৈশ্য)_

দিগন্ত বৈশ্য


বিশিষ্ট শিশু সাহিত্য়িক।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/দিলীপ-কুমাৰ-বৰুৱা)_

দিলীপ কুমাৰ বৰুৱা


গুৱাহাটী

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/দীপক-কুমাৰ-কলিতা)_


দীপক কুমাৰ কলিতা


নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/দীপা-পণ্ডিত)_

দীপা পণ্ডিত


পুৰণিগুদাম, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/দুলাল-বৰা)_


দুলাল বৰা


নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/দ্বীপজ্যোতি-বৰা)_


দ্বীপজ্যোতি বৰা


সন্দীপনী বিদ্যামন্দিৰ, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/দৰ্শয়িতা-বৰঠাকুৰ)_

দৰ্শয়িতা বৰঠাকুৰ


ভলাগুৰি সত্ৰ, কলিয়াবৰ, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ধ্ৰুৱজ্যোতি-শৰ্মা)_

ধ্ৰুৱজ্যোতি শৰ্মা


বিশিষ্ট শিশু সাহিত্য়িক।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/নূপুৰ-মোমাইদেউ)_

নূপুৰ মোমাইদেউ


শংকৰদেৱ শিশু নিকেতন, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/নৱনীত-নিয়ৰ-শইকীয়া)_

নৱনীত নিয়ৰ শইকীয়া


ডিব্ৰুগড় বিশ্ববিদ্যালয়, ডিব্ৰুগড়

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/প্ৰকল্প-ৰঞ্জন-ভাগৱতী)_

প্ৰকল্প ৰঞ্জন ভাগৱতী


ডিব্ৰুগড়

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/প্ৰাণজিৎ-বৰা)_


ড° প্ৰাণজিৎ বৰা


দেৰগাঁও, গোলাঘাট

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/বন্দিতা-শৰ্মা-কন্দলি)_

বন্দিতা শৰ্মা কন্দলি


কলিয়াবৰ, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ভূপেন-শৰ্মা)_


ভূপেন শৰ্মা


কলিয়াবৰ, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ভূপেন্দ্ৰ-নাথ-হাজৰিকা)_


ভূপেন্দ্ৰ নাথ হাজৰিকা


গৌৰী মেনশ্যন, ভি আই পি ৰোড, ছয়মাইল, গুৱাহাটী-২২

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/মঞ্জু-দত্ত)_

মঞ্জু দত্ত


সূৰ্যপুৰ তিনিআলি, পাভৈ পথ,  
বিশ্বনাথ চাৰিআলি-৭৮৪১৭৬

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/মাতু-হাজৰিকা)_


মাতু হাজৰিকা


বাঙ্গালোৰ, কৰ্ণাটক-৫৬০০৬৭

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/যশোৱন্ত-নিপুণ)_


যশোৱন্ত নিপুণ


কাজিৰঙা, গোলাঘাট

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/শতৰূপা-গৌতম)_

শতৰূপা গৌতম


স্নাতকোত্তৰ মহলা, প্ৰাগজ্যোতিষ মহাবিদ্যালয়,  
গুৱাহাটী।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সত্যজিৎ-নাথ)_

সত্যজিৎ নাথ


ৱাৰ্ড নং ৯, নাজিৰা-৭৮৫৬৮৫, শিৱসাগৰ,  
ফোন- ৮৪৮৬০১৬০৪৫

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সত্যনাৰায়ণ-কৰ)_

সত্যনাৰায়ণ কৰ


নগাঁও মিছন হাইস্কুল, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সনভ-দাস)_

সনভ দাস


ৰূপকোঁৱৰ হাউচিং কমপ্লেক্স,  
খানামুখ ছেকগেট, ডাক- গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়,  গুৱাহাটী-৭৮১০১৪

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সমীন্দ্ৰ-হুজুৰি)_


সমীন্দ্ৰ হুজুৰি


‘কাণখোৱা’ৰ সম্পাদনা কক্ষ।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সম্পাদনা-কক্ষ)_

সম্পাদনা কক্ষ


দিল্লী পাব্লিক স্কুল, নাজিৰা

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সুগন্ধি-উৰুলি-বৰুৱা)_


সুগন্ধি উৰুলি বৰুৱা


লালমাটি, তেজপুৰ-৭৮৪০০১,  
শোণিতপুৰ

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সুপ্ৰীয়া-পাল)_


সুপ্ৰীয়া পাল


ঘৰ নং ১৩, লতাকটা শান্তিনগৰ,  
বশিষ্ঠ, গুৱাহাটী-২৯

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সুৰেন্দ্ৰ-মোহন-দাস)_

সুৰেন্দ্ৰ মোহন দাস


বিশিষ্ট সাহিত্যিক। তেখেতে শিশুৰ বাবেও ভালেমান সাহিত্য ৰচনা কৰিছে।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ৰঞ্জু-হাজৰিকা)_

ৰঞ্জু হাজৰিকা


ভোটাই গাঁও, নগাঁও, ফোন- ৯৮৬৪৪৯৮৭৪৮

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ৰিণ্টু-দাস)_


ৰিণ্টু দাস


কেন্দ্ৰীয় বিদ্যালয়, মিছা (নগাঁও)

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ৰুকনাভ-ৰণজয়-শইকীয়া)_

ৰুকনাভ ৰণজয় শইকীয়া


কলিয়াবৰ, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ৰূপজ্যোতি-গোস্বামী)_


