
বিশিষ্ট শিশু সাহিত্য়িক (প্ৰয়াত)।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/অনন্ত-দেৱ-শৰ্মা)_

অনন্ত দেৱ শৰ্মা


ধেমাজি।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/অনিৰ্বাণ-দত্ত)_


অনিৰ্বাণ দত্ত


গুৱাহাটী

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/অভিজিত-দত্ত)_


অভিজিত দত্ত


নাজিৰা, শিৱসাগৰ

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/অসমী-গগৈ-বৰুৱা)_


অসমী গগৈ বৰুৱা


নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/আভা-বৰা)_

আভা বৰা


চেইণ্ট ষ্টিফেন স্কুল, দমদম (কলকাতা)

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/আৰুশ-সোণোৱাল)_

আৰুশ সোণোৱাল


পাঞ্জাবাৰী, গুৱাহাটী

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ঈশান-জ্যোতি-বৰা)_


ঈশান জ্যোতি বৰা


নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/এলিজা-ৰাণী-দাস)_

এলিজা ৰাণী দাস


শান্তি পথ, আৰ জি বৰুৱা ৰোড, গুৱাহাটী-৭৮১০২৪

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/জ্যোতিশিখা-দত্ত)_

জ্যোতিশিখা দত্ত


নিবেদিতা গোস্বামী মেম’ৰিয়েল ইনষ্টিটিউট,  
সুৰ-সংগম, ৰৰৈয়া, যোৰহাট-৪

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/জ্যোতিস্মিতা-গোস্বামী-শৰ্মা)_

জ্যোতিস্মিতা গোস্বামী শৰ্মা


তেজপুৰ বিশ্ববিদ্যালয় চৌহদ, তেজপুৰ

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ঝৰ্ণালী-শৰ্মা-বৰকটকী)_

ঝৰ্ণালী শৰ্মা বৰকটকী


বিশিষ্ট লেখক, গৱেষক আৰু কণ্ঠশিল্পী।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ড-বীৰেন্দ্ৰনাথ-দত্ত)_

ড° বীৰেন্দ্ৰনাথ দত্ত


বালিজান, চাৰিখেলীয়া, বিশ্বনাথ-৭৮৪১৭২,  
ফোন- ৯৩৬৫৩৬৭০৬০

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/তপন-বৰুৱা)_

তপন বৰুৱা


বিশিষ্ট শিশু সাহিত্য়িক (প্ৰয়াত)।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ত্ৰৈলোক্যেশ্বৰী-দেৱী-বৰুৱানী)_

ত্ৰৈলোক্যেশ্বৰী দেৱী বৰুৱানী


শুৱালকুছি, পদ্মৰাম কাকতি পথ, কামৰূপ

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/দিগন্ত-বৈশ্য)_

দিগন্ত বৈশ্য


বিশিষ্ট শিশু সাহিত্য়িক।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/দিলীপ-কুমাৰ-বৰুৱা)_

দিলীপ কুমাৰ বৰুৱা


গুৱাহাটী

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/দীপক-কুমাৰ-কলিতা)_


দীপক কুমাৰ কলিতা


নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/দীপা-পণ্ডিত)_

দীপা পণ্ডিত


পুৰণিগুদাম, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/দুলাল-বৰা)_


দুলাল বৰা


নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/দ্বীপজ্যোতি-বৰা)_


দ্বীপজ্যোতি বৰা


সন্দীপনী বিদ্যামন্দিৰ, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/দৰ্শয়িতা-বৰঠাকুৰ)_

দৰ্শয়িতা বৰঠাকুৰ


ভলাগুৰি সত্ৰ, কলিয়াবৰ, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ধ্ৰুৱজ্যোতি-শৰ্মা)_

ধ্ৰুৱজ্যোতি শৰ্মা


বিশিষ্ট শিশু সাহিত্য়িক।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/নূপুৰ-মোমাইদেউ)_

নূপুৰ মোমাইদেউ


শংকৰদেৱ শিশু নিকেতন, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/নৱনীত-নিয়ৰ-শইকীয়া)_

নৱনীত নিয়ৰ শইকীয়া


ডিব্ৰুগড় বিশ্ববিদ্যালয়, ডিব্ৰুগড়

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/প্ৰকল্প-ৰঞ্জন-ভাগৱতী)_

প্ৰকল্প ৰঞ্জন ভাগৱতী


ডিব্ৰুগড়

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/প্ৰাণজিৎ-বৰা)_


ড° প্ৰাণজিৎ বৰা


দেৰগাঁও, গোলাঘাট

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/বন্দিতা-শৰ্মা-কন্দলি)_

বন্দিতা শৰ্মা কন্দলি


কলিয়াবৰ, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ভূপেন-শৰ্মা)_


ভূপেন শৰ্মা


কলিয়াবৰ, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ভূপেন্দ্ৰ-নাথ-হাজৰিকা)_


ভূপেন্দ্ৰ নাথ হাজৰিকা


গৌৰী মেনশ্যন, ভি আই পি ৰোড, ছয়মাইল, গুৱাহাটী-২২

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/মঞ্জু-দত্ত)_

মঞ্জু দত্ত


সূৰ্যপুৰ তিনিআলি, পাভৈ পথ,  
বিশ্বনাথ চাৰিআলি-৭৮৪১৭৬

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/মাতু-হাজৰিকা)_


মাতু হাজৰিকা


বাঙ্গালোৰ, কৰ্ণাটক-৫৬০০৬৭

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/যশোৱন্ত-নিপুণ)_


যশোৱন্ত নিপুণ


কাজিৰঙা, গোলাঘাট

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/শতৰূপা-গৌতম)_

শতৰূপা গৌতম


স্নাতকোত্তৰ মহলা, প্ৰাগজ্যোতিষ মহাবিদ্যালয়,  
গুৱাহাটী।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সত্যজিৎ-নাথ)_

সত্যজিৎ নাথ


ৱাৰ্ড নং ৯, নাজিৰা-৭৮৫৬৮৫, শিৱসাগৰ,  
ফোন- ৮৪৮৬০১৬০৪৫

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সত্যনাৰায়ণ-কৰ)_

সত্যনাৰায়ণ কৰ


নগাঁও মিছন হাইস্কুল, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সনভ-দাস)_

সনভ দাস


ৰূপকোঁৱৰ হাউচিং কমপ্লেক্স,  
খানামুখ ছেকগেট, ডাক- গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়,  গুৱাহাটী-৭৮১০১৪

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সমীন্দ্ৰ-হুজুৰি)_


সমীন্দ্ৰ হুজুৰি


‘কাণখোৱা’ৰ সম্পাদনা কক্ষ।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সম্পাদনা-কক্ষ)_