ৰূপজ্যোতি গোস্বামী


<span style={{float: 'left', fontSize: '4.5em', lineHeight: 1, marginRight: '0.15em', fontWeight: 'bold'}}>‘ছা</span>
ৰ, চাওঁ মোনা দুটা আমাক দিয়ক, আপোনাক ৰাস্তাটো পাৰ কৰাই দিওঁ।’

দুটা হাতত দুটা বজাৰ ভর্তি মোনা লৈ ব্যস্ত ৰাজপথটোৰ সিটো পাৰে থকা বাছষ্টপলৈ যাবলৈ সুযোগ বিচাৰি উচপিচ কৰি থকা বয়সস্থ মানুহজনে আচৰিত হৈ ল’ৰাকেইটাৰ মুখলৈ চালে। সুদীৰ্ঘ কাল শিক্ষকতাৰ অভিজ্ঞতাৰে পুষ্ট মানুহজনে ল’ৰাকেইটাৰ চকুলৈ চায়েই বুজি পালে যে সিহঁতৰ উদ্দেশ্য অসৎ নহয়। বিনা বাক্যব্যয়ে মানুহজনে মোনা দুটা সিহঁতক ল’বলৈ দিলে। গুণজিৎ আৰু গুলজাৰে মোনা দুটা ল’লে। গকুলে মানুহজনক দুই বাহুত ধৰি মানুহজনৰ ছাতিটো কাষলতিৰ চেপত লৈ অলপ খৰখেদাকৈ ৰাস্তাটো পাৰ হৈ আহিল।

‘ছাৰ, আপুনি ইয়াতে ৰওক, আমি আহোঁ।’— গকুলে ক’লে।
‘ৰবাচোন ৰ’বা বোপাহঁত। তোমালোকৰ চিনাকিটো দিয়াচোন।’— মানুহজনে ক’লে।
‘ছাৰ, আপুনি আমাক পাহৰিবই, কাৰণ আনি তৃতীয় শ্রেণীত থাকোঁতেই আপুনি স্কুলৰ পৰা অৱসৰ লৈছিল।’
‘অ’, তাৰমানে তোমালোকে বৰনগৰ প্রাথমিক বিদ্যালয়ত পঢ়িছিলা? মই একেবাৰে চিনি পোৱা নাই।’— বয়সৰ ওচৰত হাৰ নমনা ৰঙিয়াল মানুহজনে হাঁহিমুখে ক’লে। ‘তোমালোকৰ বাৰু নামকেইটা কোৱাচোন, চিনি থওঁ।’

‘ছাৰ, আপুনি তই তই বুলি ক’লেহে বেছি ভাল লাগে। মোৰ নাম ছাৰ গুলজাৰ, গুলজাৰ আহমেদ।’
‘অ’, হয় নে কি?’— ডাঙৰকৈ হাঁহি এটা মাৰি ছাৰে সুধিলে, ‘আৰু তহঁত দুটাৰ নাম?’ 

গুণজিৎ আৰু গকুলে নিজৰ নিজৰ নাম কৈ তিনিওটাই ছাৰৰ ভৰি চুই সেৱা জনালে। দুই হাতেৰে সিহঁত তিনিওটাক গাৰ কাষলৈ চপাই আনি মূৰত হাত ফুৰাই ছাৰে ক’লে, ‘শিক্ষক হিচাপে আজি মই বৰ আনন্দিত। মোৰ বিদ্যালয়ৰ তিনিজন ছাত্র অন্ততঃ সঁচা অৰ্থত শিক্ষিত হৈ উঠিছে। এতিয়া তহঁতে ক’ত পঢ়ি আছ, কিমান নম্বৰ পাইছ, সেইটো মোক নালাগে। কিন্তু এইটো খাটাং যে তহঁত এসময়ত সমাজত জিলিকি উঠিবি। তহঁতৰ আচৰণবোৰেই প্রকৃত শিক্ষালাভৰ পৰিচয়।’— ছাৰৰ চকু সেমেকি উঠিল।

ছাৰৰ পৰা বিদায় লৈ আহি থাকোঁতে গুলজাৰে ক’লে, ‘দেখিলি, ছাৰে কিমান দোৱা কৰিলে আমাক। মইহে ছাৰক প্রথমে দেখা পালোঁ, হয় নে নহয় ক।’
‘হয়, তাতে কি হ’ল?’— গুণজিতে ক’লে। 
‘কি হ’ল মানে?’— গুলজাৰে তপকৈ ক’লে।
‘তাক ছাৰে দিয়া আশীৰ্বাদৰ ভাগ বেছিকৈ দিব লাগিব, নহয় নে গুলজাৰ?’—  গকুলে মাত লগালে।
‘বাৰু হ’ব দে, ঠাট্টা কৰিব নালাগে। মোৰ নজৰ কিন্তু বহুত চোকা আছে। মোৰ চকুত নপৰাকৈ কোনো সাৰি যাব নোৱাৰে।’
‘বল, আমি ৰে’ল লাইনৰ কাষে কাষে যাওঁ, বহুত চমু হ’ব। এঘাৰ বজাৰ পৰা নহয় জানো গুণজিৎ?’— গকুলে প্রশ্ন কৰিলে।
‘এঘাৰ বুলি আয়োজন কৰোঁতে বাৰ বাজিবগৈ। এতিয়া দহ বাজিছেহে!’— গুলজাৰে ক’লে। 

সিহঁত আহিছে সেউজ সংঘ নামৰ এটা স্বেচ্ছাসেৱী অনুষ্ঠানে আয়োজন কৰা বক্তৃতা প্রতিযোগিতাত অংশ ল’বলৈ। অৱশ্যে অংশগ্রহণ কৰিব গুণজিতেহে। প্ৰতিযোগীৰ অংশগ্ৰহণৰ যোগ্যতা প্রমাণ-পত্ৰখন কালি স্কুল ছুটীৰ সময়ত আনিবলৈ অধ্যক্ষৰ ওচৰলৈ যাওঁতে ছাৰে কৈছিল, ‘কালিলৈ স্কুল বন্ধ নহয়, তোমালোক দুজনো লগত যাবা, আমাৰ স্কুললৈ প্ৰথম পুৰস্কাৰ আহিব লাগিব কিন্তু। বক্তৃতাৰ বিষয়— জৈব বৈচিত্র্য সংৰক্ষণৰ প্ৰয়োজনীয়তা আৰু সেউজী ধৰণীৰ ভবিষ্যৎ।’ গুণজিতে অবশ্যে বিষয়টোৰ ওপৰত ইতিমধ্যে তথ্য-পাতি সংগ্ৰহ কৰি প্ৰস্তুত হৈছে। 

সিহঁতে গৈ থকা ৰাস্তাটোৰ পৰা বাঁওফালে নামি ঠেক ৰাস্তা এটাৰে ৰে’ল লাইনৰ ফালে খোজ ল’লে। তিনিওটাই আঁতৰৰ পৰাই দেখিলে নামনিমুৱা ৰে’লগাড়ী এখন খুউব লাহে লাহে গৈ আছে, ষ্টেচনৰ ওচৰ পাইছেহি চাগৈ। হঠাৎ দেখিলে লৰ মাৰি ট্ৰেইনৰ পৰা নামি ল’ৰা এটাই ইফালে-সিফালে চাই সিহঁতৰ ফালে আহি আছে। ল’ৰাটোৰ হাতত সৰু এটা মোনা। বয়সত সিহঁততকৈ বেছি ডাঙৰো নহ’ব কিজানি ল’ৰাটো।

<center>
<img src="https://res.cloudinary.com/s3/image/upload/v1714722902/knk/tini-siddha.webp" alt="তিনি সিদ্ধ" width="500"/>
</center>

প্রায় বিশ মিটাৰমান আঁতৰৰ পৰাই ল’ৰাটোৱে যেন সিহঁতক দেখা পাই অপ্রস্তুত হৈছে। চকু-মুখত এটা অপৰাধী ভাব ল’ৰাটোৰ। সিহঁত তিনিওটাই কথাটো লক্ষ্য কৰি আছে যদিও একো কথা আলোচনা কৰি থকা নাই। ল’ৰাটো ওচৰ পালত গুলজাৰে সুধিলে, ‘ভাইটি, চাওঁ এইফালে আহাচোন।’ ক’বলৈহে পালে, ল’ৰাটোৱে উভতি দৌৰ মাৰিলে।

গকুল, গুণজিৎ আৰু গুলজাৰেও লগে লগে তাক পিছে পিছে খেদি গ’ল। এশ মিটাৰমান দৌৰাৰ পাছত গকুলে গৈ তাৰ মলিয়ন স্পর্টিংটোৰ কলাৰতে ধৰি ল’ৰাটো ৰখাই দিলে। গুলজাৰে ফোঁপাই-জোপাই গৈ তাৰ হাতৰ মোনাটো থাপ মাৰি কাঢ়ি লৈ সুধিলে, ‘এয়া ব’ম আনিছ নে কি?’ সি নহয় বুজাবলৈ মূৰ জোকাৰিলে। ‘ইয়াত কি আছে’ বুলি কৈ গুলজাৰে মোনাটো খুলি চাব বিচাৰিলে।

‘নুখুলিব নুখুলিব, ওলাই যাব।’— ল’ৰাটোৱে ক’লে। ‘ৰঙা স্পৰ্টিং পিন্ধা দাদা এজনক দিবলৈ আনিছোঁ।’
‘কি বস্তু?’— ধমকি দি সুধিলে গকুলে।

‘কেঁকোসাপ।’— ভয়ে ভয়ে ক’ল ল’ৰাটোৱে। লগে লগে গুণজিতে পেহীয়েকলৈ ফোন কৰি কথাটো জনাই দিলে। ল’ৰাটোৰ লগত বাক-বিতণ্ডা চলি থাকোঁতেই ইতিমধ্যে দুজন মানুহ বাইকত আহি উপস্থিত হ’লহি। তাৰে এজন ৰঙা স্পৰ্টিং পিন্ধা। 

বাইকৰ পৰা নামি আহোঁতে মানুহজনে কৈ আহিল— ‘এই বুবু, তই এইফালে কিয় আহিলি, সিটো ফালেহে আমাৰ ঘৰ। বস্তুটো কি কৰিলি?’ ল’ৰাটোৱে ইংগিতেৰে গুলজাৰৰ ফালে দেখুৱাই দিলে। লগে লগে ইটো মানুহে গুলজাৰৰ হাতৰ পৰা মোনাটো থাপ মাৰি লৈ বুবুকো বাইকত বহুৱাই অহা বাটে গুচি গ’ল।