সম্পাদনা কক্ষ


দিল্লী পাব্লিক স্কুল, নাজিৰা

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সুগন্ধি-উৰুলি-বৰুৱা)_


সুগন্ধি উৰুলি বৰুৱা


লালমাটি, তেজপুৰ-৭৮৪০০১,  
শোণিতপুৰ

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সুপ্ৰীয়া-পাল)_


সুপ্ৰীয়া পাল


ঘৰ নং ১৩, লতাকটা শান্তিনগৰ,  
বশিষ্ঠ, গুৱাহাটী-২৯

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সুৰেন্দ্ৰ-মোহন-দাস)_

সুৰেন্দ্ৰ মোহন দাস


বিশিষ্ট সাহিত্যিক। তেখেতে শিশুৰ বাবেও ভালেমান সাহিত্য ৰচনা কৰিছে।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ৰঞ্জু-হাজৰিকা)_

ৰঞ্জু হাজৰিকা


ভোটাই গাঁও, নগাঁও, ফোন- ৯৮৬৪৪৯৮৭৪৮

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ৰিণ্টু-দাস)_


ৰিণ্টু দাস


কেন্দ্ৰীয় বিদ্যালয়, মিছা (নগাঁও)

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ৰুকনাভ-ৰণজয়-শইকীয়া)_

ৰুকনাভ ৰণজয় শইকীয়া


কলিয়াবৰ, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ৰূপজ্যোতি-গোস্বামী)_


ৰূপজ্যোতি গোস্বামী

প
লাশে এখন নতুন চাইকেল পালে। তাৰ আনন্দৰ সীমা নাই। স্কুলৰ পৰা আহি সি সদায় এপাক চাইকেলখন চলায়। এদিন সি চাইকেল চলাই থাকোঁতে কোনোবাই তাক মতা যেন পালে। সি ৰ’ল। পিছলৈ ঘূৰি চাই দেখিলে মানুহ এজন তাৰ ফালে আগবাঢ়ি আহিছে। সি চাইকেলৰ পৰা নামিল। মানুহজনে তাক ক’লে— “মোক চিনি পাইছানে ভাইটি?” 

পলাশে অলপ সময় ৰৈ চিন্তা কৰিলে, কোন হ’ব পাৰে বাৰু! 

মানুহজনে আকৌ ক’লে— “তুমি মোক পাহৰিছা ভাইটি। মই তোমাক কেতিয়াও নাপাহৰোঁ। তুমি মোৰ বহুত ডাঙৰ উপকাৰ কৰি দিলা।”

পলাশে একো মনত পেলাব পৰা নাই। সি ক’লে— “খুৰা, মই ঠিক ধৰিব পৰা নাই। বাৰু, ব’লকচোন আমাৰ ঘৰলৈ।”

“মই তোমালোকৰ ঘৰলৈকে আহিছোঁ। তুমি যে মোক এদিন ব্ৰেড আৰু পানী খাবলৈ দিছিলা, মনত পৰিছেনে? তেতিয়া তুমি অকণমান সৰু আছিলা কিন্তু মনটো তোমাৰ ডাঙৰ আছিল।”

<center>
<img src="https://res.cloudinary.com/s3/image/upload/v1714373385/knk/andhabiswas.webp
" alt="ছবি" width="500"/>
</center>

কথাবোৰ মনত পৰি গ’ল পলাশৰ। দুবছৰৰ আগতে এদিন সিহঁতৰ ঘৰৰ চোতালত মানুহ এজনে পানী পানী কৈ চিঞৰিছিল। মাক ঘৰত নাছিল। দেউতাকে পিছফালে কিবা কাম কৰি আছিল। পলাশে মানুহজনক পানী এগিলাচ দিলেহি। পানী গিলাচ খাই মানুহজনে ক’লে— “বৰ ভোক লাগিছে। কিবা খাবলৈ পোৱা হ’লে! ঘৰত মা আছেনে ভাইটি?” 

‘মা নাই, আপুনি বহকচোন’ বুলি কৈ পলাশ ভিতৰলৈ সোমাই গ’ল। কি কৰিব এতিয়া সি! মাকো নাই। ব্ৰেড আছিল। তাকে বাটাৰ সানি পানী এগিলাচৰ সৈতে মানুহজনক খাবলৈ দিলেগৈ। মানুহজনে খাই থাকোঁতে পলাশে দেউতাকক মাতি আনিলেগৈ।

দেউতাকে মানুহজনৰ লগত কথা পাতি গম পালে যে মানুহজনক গাঁৱৰ পৰা খেদি দিছে। দুদিন একো নোখোৱাকৈ আছে। হাতত পইচাও নাই কিনি খাবলৈ। দুঘৰ মানত সোমাই পানী বিচাৰিছিল। পানী দিয়াটো দূৰৰে কথা, তেওঁক গালি পাৰি খেদিহে দিলে। খোজ কাঢ়িবলৈ শক্তি নোহোৱা হৈছিল মানুহজনৰ। ইতিমধ্যে পলাশৰ মাক আহি পালেহি। পলাশৰ মাকে মানুহজনক ভালকৈয়ে চাহ-জলপান খাবলৈ দিলে। ওচৰৰে দুই-এজন লোক পলাশহঁতৰ ঘৰলৈ আহিল। মানুহজনে তেওঁক গাঁৱৰ মানুহে ডাইনী বুলি সন্দেহ কৰা কাহিনীটো ক’লে।

পলাশে তেতিয়া ডাইনী মানে কি একো বুজি পোৱা নাছিল। দেউতাকে তাক ডাইনী বুলি একো বস্তুৱেই যে নাই, সেয়া ভালকৈ বুজাই দিলে। ই কিছুমান মানুহৰ অন্ধবিশ্বাসৰ বাহিৰে একো নহয়। 

পলাশৰ অন্ধবিশ্বাসৰ বলি হোৱা মানুহজনলৈ বৰ বেয়া লাগিল। সি ঢুলঢুলীয়া চকুৰে দেউতাকক সুধিলে— “দেউতা, মানুহজন এতিয়া কলৈ যাব? যদি কেনেবাকৈ গাঁৱৰ মানুহে মাৰি পেলায়, তেতিয়া কি হ’ব!” 
“আমি তেখেতক সুৰক্ষা দিব লাগিব। এয়া আমাৰ দায়িত্ব আৰু কৰ্তব্য।”