এনেতে গুণজিতৰ পেহীয়েক সাংবাদিক অনুভূতি পৰাশৰ পুলিচসহ ঘটনাস্থলীত উপস্থিত হ’লহি। গুণজিতৰ ম’বাইলৰ ফটো চাই পুলিচে ধৰিব পাৰিলে মানুহ দুটা কোন। পুলিচৰ গাড়ী সাংবাদিক দলসহ অপৰাধীৰ সন্ধানত গুচি গ’ল। গুণজিৎহঁত যথাসময়ত গৈ প্ৰতিযোগিতাস্থলী পালেগৈ। নিজৰ বক্তৃতাত গুণজিতে আহোঁতে বাটত পোৱা দুষ্প্রাপ্য বন্যপ্রাণী কেঁকোসাপৰ চোৰাং কাৰবাৰ চলি থকাৰ কথাটোও উল্লেখ কৰি দিলে।

সন্ধিয়া নিউজ চেনেলত বাতৰিটো প্ৰচাৰ হ’ল। ‘তিনিজন কিশোৰ ছাত্ৰৰ তৎপৰতাত মহানগৰীৰ মাজমজিয়াত দুষ্প্ৰাপ্য কেঁকোসাপৰ চোৰাং ব্যৱসায়ী চক্ৰ ধৰা পৰিল।’ গুণজিৎ, গকুল আৰু গুলজাৰৰ ঘৰলৈ চিনাকি মানুহৰ ফোনৰ উপৰি ফোন আহিবলৈ ধৰিলে।

ইফালে ৰাজ্যিক ভিত্তিত অনুষ্ঠিত বক্তৃতা প্ৰতিযোগিতাৰ ফলাফলত গুণজিতে প্রথম স্থান লাভ কৰিলে। আৰু আন এটা ভাল লগা খবৰ হ’ল, এটা অসমীয়া নিউজ চেনেলে গকুল, গুণজিৎ আৰু গলজাৰক এইবাৰ ‘লগে-ভাগে এসাঁজ’ নামৰ অনুষ্ঠানলৈ নিমন্ত্ৰণ জনাইছে। এই চেনেলটোৱে চেমনীয়াসকলক লৈ তিনি মাহৰ মূৰত চতুৰ্থ মাহটোৰ এটা ৰবিবাৰে লগে-ভাগে এসাঁজ নামৰ এটা ব্যতিক্রমী প্রীতিভোজৰ আয়োজন কৰে। অসমৰ বিভিন্ন ঠাইৰ যিসকল চেমনীয়া ল’ৰা-ছোৱালীয়ে সামাজিক দায়বদ্ধতা প্রকাশ পোৱা কাম কৰি জিলিকি উঠে, তেনে ল’ৰা-ছোৱালীক এই প্রীতিভোজলৈ আমন্ত্ৰণ জনাই পুৰস্কৃত কৰা হয়। এইবাৰ এওঁলোক তিনি বন্ধুলৈও আহিল এই সন্মান। ভাল কামৰ কদৰ সকলোতে আছে।


তিনি সিদ্ধৰ চফৰ


মূৰত টুপী চকুত চশমা, হাতত মোবাইল লৈ  
মলুৱা জপং ওলাল সাজি-কাচি বন্ধুৰ ঘৰলৈ।  
বন্ধুৰ নাম জুকাচ, খঁৰা শিয়ালৰ নাতি  
নতুন ঘৰখন চাবলৈ সি জপঙক আছিল মাতি।

আগৰ ঘৰ তাৰ বাইপাচত গ’ল, বেলেগত ল’লে মাটি  
নতুন ঠিকনা এতিয়া সোণাৰুতল, নিতৌ ওলায় হাতী।  
হাতীৰ কাৰণে ভয় নাই একো যদি নোলাই বনৰজা  
বান্দৰৰ মঙহ খাবলৈ হেনো বনৰজাই পাই মজা।

![জপং আৰু জুকাচ](images/posts/jopong-jukas-03-1024x576.webp)

বন্ধুৱে কেৱল নিৰামিষহে খাব, নাই একো জঞ্জাল  
গোটাই থৈছে বাঁহৰ গাজ কল আঙুৰ পনিয়াল।  
কেতিয়া পাবহিবা সখা, জপঙৰ উগুলথুগুল চিত  
ফোন এটা কৰি জানি লওঁ বুলি জুকাচে কৰিলে ঠিক।

হেল’ বন্ধু‌ ক’ত আছা, পাবাহি কিমান পৰত  
জপঙে ক’লে— এতিয়া মই চাৰণ বিলৰ পাৰত।  
গছত বহি জিৰণি লৈ নাওখেল আছোঁ চাই  
অলপ পাছতে পাই যামগৈ একো চিন্তা নাই।

![জপং আৰু জুকাচ](images/posts/jopong-jukas-02-1024x576.webp)

কাণিমুনি পৰত পালেহি জপং জুকাচ সখাৰ ঘৰ  
খন্তেক সময় চকুত চকু থৈ দুয়ো লাগিল থৰ।  
অতীতৰ কথা মনত পেলাই সাবটা-সাবটি কৰি  
লৈ গ’ল জুকাচে জপং সখাক ধুবলৈ‌ হাত-ভৰি।

হাত-ভৰি ধুই বাহিৰতে দুয়ো বহিল আয়মেৰে  
ফল-মূলৰ থাল আগত দিলেহি জুকাচৰ পৰিবাৰে।  
গাজৰ এটা ধৰি মুখলৈ নিওঁতেই‌ জপঙে দেখা পালে  
মস্ত এটা ঢেঁকীয়াপতীয়া আহি আছে এইফালে।

![জপং আৰু জুকাচ](images/posts/jopong-jukas-01-1024x576.webp)

মূৰ্তি দেখি জপং বান্দৰে মাৰিলে দীঘল জাঁপ  
খপাখপ উঠি সোণাৰু গছত পালেগৈ গছৰ আগ।  
গহীন-গম্ভীৰ বনৰজা আহি জুকাচৰ আগত থিয়  
সুধিলে জুকাচক— তোৰ ইয়াত বান্দৰৰ গোন্ধ কিয়?

বান্দৰৰ মঙহ বুলিলেই দেখোন ওলাই জিভাৰ পানী  
কথা শুনি জপঙে গছৰ ওপৰতে এৰিলে সৰুপানী।


জপং আৰু জুকাচ


কণমানি কুঁহিৰ মনটো আজি  
পুৱাতে গোমোঠা মৰা,  
একেটা কথাকে কৈ থাকে মাকে  
নিতৌ ভিতৰৰ পৰা।  
গাখীৰখিনি খাই হ’লনে নাই  
মাকে আছে সুধি,  
গোন্ধটো লৈ নাকটো কোঁচাই  
কুঁহিয়ে পাঙিছে বুধি।  
গাখীৰ খাই বেয়া পায় তাই  
ঘৰত সৱেই জানে,  
সৰু হ’ল বাবেই তাইৰ কথা  
কোনেও নামানে।  
ঘোটকৈ খাই খটম কৰি দিয়া—  
ককাই আছে কৈ,  
চকীত বহি দুই হাত মেলি  
বাতৰি কাগজ লৈ।

![](images/posts/kuhi-1024x576.webp)

এঢোক মাৰি লিপলাইনাৰ সানি  
কুঁহি আছে ৰৈ,  
হাতত গিলাচ পদূলিত চকু  
কোন বা গৈছে কলৈ!  
ভিতৰৰ পৰা আহি মাকে দেখি  
হঠাত লগালে মাত,  
সৌটো কেৰমন ৰাস্তাইদি গৈছে  
মাতোনে এবাৰ তাক?  
ঐ কেৰমন এইফালে আহ—  
ক’বলৈহে পালে মাকে,  
গাখীৰ খাই শেষ কৰি দিলে  
কুঁহিয়ে ঢোকে ঢোকে।  
জপৰা চুলি জধলা কাপোৰ  
গলগলীয়া মাত,  
‘ঐ মইনা’ বুলিলেই কেৰমনে  
কুঁহিৰ হেৰাই মাত।


কুঁহি আৰু কেৰমন


<span style={{float: 'left', fontSize: '4.5em', lineHeight: 1, marginRight: '0.15em', fontWeight: 'bold'}}>ৰা</span>
তি হৈ যোৱা দবাপিটা বৰষুণজাকৰ পাছত পুৱা মুকলি আকাশত বেলিটোৱে ভুমুকি মাৰিছে। ৰাস্তাৰ কাষৰ কঁঠাল গছ এজোপাৰ ডালত ওলমি থকা পকা কঁঠাল এটা মাজতে লৈ কথা পাতি আছে বান্দৰ খদমদম আৰু তহিলঙে। নাম দুটাৰ অৰ্থ অভিধানত চাই ল’লে এওঁলোকক বুজিবলৈ সহজ হ’ব। ওফাইদাং বান্দৰৰ নাম ভাগিনহঁতে আগতে শুনিছাই নহয়, এওঁলোক দুজন সেই বংশৰে নতুন প্ৰজন্ম।

হাবিত খাদ্যৰ অভাৱ হৈ অহাৰ পৰা এওঁলোকে এতিয়া মানুহৰ বাৰীত হোৱা ফল-মূল, শাক-পাচলি, মানুহৰ পাকঘৰৰ খাদ্য সম্ভাৰ, মন্দিৰৰ প্ৰসাদ আদিৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰিয়েই পৰিয়াল পোহপাল দিবলগীয়া হৈছে। মানুহৰ গালি-শপনি, দলি-ফৰ্মূতি— এইবোৰ এওঁলোকৰ বাবে নিত্যনৈমিত্তিক প্ৰাপ্য বুলিয়েই ধৰি লয়। খদমদম আৰু তহিলঙে কথা পাতি আছে মানুহৰ স্বভাৱৰ ওপৰত।

‘মানুহবোৰে এই পৃথিৱীখন আৱৰ্জনাৰে ভৰাই পেলোৱা নাইনে তহিলং?’  
‘নহ’বলৈ কিটো আছে! চহৰবোৰত দেখা নাই, মিউনিচিপালিটি গাড়ীবোৰে ট্ৰাকে ট্ৰাকে কম আবৰ্জনাবোৰ নিতৌ কঢ়িয়াইনে!’  
‘ইয়াৰ আচল কাৰণটো কি জান?’  
‘কিনো আক’?’  
‘মানুহৰ আপোনপেটীয়া স্বভাৱটো।’— খদমদমে ঠোৰতে কথাটো কৈ থ’লে।