দেউতাকৰ কথা শুনি মানুহজনৰ জীৱন ৰক্ষা পৰিব বুলি পলাশৰ মনটো ভাল লাগি গ’ল। 

পলাশৰ দেউতাকহঁতে অন্ধবিশ্বাসে সমাজৰ এচামক কিদৰে প্ৰভাৱিত কৰে আৰু এই অন্ধবিশ্বাসে মানুহক কিদৰে উদ্মাদ কৰি তোলে, এই সকলোবোৰ টিভি আৰু বাতৰি কাকতত পঢ়াৰ কথা আলোচনা কৰিলে। 

পলাশৰ দেউতাকেই আগভাগ লৈ মানুহজনৰ বাবে চহৰতে কাম কৰা আৰু থকাৰ ব‍্যৱস্থা কৰি দিলে। 

আজি বহুদিনৰ মূৰত মানুহজনক লগ পাই পলাশৰ বৰ ভাল লাগিল। মানুহজনৰ সৈতে হাঁহি হাঁহি কথা পাতি সি ঘৰ পালেহি। 

পলাশে ভাবিলে, এই খুৰাজনৰ দৰে কিমান যে মানুহ অন্ধবিশ্বাসৰ বলি হৈ আছে! কথাবোৰ তাৰ সকলো বন্ধুকে ক’ব আৰু এতিয়াৰ পৰাই সিহঁতে লগ লাগি অন্ধবিশ্বাসৰ বিৰুদ্ধে যুঁজি যাব বুলি মনতে পণ ল’লে।

অন্ধবিশ্বাস

হি
মাংশু অহাৰ কথা আছে ৰূপক আৰু ৰূপাংকীহঁতৰ ঘৰলৈ। তিনিওটাই মিলি কিবা এটা প্ৰজেক্ট কৰিব। ৰূপকে মাকক হিমাংশুৱে ভাল পাই বাবে কে’ক এটা কৰিবলৈ কৈছে। সিহঁতে মাকক ইটো-সিটো আনি দি সহায় কৰি আছে। এপাকত ৰূপকে বিস্কুটৰ টেমাৰ পৰা বিস্কুট আনি ৰূপাংকীকো দি নিজেও খোৱা দেখি মাকে ক’লে— “তুমি বৰ চয়তান হৈছা দেই।”

মাকৰ কথা শুনি ৰূপাংকীয়ে ৰূপকলৈ চাই হাঁহিলে। ৰূপকেও হাঁহি হাঁহি মাকক ‘ডাঙৰ হৈছোঁ’ বুলি ক’লে।

‘অকল ডাঙৰ হ’লেই নহ’ব, পঢ়া-শুনাটো ডাঙৰ হ’ব লাগিব’ বুলি মাকে তাক ক’বলৈহে পালে, সি তপৰাই ক’লেই— “আমি পঢ়া-শুনাও সমানে কৰি গৈছোঁ দিয়া। বাৰু কোৱাচোন, বাৰ্মুডা ট্ৰায়েংগল মানে কি?”

মাকে চয়তান বুলি কওঁতে ৰূপকৰ মনত পৰি গৈছিল বাৰ্মুডা ত্ৰিভুজৰ কথা। ৰূপকৰ প্ৰশ্ন শুনি মাকে আচৰিত হৈ সুধিলে— “বাৰ্মুডা ট্ৰায়েংগলৰ বিষয়ে কেনেকৈ জানিলা? কোনে ক’লে?” 
“কোনেও কোৱা নাই মা। আমি কিতাপ পঢ়ি জানিলোঁ আকৌ।”

ৰূপকে কোৱাৰ লগে লগেই ৰূপাংকীয়েও বৰ উলাহেৰে ক’লে— “মৌচাকত মা। ময়ো পঢ়িছোঁ।” 
“হয় নেকি? বৰ ভাল কথা। এনেবোৰ কথা জানিবৰ বাবেই কিতাপ পঢ়িব লাগে বুজিছা। আজৰি সময়ত মোবাইলত গেম খেলি থকাতকৈ কিতাপ পঢ়িলে বহুত ভাল ভাল কথা জানিব পাৰিবা। তোমালোকৰ লগৰীয়া সকলকো গেম খেলি থকাতকৈ কিতাপ পঢ়িবলৈ ক’বা দেই।”— মাকে উৎসাহ দি ক’লে।

![ৰহস্যময় হ্ৰদ](images/posts/rahasyamoi-hrad-02-1024x576.webp)

এৰা, মাকেই ঠিকেই কৈছে। ৰূপকৰ লগৰ হিমাংশুৱে মোবাইলত কিমান যে গেম খেলি থাকে। নতুন নতুন গেম উলিয়াই খেলি খেলি তাক কয়হি। ৰূপকে ভাবিলে, হিমাংশুক বাৰ্মুডা ট্ৰায়েংগলৰ বিষয়ে ক’ব লাগিব।

কি যে আচৰিত এই বাৰ্মুডা ত্ৰিভুজটো! ই উত্তৰ আটলাণ্টিক মহাসাগৰৰ পশ্চিম অংশৰ এক অঞ্চল, য’ত ৰহস‍্যজনকভাৱে কেইবাখনো বিমান আৰু জাহাজ নাইকিয়া হৈছিল। আনকি অতি আচৰিত যে ইয়াৰ ওপৰেদি চৰাই উৰি গ’লেও হঠাৎ নাইকিয়া হৈ পৰে। কি কাৰণত এনে হয় ইয়াৰ কাৰণ বিজ্ঞানে সন্ধান কৰি আছে যদিও আজিলৈকে সঠিক উত্তৰ পাবলৈ সক্ষম হোৱা নাই। চুম্বকীয় শক্তিৰ ফলত এনে পৰিঘটনা হয় বুলি মানুহে অনুমান কৰিছিল আৰু কৰি আহিছে।

ৰূপকে যেতিয়া হিমাংশুক বাৰ্মুডা ট্ৰায়েংগলৰ বিষয়ে ক’লে, সি অতি আচৰিত হৈ মুখ মেলি তধা লাগি শুনিলে আৰু ৰূপকক সুধিলে— “চুম্বকে লোহাকহে আকৰ্ষণ কৰে। চৰাইক আকৰ্ষণ কৰিবলৈ চৰাইৰ গাত কিবা লোহা থাকে নেকি?” 
ৰূপকে ক’লে— “কথাটো ময়ো বুজি পোৱা নাই। চৰাইক বাৰু কেনেকৈ আকৰ্ষণ কৰিব পাৰে!”