শালিকা টপতলৌ আৰু পিলপিলিয়েও শুনি আছে সিহঁত দুটাৰ কথা-বতৰা। নতুনকৈ বনোৱা পকী ৰাস্তাটোৰ কাষত জমা হৈ থকা বৰষুণৰ পানী এডোঙাত ৰাতিপুৱাই সিহঁতে গাটো ধুই লৈছেহি। সিহঁতে বুৰ মাৰিবৰ জোখাৰে জমা হৈ থকা পানীডোঙাত কেইবাটাও জোবোৰা মাৰি, ঠোঁটেৰে পাখি কঁটালি গাটো ভালদৰে ধুই লৈছে সিহঁতে।

‘ঠিক কথা কৈছা, মানুহবোৰ বৰ আপোনপেটীয়া।’— তলৰ পৰাই ক’লে টপতলৌৱে।  
‘অ’ তহঁতে আমাৰ কথাবোৰ মানে শুনি আছ?’  
‘শুনি আছোঁ আকৌ। মানুহবোৰ সঁচাই আপোনপেটীয়া। নিজে ধুনীয়া ধুনীয়া ঘৰবোৰ বনাই লৈ আমাৰ থকা ঠাই নোহোৱা কৰিছে। সেইবোৰ ঘৰত আমি বাহ সাজিলে ভাঙি ভাঙি পেলায়। থাকিবলৈ আমাক নিদিয়ে। চোৱাচোন, আমাৰ জাতেই ঘৰশালিকা, আমি ঘৰবোৰতে নাথাকি বাৰু ক’ত থাকিম?’  
‘তাকেতো কৈছোঁ। মানুহে আমাৰ কথা কি ভাবিব, নিজৰ ভিতৰতে ইজনে সিজনৰ কথা চিন্তা নকৰে।’— খদমদমে খৰপছকৈ ক’লে।

![সাধু](images/posts/amar-katha2-1024x576.webp)

‘আৰু এটা কথা নহয়, মানুহবোৰে যে কৈ ফুৰে— বান্দৰৰ অত্যাচাৰত থাকিব নোৱৰা হৈছে বুলি, আমি জানো অত্যাচাৰ কৰোঁ? আমি পেটৰ ভোক গুচাবলৈ খাদ্যহে বিচাৰোঁ। হয় নে নহয় টপতলৌ তয়ে কচোন, তইতো দেখিছই।’— তহিলঙে দুখেৰে ক’লে।  
‘দেখিছোঁ দেখিছোঁ। এইটোও দেখা পাইছোঁ যে ক’ৰবাত যদি আম, জামুক, মধুৰিআম, কমলা আদি গছত তোমালোক বেছিকৈ লগা দেখা পায়, তেতিয়া গছজোপাকে কাটি পেলায়। কোৱা শুনো নহয়, বান্দৰৰ পৰা একো এটা খাবলৈ নাপাওঁ যেতিয়া গছজোপা কাটি পেলালো!’— টপতলৌৱে ক’লে।  
‘তাকেই কৈছোঁ। সিহঁতে খাবলৈ পোৱা নাই ঠিকেই, কিন্তু আমিতো পাই আছিলো। কিয়, তাৰমানে আমি নোখোৱাকৈ জীয়াই থাকিব লাগে? মানুহৰ চিন্তাধাৰাটো চাচোন।’— তহিলঙে দুখেৰে ক’লে।

‘ইফালে গছ ৰোৱাৰ নামতো মানুহে কেৱল নিজৰ সুবিধাৰ কাৰণে পাৰেমানে চেগুন গছ আৰু ৰাস্তাৰ কাষে কাষে নিমগছহে ৰোৱে। আম, মধুৰিআম, লেটেকু, কঁঠাল আদি গছোতো ৰুব লাগে। আমাৰ নিচিনাবোৰে কি খাই জীৱন ধাৰণ কৰিব? জেতুলিপকা জাতীয় হাবিত আগতে থকা সৰু-সুৰা ফলৰ গছবোৰো কাটি-কুটি শেষ কৰিলে। গতিকে আমি পেটৰ ভোকত উপায় নাপাই মানুহৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰিবলগা হৈছে। বাৰীৰ জিকা, তিয়ঁহ, পাকঘৰত থকা চাউল-দাইল আদি খাবলৈ বাধ্য হৈছোঁ। গছ থাকিলেহে মানুহ থাকিব বুলি কৈ থকাৰ সলনি মানুহে এইবুলিওতো ক’ব পাৰে যে গছ থাকিলেহে প্ৰাণী থাকিব।’— দুখ মনেৰে ক’লে খদমদমে।

‘কেৱল মানু্হ থকা পৃথিৱী এখন জানো মানুহৰ ভাল লাগিব— দিনৰ দিনটো নাচি-বাগি উৰি ফুৰা নানাবিধ চৰাইৰ কল-কাকলি যদি নাথাকে?’— তহিলঙে ক’লে।  
‘ঠিকেই, একেদৰে বান্দৰ, শিয়াল, গুৱানেজীয়া, গঁড়, হাতী আদি নোহোৱা হ’লেও কেৱল মানুহে সাজি উলিওৱা যন্ত্ৰ-পাতি, গাড়ী-মটৰবোৰকে দেখি দেখি মানুহৰ আমনি নালাগিবনে?’  
‘মানুহে ইমান দূৰলৈ কথাবোৰ ভাবি চোৱাই নাই চাগৈ।’— টপতলৌৱে ক’লে।  
‘ভাবি নোচোৱা নহয়, সিহঁতৰ কেৱল নিজৰ কথা ভবাৰ স্বভাৱহে যে, তাৰ প্ৰমাণ সেয়াই।’— বান্দৰ তহিলঙে ক’লে।