<figure>
![বাৰ্মুডা ট্ৰায়েংগল](images/posts/rahasyamoi-hrad-04-1024x576.webp)
<figcaption>
- বাৰ্মুডা ট্ৰায়েংগল | ছবি: ৱিকিমিডিয়া কমন্স
</figcaption>
</figure>

ইমান সময়ে ৰূপক আৰু হিমাংশুৰ কথা শুনি থকা ৰূপাংকীয়ে মাত লগালে— “আমাৰ উত্তৰ-পূৰ্বাঞ্চলতো যে বাৰ্মুডা ত্ৰিভুজৰ দৰে এটা ৰহস্যময় হ্ৰদ আছে, গম পোৱানে বাৰু? অৰুণাচলত থকা হ্ৰদটোত জীৱ-জন্তু নামিলেই নাইকিয়া হৈ যায়।”

হিমাংশু আকৌ আচৰিত হ’ল। সি ৰূপকক সুধিলে— “অৰুণাচলতো আছে নেকি?” 
“অঁ। বাৰ্মুডা ত্ৰিভুজৰ দৰে এই হ্ৰদটো ৰহস্যময়।”— ৰূপকে এজন জ্ঞানী মানুহৰ দৰে উত্তৰ দিলে। 
“অৰুণাচলৰ ক’ত আছে?”— হিমাংশুৱে সুধিলে। 
“ম‍্যানমাৰ সীমান্তত।”— ৰূপাংকীয়ে লগে লগেই উত্তৰ দি দিলে। 
“আমি চাবলৈ যাব পাৰিমনে?”— হিমাংশুৱে সুধিলে। 
“পাৰিম চাগে। ডাঙৰ হ’লে আমি দুয়োটা যাম দে।”

ৰূপকে হিমাংশুক তেনেকৈ কোৱা শুনি ৰূপাংকীৰ ঠেহ লাগিল। তাই মুখখন ওফোন্দাই ঠেনঠেনিয়া মাতেৰে ক’লে— “তোমালোক দুটা যে যাবা, মোক মানে নিনিয়া?”

ৰূপাংকীৰ কথাত সিহঁতে ইটোৱে সিটোলৈ চালে। ৰূপকে তাইৰ ঠেহ ভঙিবলৈ ক’লে— “তোক আকৌ কিয় নিনিম? মোতকৈ তইহে ভালকৈ জান হ্ৰদটোৰ বিষয়ে। তোক নিনিলে দেখোন আমি হেৰাই থাকিম।”

ৰূপাংকীৰ মুখত হাঁহি বিৰিঙিল। তাই বৰ উলাহেৰে কৈ গ’ল— “জানা হিমাংশু দা, অৰুণাচলৰ চাংলাং জিলাত এই হ্ৰদটো আছে। বহুতে কয় ভাৰতৰ ৰহস‍্যাবৃত পৰ্যটনস্থলীৰ অন‍্যতম অৰুণাচলৰ নাৱাং য়াং (Nawang Yang) হ্ৰদ বা ‘লেক অৱ নো ৰিটাৰ্ন’। এই হ্ৰদটোত বহুত মানুহ হেৰাইছে। আৰু কি জানা, এই হ্ৰদক লৈ বহুত কাহিনী আছে।”

<figure>
![লেক অৱ ন’ ৰিটাৰ্ন ৰহস্যময়হ্ৰদ](images/posts/rahasyamoi-hrad-03-1024x576.webp)
<figcaption>
- লেক অৱ ন’ ৰিটাৰ্ন | ছবি: ৱিকিমিডিয়া কমন্স
</figcaption>
</figure>

ৰূপাংকীৰ কথা শুনি হিমাংশুৰ ভয়েই লাগিল। সি ভয়ে ভয়ে ক’লে— “এ… হয় নেকি! তালৈ গ’লে আকৌ আমিও হেৰাম নেকি?” 
“ইস্ আমি কিয় হেৰাম? আমি হ্ৰদটোৰ একেবাৰে ওচৰলৈ নাযাওঁ নহয়। দূৰৰ পৰাহে চাম।”

ৰূপাংকীৰ কথা শুনি ৰূপকে ক’লে— “এতিয়া হ’ব দে। প্ৰথমে আমি ভালকৈ পঢ়ি-শুনি ডাঙৰ হৈ লওঁ। নাৱাং য়াং হ্ৰদটোৰ বিষয়ে ভালদৰে জানিবলৈ হ’লে কিতাপ পঢ়িব লাগিব। তাৰ পাছতহে তালৈ যোৱাটো ভাবিব লাগিব হিমাংশু।”

ৰূপকৰ কথা শুনি কেইমুহূৰ্তমান নিৰৱে থাকি হিমাংশুৱে মাত লগালে— “মই আৰু মবাইলত গেম নেখেলোঁ ৰূপক। দেউতাক ক’ম কিতাপ আনি দিবলৈ। আজিৰে পৰা গেম খেলা সময়খিনি কিতাপ পঢ়িম। তেতিয়া তোমালোকৰ দৰে বহুত কথা জানিব পাৰিম।”

ৰূপাংকীয়ে সেই মাহৰ মৌচাক আৰু সঁফুৰা দুখন আনি হিমাংশুক দেখুৱালে। সি মৌচাকত অকনিহঁতে অঁকা ছবিবোৰ দেখিলে আৰু মনতে ভাবিলে সি সিদিনা অঁকা ছবিখনো মৌচাকলৈ পঠিয়াই দিব!

_লেখকৰ ঠিকনা: মাতু হাজৰিকা, সূৰ্যপুৰ তিনিআলি, পাভৈ পথ, বিশ্বনাথ চাৰিআলি-৭৮৪১৭৬_

ৰহস্যময় হ্ৰদ

মু
নুৰ মাক যেতিয়া গোসাঁইঘৰৰ পৰা ওলাই আহিছিল, তেতিয়া মুনুৱে বাহিৰত সৰু টুল এখনত বহি আছিল। সিও আনদিনাৰ দৰে ভিতৰলৈ গৈ সেৱা এটা কৰিলে। তাৰ পাছত সি আকৌ আহি টুলখনতে বহি ৰ’ল। তাৰ মনটো মৰা।

অলপ পাছত মাকে মুনুক এবাটি গাখীৰ আৰু পিঠা এখন দি গ’ল। মুনুৱে কিবা চিন্তা কৰি কৰি সেইখিনি খালে।

“মা, ভোক লাগিছে।”— মুনুৱে চিঞৰি ক’লে। 
“কিয়, গাখীৰ আৰু পিঠা খালাই দেখোন।”— মাকে ভিতৰৰ পৰাই ক’লে।

সি ভিতৰলৈ গ’ল। মাকে তেতিয়া বিছনাত বহি কাপোৰ এখনত ফুল তুলি আছে। সিও মাকৰ কাষতে বহিলগৈ।

“মা, ভোক মোৰ লগা নাই। ভগৱানৰহে ভোক লাগিছে। বৰ বেয়া লাগিছে। ভগৱানে কান্দি আছিল।”— মুনুৱে ক’লে।

মাকে চকু দুটা বহলকৈ মেলি তাৰ ফালে চালে। তেওঁৰ হাঁহি উঠি গ’ল।

“ভগৱানৰ ভোক নালাগে নহয়। ভগৱানৰ দেখোন সকলো আছে।” 
“নহয় মা, ভোক লাগিছে। মোক কৈছে।”— সি আকৌ ক’লে। কিন্তু মাকে তাৰ কথাত বৰ বেছি মন নিদিলে।

পাছদিনাও গাখীৰ আৰু পিঠা খাই উঠি সি মাকক সেইটো কথাই ক’লে। তাৰ পিছদিনাও।

মাকৰ অলপ সন্দেহ হ’ল। “ভগৱানক ক’ত লগ পালা তুমি?”— তেওঁ সুধিলে। 
“চ’কৰ গোসাঁই ঘৰৰ চোতালত। আৰু আমাৰ গোঁসাই ঘৰৰ বাহিৰত মোৰ লগত হাতীত উঠিছিল। বাঁহী বজাই দেখুৱাইছিল। বৰ ভোক লগা বুলি কৈছিল।”

![ভগৱানৰ ভোক শিশু গল্প](images/posts/bhagawanar-bhok3-1024x576.webp)

মুনুহঁতৰ ঘৰৰ সৰু গোসাঁই ঘৰৰ খটখটীৰ দুয়োফালে দুটা পকাৰ হাতী আছে। মুনুৱে সময় পালেই সিহঁতৰ কোনোবা এটাৰ মূৰত উঠেগৈ।

মাকে সেইদিনা কথাটো দেউতাকক ক’লে। দেউতাকে অলপ চিন্তা কৰি ক’লে— “মাহ-প্ৰসাদ অলপ আগবঢ়াব লাগিব। ক’বতো নোৱাৰি কথা বা কি!”

কথা মতেই কাম। চ’কৰ গোঁসাই ঘৰত এক আধ্যা পুথি পঢ়োৱা হ’ল। ওচৰৰ মানুহখিনিয়ে চাহ-নিমকি আৰু মাহ-প্ৰসাদ খালে।

কিন্তু পাছদিনা মুনুৱে একে কথাবোৰেই ক’লে। ভগৱানৰ বোলে বিৰাট দুখ। কোনেও তেওঁক খাবলৈ নিদিয়ে। পিন্ধিবলৈ বোলে তেওঁৰ ভাল চোলা এটাও নাই!

“কি হৈছেনো ল’ৰাটোৰ, এইবোৰ কথা যে কৈ থাকে? কিবা অসুখ নেকি?”— মাকে দেউতাকক সুধিছিল। তেওঁৰ সঁচাকৈয়ে ভয় লাগিছিল।

“একো নহয় ৰ’বা। চিন্তা কৰিব নালাগে।”— তেনেকৈ ক’লেও দেউতাকে আচলতে নিজেও একো বুজিব পৰা নাছিল।

এদিন তেওঁলোক দূৰৰ এটা মন্দিৰলৈ গ’ল আৰু সকলোৰে মংগল কামনা কৰি পূজা এভাগ আগবঢ়াই আহিল।

কিন্তু সেইদিনা নিশাও মুনুৱে ক’লে যে ভগৱানৰ বৰ দুখ আৰু তেওঁ বৰ ভোকত আছে। মাক-দেউতাকৰ চিন্তাও বাঢ়ি গ’ল।

“ভগৱান দেখিবলৈ কেনেকুৱানো মুনু?”— মাকে সুধিছিল। 
“ধুনীয়া। হাতত বাঁহী এটা লৈ থাকে। মূৰত এটা পাখি পিন্ধে। গান গায়, বাঁহী বজায়।”

মুনুৰ কথা শুনি মাক-দেউতাক দুয়োৰে চকুবোৰ বহল হৈ গৈছিল।

দুদিনমান পাছত আগবেলা মুনুৱে তেওঁলোকৰ লগত ওচৰৰে মেলা এখন চাবলৈ গৈছিল। মুনুৰ কাৰণে দুযোৰ ধুনীয়া কাপোৰ কিনিছিল তেওঁলোকে। ঘূৰি আহোঁতে বাটতে দাইল-চাউলৰ বজাৰো কৰিছিল দেউতাকে।

তেওঁলোকে পথাৰৰ মাজেৰে ঘৰলৈ পোনাইছিল। বাটতে জান এটা পৰে। জানটোৰ দলঙৰ কাষতে সৰু জুপুৰি এটা। হঠাৎ মুনুৱে ‘ভগৱান, ভগৱান’ বুলি চিঞৰি জুপুৰিটোৰ কাষলৈ দৌৰ মাৰিলে। মাক-দেউতাকো আচৰিত হৈ তাৰ পিছে পিছে গ’ল।

![ভগৱানৰ ভোক শিশু গল্প](images/posts/bhagawanar-bhok2-1024x576.webp)

“ভগৱান ক’ত মুনু?”— দেউতাকে সুধিলে। 
“ইয়াতে আছিল। তোমালোকক দেখি গুচি গ’ল।”— মুনুৱে দুখ মনেৰে ক’লে।

মাকে চাৰিওফালে চালে। কিন্তু ওচৰত কাকো নেদেখিলে। তেওঁ জুপুৰিটোৰ একেবাৰে কাষলৈ গৈ ভিতৰলৈ চালে। মুনুৰ সমানেই ল’ৰা এটা মজিয়াত বহি আছিল। সি পিন্ধা কাপোৰবোৰ ফটা-ছিটা আৰু বৰ পুৰণি আছিল। কাষতে মাটিত খেৰৰ বিছনা এখনত মানুহ এজনীয়ে শুই শুই কেঁকাই আছিল। সেই অঞ্চললৈ নতুনকৈ অহা মানুহজনীক তেওঁলোকে চিনি পাইছিল। তাই দুবাৰমান তেওঁলোকৰ ঘৰতো কাম কৰিছিলগৈ।

“কি হৈছে তোমাৰ?”— মাকে বাহিৰৰ পৰাই সুধিলে।

মানুহজনীয়ে কেঁকাই কেঁকাই কৈ গ’ল— এমাহমানৰ পৰা তাইৰ কিবা অসুখ হৈছে কাৰণে কাম বিচাৰি যাব পৰা নাই। কোনোমতে মাজে মাজে খুজি-মাগি অলপ কিবা যোগাৰ কৰি আছে। কিন্তু সেইখিনিৰে ভালকৈ খাবলৈ নাটে। বৰ কষ্ট হৈছে সিহঁতৰ।