![সাধু](images/posts/amar-katha3-1024x576.webp)

‘কিয়, সেই জগৰাবাৰীৰ চাউলৰ বস্তাটোৰ কথা মনত নাই?’— খদমদমে মনত পেলাই দিলে। শালিকী পিলপিলিয়ে মূৰ দুপিয়ালে।  
‘তই জান নেকি জগৰাবাৰীৰ চাউলৰ বস্তাৰ কথাটো?’— টপতলৌৱে সুধিলে।  
‘নাই নাজানো।’— পিলপিলিয়ে ক’লে।  
‘নাজান যদি আকৌ মূৰ দুপিয়াইছিলি কিয়।’— তহিলঙে সুধিলে।  
‘নাই ককাইটি, তাইৰ সেইটো মুদ্ৰাদোষ। সঁচা-মিছা সকলো কথাতে তাই মূৰ দুপিয়ায়। কাহিনীটো কিআছিল কোৱাচোন, শুনো। মানুহৰ আপোনপেটীয়া স্বভাৱৰ কথা।’

‘তেন্তে শুন। অলপ দিনৰ আগৰ কথা, গাড়ীত কঢ়িয়াই নিয়া এগালমান চাউলৰ বস্তাৰ পৰা কিবা বিজুতিত এটা বস্তা জগৰাবাৰীৰ নিজান হাবিডৰাৰ ওচৰত পৰি গ’ল। গাড়ীত যোৱা মানুহে গমেই নাপালে। ৰাতিপুৱা চাউলৰ বস্তাটো দেখা পাই আমি পাঁচটামান বান্দৰে ৰাস্তাৰ পৰা চোঁচোৰাই আনি কাষৰ জাৰণিত থ’লোঁহি। আমি আটায়ে ভোক গুচাই খাই গুচি আহিলোঁ।ঘনচিৰিকা এজাকো আহি পৰিলহি, তহঁতৰ লগৰ শালিকা এজাক, বুলবুলি চৰাই এজাক— সকলোৱে ভাগে ভাগে আহি খুচি মতে খাই-বৈ গুচি গ’ল। ৰাতি পহুকেইটামান আহিও খালেহি। পেটতে ভাবিছিলোঁ, বস্তাটো থকালৈকে অন্ততঃ কেইদিনমান মানুহৰ ঘৰলৈ গৈ গালি খাব নালাগে। পিছে কি হ’ব, কয়েই নহয় বোলে— ভবা কথা নহয় সিদ্ধি, বাটত আছে কণা বিধি, মানু্হ দুটা আহি গোটেই বস্তাটোকে লৈ গুচি গ’ল নহয়। সেয়াই মানুহৰ আপোনপেটীয়া স্বভাৱ।’

‘আহ এতিয়া কথাৰ মহলা এৰি কঁঠালত লাগোঁ’ বুলি কৈ খদমদমে ওলমি থকা কঁঠালটো ভাঙিবলৈ লাগিল। শালিকা পিলপিলি আৰু টপতলৌৱে কিৰিককৈ হাঁহি একোটা মাৰি বিদায় ল’লে।

পকা কঁঠালৰ মলমলীয়া গোন্ধ বাটেৰে গৈ থকা দুটা মানুহৰ নাকত লাগিল। লগে লগে এটাই খপাখপ গছজোপাত উঠি কঁঠালটো পাৰি টোপোলা বান্ধি লৈ গুচি গ’ল।

_শব্দাৰ্থ:_
- খদমদম: বৰ লৰালৰি, খৰখেদা কৰোঁতে হোৱা পৰিস্থিতি
- তহিলং: ভাঙি-ছিঙি নষ্ট কৰা
- ওফাইদাং: ডাংকোপ, অহংকাৰ
- প্ৰজন্ম: সমসাময়িকভাৱে জন্ম হোৱা জীৱৰ একোটা চাম
- নিত্যনৈমিত্তিক: স্বাভাৱিক


আমাৰ কথাও ভাবিবা


জগৰাবাৰী ভূতৰ হাবি  
কৰি থৈ আজি খালী  
ৰংমেলা চাবলৈ ওলাল সকলো  
চহৰৰৰ নেহৰুবালি।

দীঘলঠেঙীয়া ভূতে পুৱাতে  
দিলেহি হুলিয়াজাৰি  
ওলাহঁত সকলো টিলিকা-টিলিকী  
এৰি থৈ জগৰাবাৰী।

জগৰাবাৰীতে চৈধ্য পুৰুষে  
জীৱন কৰিলে পাত  
জয়াল ঠাইৰ বাসিন্দা সকলো  
কন্ধ, কোমোৰা, বাক।

<figure>
![জগৰাবাৰীৰ ভূত](images/posts/jagarabari-b-1024x576.webp)
<figcaption>
- পিংকি বাবলু ৰাঘৱ বাখৰ/ বাঘৰ আগতেল খোৱা...
</figcaption>
</figure>

আধুনিকতাৰ নাই উমঘাম  
বাং-বিং ভূতৰ মাত  
ডিনাৰ চাপাৰ বুলি কথা নাই  
খাই মাথোন মাৰ ভাত।

ফুচকা ভেলপুৰি জেলেপী কচুৰি  
নাপালে মুখত দি  
বিস্কুট ভুজিয়া চাওমিন লবিয়া  
তৰ্কাৰ সোৱাদ কি।

ওলা সকলো হিলদল ভাঙি  
লওঁ পোহৰৰ বাট  
ভূত হ’লো বুলি এন্ধাৰতেই কিয়  
জীৱন কৰিম পাত?