মুনুৰ মাকৰ বৰ দুখ লাগিল। সৰু ল’ৰাটোৰ শুকান মুখখনলৈ চাই তেওঁৰ বৰ বেয়া লাগিল। মুনুৰ বয়সৰেই হ’ব সি।

মুনুলৈ অনা কাপোৰৰ এযোৰ তেওঁলোকে ল’ৰাটোক দিলে। অলপ চাউল আৰু দাইলো দেউতাকে মানুহজনীক ৰাখিবলৈ দিলে।

সেইদিনাই আবেলি মুনুৰ দেউতাকে ডাক্তৰ এজন আনি তাইক দেখুৱালে। ডাক্তৰজনে লিখি দিয়া ঔষধখিনিও তেৱেঁই কিনি আনি দিলে।

সেইদিনা ৰাতি মুনুৰ মুখৰ পৰা হাঁহি গুচাই নাছিল। বজাৰৰ পৰা অনা নতুন কাপোৰযোৰ কাষত থৈ সি মুখত হাঁহিটো লৈয়েই টোপনি গৈছিল।

পিছদিনা আবেলি মুনুৱে ঘৰৰ গোসাঁই ঘৰৰ কাষতে টুল এখনত বহি আছিল। মাকে তাৰ কাৰণে গাখীৰ এবাটি আৰু পিঠা লৈ আহি দেখে মুনুৱে চকু মুদি মুদি হাঁহি আছে।

![ভগৱানৰ ভোক শিশু গল্প](images/posts/bhagawanar-bhok4-1024x576.webp)

“কি হ’লনো মুনু, আজি দেখোন বৰকৈ হাঁহিছা তুমি?”— মাকে সুধিছিল।

পিঠা এখন হাতত লৈ সি কৈছিল— “ভগৱানে আজি বৰকৈ হাঁহিছে মা। সেই কাৰণে মোৰো হাঁহি উঠিছে।” 
“কিযে কোৱা তুমি মুনু!” 
“ভগৱানে বোলে বহুদিনৰ মূৰত গৰম দাইলেৰে ভাত খালে। আমি দিয়া কাপোৰযোৰো বোলে বৰ ভাল পাইছে। তুমি বৰ ভাল দেই মা। দেউতাও ভাল।”— মুনুৱে হাঁহি হাঁহি উত্তৰ দিলে।

_লেখকৰ ঠিকনা: যশোৱন্ত নিপুণ, বাঙ্গালোৰ, কৰ্ণাটক-৫৬০০৬৭_

ভগৱানৰ ভোক

এ
ক সদাগৰ আছিল। তেওঁৰ এটি মাত্র পুত্র। নাম আছিল মালেক। সদাগৰৰ মৃত্যুৰ পাছত মালেকে বিপুল সম্পত্তিৰ অধিকাৰী হৈ বন্ধু-বান্ধৱৰ সৈতে ফূৰ্তিত দিন কটাবলৈ ধৰিলে।

এদিন এজন বিদেশী মালেকৰ ওচৰলৈ আহিল। মালেকে বিদেশীৰ ভালদৰে পৰিচৰ্যা কৰিলে। আহাৰ খোৱাৰ পাছত বিদেশীজনে গল্পৰ ছলেৰে তেওঁৰ বিদেশ ভ্ৰমণৰ অভিজ্ঞতাৰ কথা মালেকক ক’লে ৷

বিদেশীৰ গল্প শুনি মালেক আচৰিত হ’ল ৷ দেশে দেশে ইমান বিস্ময়কৰ বস্তু আছে যে সেইবোৰৰ কথা শুনিলেই চাবলৈ মন যায়।

মালেকে বিদেশীক ক’লে— ‘আপোনাৰ নানা অভিজ্ঞতাৰ কথা শুনি মোৰো বিদেশ ভ্ৰমণ কৰিবলৈ খুব মন গৈছে; কিন্তু মোৰ বৰ ভয়। শুনিছোঁ, বাটত হেনো চোৰ-ডকাইতৰ ভয়। যিকোনো সময়তে বিপদ হ’ব পাৰে।’ 
‘সেই ভয় আপুনি নকৰিব। মই এনে ব্যৱস্থা কৰি দিম যে বাটত কোনো বিপদেই আপোনাৰ নহ’ব ৷ অৱশ্যে তাৰবাবে কিছু অর্থ ব্যয় কৰিব লাগিব।’—বিদেশীজনে ক’লে।

মালেকে উৎসাহ প্রকাশ কৰি সুধিলে— ‘তেনে ব্যৱস্থাও আছে নেকি? অর্থ ব্যয় কৰিবলৈ মই প্ৰস্তুত আছোঁ। কওক, কি ব্যৱস্থা কৰিব লাগিব?’ 
‘আপুনি ৰাতিপুৱাৰ লগে লগে এজন দক্ষ মিস্ত্ৰী লৈ আহিব।’— বিদেশীয়ে ক’লে।

মালেকে উৎসাহ প্রকাশ কৰি ৰাতিপুৱাৰ লগে লগে মিস্ত্রী এজন লৈ আহিল। বিদেশীজনে মিস্ত্ৰীজনৰ হতুৱাই সুন্দৰ অথচ লঘু এটা কাঠৰ বাকচ তৈয়াৰ কৰাই ল’লে।

বিদেশীজনে সেই বাকচৰ ভিতৰত কিছুমান যন্ত্রপাতি বহুৱাই সেইটো ছাদৰ ওপৰলৈ লৈ গ’ল। তাৰ পাছত সেই বাকচৰ ভিতৰত বহি তাৰ ঢাকোনখন বন্ধ কৰি দিলে। মুহূর্ততে অবাক কাণ্ড! সেই কাঠৰ বাকচটো আকাশৰ ওপৰলৈ উঠিবলৈ ধৰিলে। অলপ সময়ৰ ভিতৰতে মালেকৰ চকুৰ সমুখতে অদৃশ্য হৈ গ’ল সেই বাকচটো।

মালেকে এই অদ্ভুত কাণ্ড-কাৰখানা দেখি অবাক হৈ ভাবি থাকোঁতেই সেই বাকচটো তীব্র বেগেৰে পুনৰ উভতি আহিল।

বাকচটো আহি ছাদত নমাৰ লগে লগে ভিতৰৰ পৰা বিদেশীজন হাঁহি হাঁহি ওলাই আহি ক’লে— ‘এইবাৰ বুজিব পাৰিছেনে? অতি কম সময়ৰ ভিতৰতে আপুনি কিমান দেশ দেখি আহিব পাৰিব ইয়াৰ সহায়ত আৰু পথত কোনো বিপদো আপোনাৰ নহ’ব।’

মালেকে আনন্দিত হৈ ক’লে— ‘আপুনি ঠিকেই কৈছে। এনে এটা বস্তু পালে নির্ভয়ে পৃথিৱী ঘূৰি আহিব পাৰি। পৃথিৱীৰ যত যি আচৰিত বস্তু আছে, সকলো চাই আহিব পাৰি। এই বস্তুটো আপুনি মোৰ ওচৰত বিক্ৰী কৰক ৷’

বিদেশী মানুহজনে হাঁহি এটা মাৰি ক’লে— ‘এই বাকচটো আপোনাক বিক্ৰী কৰাত মোৰ কোনো বাধা নাই; কিন্তু ইয়াৰ মূল্য হিচাপে আপুনি মোক এহেজাৰ স্বৰ্ণ মুদ্ৰা দিব লাগিব।’

মালেকৰ টকাৰ অভাৱ নাছিল। তেওঁ লগে লগে সন্মত হ’ল।

ইয়াৰ পাছত বিদেশী আৰু মালেক দুয়ো বাকচৰ মাজত সোমাল। বিদেশীয়ে মালেকক কেনেদৰে বাকচটো চলাব লাগে, শিকাই দিলে। বিদেশীয়ে নিজে বাকচটো চলাই অতি সময়ৰ ভিতৰতে কেইবাখনো দেশ দেখুৱাই আকৌ যথা স্থানলৈ ঘূৰি আহিল।

মালেকে ক’লে— ‘আপুনি মোক যি দিলে, সেয়া অমূল্য সম্পদ। টকাৰে ইয়াৰ মূল্য বিচাৰ কৰা অসম্ভৱ। আপোনাক ইয়াৰ বাবে ধন্যবাদ জনাইছোঁ।’

বিদেশীয়ে এহেজাৰ সোণৰ মুদ্ৰা পাই মালেকৰ ওচৰৰ পৰা বিদায় লৈ গুচি গ’ল।

মালেকৰ বাকচটোত কেতিয়া উঠোঁ কেতিয়া উঠোঁ লাগি আছিল। পাছদিনাই তেওঁ দেশ ভ্ৰমণৰ বাবে বাহিৰ ওলাল। বহুত দেশ তেওঁ অতি কম দিনৰ ভিতৰতে চাই-চিতি আহিল। সকলো দেশতে দুই-এদিনকৈ থাকে আৰু গুচি যায় অন্য দেশলৈ। এনেদৰে বাকচটোৰ দ্বাৰা উৰোঁতে উৰোঁতে বিৰাট প্রাসাদ এটা দেখা পাই মালেকৰ কৌতূহল উপজিল। আৰু ভালদৰে প্রাসাদটো আৰু দেশখন চাবৰ বাবে ধীৰে ধীৰে এখন গভীৰ অৰণ্যৰ মাজত নামিল।

দেশখনৰ ৰজা আৰু দেশখনৰ নাম জানিবৰ কাৰণে তেওঁ নগৰৰ ফালে আগবাঢ়িল। বাটত এজনক দেখা পাই মালেকে সুধিলে— ‘ভাই, মই এজন বিদেশী। ৰাজপ্রাসাদলৈ যোৱাৰ বাট কোনটো দেখুৱাই দিবানে? আৰু এই সুন্দৰ ৰাজ্যখনৰ নাম কি বাৰু?’

‘এই দেশৰ নাম গজনী।’— মানুহজনে ক’লে। 
‘প্রাসাদত ৰজা-ৰাণীৰ বাহিৰে আৰু কোন কোন থাকে?’— মালেকে পুনৰ সুধিলে। 
‘সেই প্রাসাদটোত ৰজা-ৰাণী নাথাকে। তাত কেৱল ৰাজকন্যা আৰু তেওঁৰ ধাইমা আৰু দাস-দাসী থাকে।’ 
‘কিয়? এই প্রাসাদত ৰাজকন্যা অকলে থাকে কিয়?’— মালেকে আচৰিত হৈ সুধিলে।

পথিকে উত্তৰত ক’লে— ‘সেয়া এক ডাঙৰ কাহিনী। এজন ফকিৰে ৰাজকন্যাৰ শিশুকালতে ভাগ্য চাই কৈছিল যে কোনোবা এজন বেয়া মানুহে ৰাজকন্যাক চুৰ কৰি লৈ যাব। সেই কাৰণে অনেক টকা খৰচ কৰি চুলতানে এই প্রাসাদটো আচল প্রাসাদৰ পৰা অনেক দূৰত তৈয়াৰ কৰি তাৰ মাজত ৰাজকন্যাক লুকুৱাই থৈছে।’

পথিকজন আঁতৰি যোৱাৰ পাছত মালেকে চিন্তা কৰি কৰি প্রাসাদৰ ফালে আগুৱাই গ’ল। বন্দিনী ৰাজকন্যাক এবাৰ নিজ চকুৰে চাবলৈ নাপালে তেওঁ এই নগৰৰ পৰা কেতিয়াও আঁতৰি নাযায়।

প্রাসাদৰ ওচৰ পাই মালেকে অবাক হৈ চালে। এনে ৰাজপ্রাসাদ তেওঁ কেতিয়াও ক’তো দেখা নাই। এয়া যেন সপোন-পুৰীহে।

আকৌ উভতি আহিল সেই বনৰ মাজলৈ, য’ত তেওঁৰ বাকচটো আছিল। মালেকে বাকচটোৰ ওচৰতে বহি ক্ষণ গণিবলৈ ধৰিলে কেতিয়া ৰাতি হ’ব আৰু কেতিয়া প্রাসাদৰ সকলো লোক টোপনিৰ কোলাত ঢলি পৰিব৷

মাজনিশা সেই কাঠৰ বাকচত উঠি মালেক গৈ উপস্থিত হ’ল প্রাসাদৰ ছাদত। ছিৰিয়েদি নামি এটা ঘৰৰ ভিতৰত দেখিবলৈ পালে ৰাজকন্যা চেৰিণা শুই আছে। কোঠাৰ ভিতৰত এডাল মম জলি আছে। কিন্তু মমৰ জ্যোতিকো ম্লান কৰি দিছে ৰাজকন্যাৰ ৰূপৰ জ্যোতিয়ে।