ভূতুনিহঁতো ওলাল সকলো  
পো-পোৱালি লৈ  
তাৰে এজনীয়ে পাহৰাতে গ'ল  
দুৱাৰখন খুলি থৈ।

পিংকি বাবলু ৰাঘৱ বাখৰ  
বাঘৰ আগতেল খোৱা  
ভয়-ভিত নাই, কাম সিহঁতৰ  
মাথোন পিতপিতাই ফুৰা।

<figure>
![জগৰাবাৰীৰ ভূত](images/posts/jagarabari-1024x576.webp)
<figcaption>
- খোলা দুৱাৰ পাই আটাইমখাই/ সোমাই গ’ল ভিতৰলৈ...
</figcaption>
</figure>

খোলা দুৱাৰ পাই আটাইমখাই  
সোমাই গ’ল ভিতৰলৈ  
সাৰি-শব্দ নাই দুৱাৰখন দেখোন  
জাপ খালে ভুটংকৈ।

কাণ্ড দেখি চাৰি সিদ্ধই  
ইটোৱে সিটোলৈ চাই  
চকুৱে চকুৱে প্ৰশ্ন কৰিলে  
এতিয়া কি কৰা যায়?

_শব্দাৰ্থ:_
- হুলিয়াজাৰি: ঘোষণা, প্ৰচাৰ/ অপৰাধীক চিনাক্ত কৰিবলৈ দেহৰ বৰ্ণনা দি কৰা ঘোষণা
- কন্ধ: এবিধ মূৰ নোহোৱা ভূত (মানুহৰ অন্ধবিশ্বাস মতে)
- কোমোৰা: এবিধ ভূত (মানুহৰ অন্ধবিশ্বাস মতে)
- বাক: মাছ খোৱা এবিধ ভূত (মানুহৰ অন্ধবিশ্বাস মতে)


জগৰাবাৰীৰ ভূতৰ কাণ্ড


তাৰ দুবছৰীয়া জন্মদিনত পেহীয়েকে দিয়া চকীখনত আগফালৰ চোতালত বহি আছে দীপু। মানে দীপজ্যোতি কাকতি। সৰু টিপচী চৰাই দুটাই তাৰ কাষেদিয়েই বাৰে বাৰে উৰি অহা-যোৱা কৰি আছে।

‘তুমি যে মুখত শুকান বন এডাল লৈ উৰি আহাঁ, অকণমান পাছত আৰু এডাল নিয়া,— এইবোৰ কলৈ নি আছানো?’ দীপুৱে চৰাই এটাৰ ফালে চাই সুধিলে।  
‘অ’ তুমি চকীত বহি লৈ তাকে চাই আছা নহয় দীপু দাদা?’— দাদা বুলি তাক প্ৰথম মাতিছে কোনোবাই। বৰ ভাল লাগি গ’ল দীপুৰ।

‘আমি তোমালোকৰ চোতালৰ সিফালৰ সৌ বগৰী গছজোপাত বাহ এটা সাজি আছোঁ। তালৈকে এইবোৰ কঢ়িয়াই আছোঁ বুজিছা?’ চৰাইটোৱে ৰংমনে ক’লে।  
‘বাহ এটা সাজি আছা? বাহ মানে কিনো?’  
‘বাহ মানে ঘৰ আক’। তোমালোকেহে ঘৰ বুলি কোৱা, আমি চৰাইবোৰে তাক বাহ বুলিহে কওঁ।’

আচলতে চৰাই দুটাই দীপুহঁতৰ পিছফালৰ চোতালত পৰি থকা পুৰণা ফুলঝাৰু এডালৰ সৰু সৰু আঁহবোৰ ঠোঁটেৰে আঁজুৰি ছিঙি লৈ উৰা মাৰে আগফালৰ চোতাললৈ।

![](images/posts/birds-1024x576.webp)

‘বগৰী গছত দেখোন কাঁইট আছে, তোমালোকে তাত কিয় বাহ সাজিছা?’  
‘সেই বাবেই সাজিছোঁ। তাত বাহ সাজিলে কাউৰীয়ে কণী নিব নোৱাৰিব।’  
‘অ’ বুজিছোঁ বুজিছোঁ, ল’ৰা দেখাতহে সৰু, কিন্তু বৰ বুধিয়ক।’ — এই কথাটো তাক আইতাকে কয়।

‘হেৰা বোৱাৰী, সোণটোৰ চকীতে টোপনি গ’ল, লৈ যোৱাহিচোন।’ ককাকে চোতালৰ পৰাই ডাঙৰকৈ ক’লে। দীপুৰ মাকে আহি আলফুলকৈ দাঙি দীপুক ঘৰৰ ভিতৰলৈ লৈ গ’ল।


... নূপুৰ-মোমাইদেউ ...

তিনি সিদ্ধৰ চফৰ

জপং আৰু জুকাচ

কুঁহি আৰু কেৰমন

আমাৰ কথাও ভাবিবা

জগৰাবাৰীৰ ভূতৰ কাণ্ড

দীপু ডাঙৰ হ’ল