ৰাজকন্যাৰ হঠাৎ টোপনি ভাগি যোৱাত সন্মুখত এজন অপৰিচিত যুৱকক দেখি ভয়ত চিঞৰি উঠিল। মালেক বিপাঙত পৰিল। ৰাজকন্যাৰ চিঞৰ শুনিলে এতিয়া আটাইবোৰ প্ৰহৰী লৱৰি আহিব। মালেকে লৰালৰিকৈ ৰাজকন্যাৰ মুখত হাতেৰে চেপি ধৰি ক’লে— ‘ভয় নকৰিবা কুঁৱৰী, মই ডকাইত নহওঁ। তোমাৰ ওচৰলৈ কোনো বেয়া উদ্দেশ্য লৈয়ো অহা নাই ৷ মই এজন বিদেশী ৰাজপুত্র, তোমাক এই বন্দিত্বৰ পৰা মুক্ত কৰিবৰ বাবেই মই ইয়ালৈ আহিছোঁ৷’

![যাদুৰ বাকচ](images/posts/jadur-bakas-2-1024x576.webp)

মালেকৰ কথা শুনি ৰাজকন্যা চেৰিণাৰ ভাল লাগিল। তেৱোঁতো মনে মনে মুক্তিৰ দিন গণিছে। এনেকৈ বন্দী হৈ সোমাই থাকিবলৈ কাৰ ভাল লাগে? কি মজা! এতিয়া সকলোকে ফাঁকি দি এই ৰাজপুত্ৰৰ সৈতে আন এক ৰাজ্যলৈ গুচি যাবগৈ। কিন্তু মুহূৰ্তৰ ভিতৰতে ৰাজকন্যাৰ ভাবৰ পৰিৱৰ্তন ঘটিল। মনটো দমি গ’ল। চাৰিওফালে পালি-পহৰীয়াই ঘেৰি থকা এই প্রাসাদৰ পৰা ৰাজপুত্ৰই তেওঁক কিদৰে পলুৱাই নিব?

ৰাজকন্যাক চিন্তিত দেখি মালেকে কথাটো বুজি পালে৷ হাঁহি এটা মাৰি তেওঁ ৰাজকন্যাক ক’লে— ‘চিন্তা নকৰিবা৷ ম‍ই ইয়ালৈ যেনেদৰে আহিছোঁ, তেনেদৰেই ইয়াৰ পৰা তোমাক লৈ যাম। তোমাৰ নিশ্চয় কোনো আপত্তি নাই?’

ৰাজকন্যা চেৰিণা সন্তুষ্ট হ’ল মালেকৰ কথাত। দুয়ো অনেক সময় ধৰি কথা পাতিলে।

ইয়াৰ পাছত প্ৰতিনিশা মালেক প্রাসাদলৈ আহি চেৰিণাক লগ ধৰিলে।

এদিন নিশা মালেক ৰাজপ্রাসাদৰ ফালে বাকচটোত উঠি আকাশ পথেৰে আহি থাকোঁতে কোনোবা এজন প্ৰহৰীয়ে আকাশলৈ আতচ-বাজি উৰোৱাত সেই পোহৰত প্ৰহৰীহঁতে বাকচটো উৰি অহা দেখি হৈ-চৈ লগাই দিলে।

মালেকে কথা বিষম দেখি সেই ঠাইৰ পৰাই উভতিল। ৰাজকন্যাক আৰু দেখা নকৰিলে।

মালেকে চিন্তা কৰিলে, এনেদৰে সদায় প্রাসাদলৈ অহাটো উচিত হোৱা নাই। প্ৰহৰীবোৰৰ হাতত এদিন নহয় এদিন ধৰা পৰিবই। ধৰা পৰিলে আৰু ৰক্ষা নাই, চুলতানে ডিঙি নকটাকৈ নেৰে। গতিকে এইবাৰ গৈ ৰাজকন্যাক লৈ অহাই ভাল হ’ব। ৰাজকন্যাক লগত ল’ব নোৱাৰিলে তেওঁ দেশলৈকে উভতি নাযায়।

পাছদিনা মালেক নিশা ৰাজপ্রাসাদৰ ৰাজকন্যাৰ কোঠাত উপস্থিত হৈ আগদিনাৰ সকলো কথা বিবৰি ক’লে। লগতে ক’লে— ‘তুমি এতিয়া মোৰ লগত মোৰ ৰাজ্যলৈ যোৱাই ভাল হ’ব। নহ’লে আমি এদিন বিপদত পৰিম।’

![যাদুৰ বাকচ](images/posts/jadur-bakas-1-1024x576.webp)

ৰাজকন্যা চেৰিণায়ো তাকে ভাবিছিল। গতিকে মালেকৰ কথাত হয়ভৰ দিয়াত মালেকে ৰাজকন্যাক প্রাসাদৰ ছাদলৈ তুলি আনি যাদুৰ বাকচটোত ভৰালে। মুহূর্ততে বাকচ উৰি আহি মালেকৰ ঘৰ পালেহি।

নিজৰ ঘৰ পাই মালেকে ৰাজকন্যাক সমস্ত কথা খুলি ক’লে। লগতে তেওঁ যে ৰাজকুমাৰ নহয়, তাকো স্বীকাৰ কৰিলে৷ কিন্তু ৰাজকন্যাই ভাগ্যত যি আছে, সেয়ে হ’ব বুলি মালেককে স্বামী ৰূপে গ্ৰহণ কৰিলে।

তাৰ পাছত দুয়ো সুখে-শান্তিৰে দিন পাৰ কৰিবলৈ ধৰিলে।

_শব্দাৰ্থ:_
- বিস্ময়কৰ: আচৰিত, আশ্বৰ্যজনক
- অভিজ্ঞতা: দেখি-শুনি হোৱা জ্ঞান
- অর্থ: ধন, টকা-পইচা/ কোনো শব্দৰ তাৎপৰ্য
- ব্যয়: খৰচ
- প্ৰস্তুত: সাজু
- অদ্ভুত: আচৰিত, আগেয়ে নোহোৱা
- অমূল্য: অতি মূল্যবান, যাক টকা-পইচাৰে কিনিব নোৱাৰি
- কৌতূহল: জানিবলৈ আগ্ৰহ
- বন্দিত্ব: বন্দী কৰা থোৱা অৱস্থা, আটক কৰি থোৱা অৱস্থা

_ৰঞ্জু হাজৰিকা বিশিষ্ট সাহিত্যিক। তেখেতে শিশুৰ বাবেও ভালেমান সাহিত্য ৰচনা কৰিছে।_

... গল্প ...

অন্ধবিশ্বাস

ৰহস্যময় হ্ৰদ

ভগৱানৰ ভোক

যাদুৰ বাকচ