
বিশিষ্ট শিশু সাহিত্য়িক (প্ৰয়াত)।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/অনন্ত-দেৱ-শৰ্মা)_

অনন্ত দেৱ শৰ্মা


ধেমাজি।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/অনিৰ্বাণ-দত্ত)_


অনিৰ্বাণ দত্ত


গুৱাহাটী

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/অভিজিত-দত্ত)_


অভিজিত দত্ত


নাজিৰা, শিৱসাগৰ

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/অসমী-গগৈ-বৰুৱা)_


অসমী গগৈ বৰুৱা


নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/আভা-বৰা)_

আভা বৰা


চেইণ্ট ষ্টিফেন স্কুল, দমদম (কলকাতা)

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/আৰুশ-সোণোৱাল)_

আৰুশ সোণোৱাল


পাঞ্জাবাৰী, গুৱাহাটী

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ঈশান-জ্যোতি-বৰা)_


ঈশান জ্যোতি বৰা


নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/এলিজা-ৰাণী-দাস)_

এলিজা ৰাণী দাস


শান্তি পথ, আৰ জি বৰুৱা ৰোড, গুৱাহাটী-৭৮১০২৪

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/জ্যোতিশিখা-দত্ত)_

জ্যোতিশিখা দত্ত


নিবেদিতা গোস্বামী মেম’ৰিয়েল ইনষ্টিটিউট,  
সুৰ-সংগম, ৰৰৈয়া, যোৰহাট-৪

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/জ্যোতিস্মিতা-গোস্বামী-শৰ্মা)_

জ্যোতিস্মিতা গোস্বামী শৰ্মা


তেজপুৰ বিশ্ববিদ্যালয় চৌহদ, তেজপুৰ

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ঝৰ্ণালী-শৰ্মা-বৰকটকী)_

ঝৰ্ণালী শৰ্মা বৰকটকী


বিশিষ্ট লেখক, গৱেষক আৰু কণ্ঠশিল্পী।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ড-বীৰেন্দ্ৰনাথ-দত্ত)_

ড° বীৰেন্দ্ৰনাথ দত্ত


বালিজান, চাৰিখেলীয়া, বিশ্বনাথ-৭৮৪১৭২,  
ফোন- ৯৩৬৫৩৬৭০৬০

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/তপন-বৰুৱা)_

তপন বৰুৱা


বিশিষ্ট শিশু সাহিত্য়িক (প্ৰয়াত)।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ত্ৰৈলোক্যেশ্বৰী-দেৱী-বৰুৱানী)_

ত্ৰৈলোক্যেশ্বৰী দেৱী বৰুৱানী


শুৱালকুছি, পদ্মৰাম কাকতি পথ, কামৰূপ

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/দিগন্ত-বৈশ্য)_

দিগন্ত বৈশ্য


বিশিষ্ট শিশু সাহিত্য়িক।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/দিলীপ-কুমাৰ-বৰুৱা)_

দিলীপ কুমাৰ বৰুৱা


গুৱাহাটী

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/দীপক-কুমাৰ-কলিতা)_


দীপক কুমাৰ কলিতা


নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/দীপা-পণ্ডিত)_

দীপা পণ্ডিত


পুৰণিগুদাম, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/দুলাল-বৰা)_


দুলাল বৰা


নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/দ্বীপজ্যোতি-বৰা)_


দ্বীপজ্যোতি বৰা


সন্দীপনী বিদ্যামন্দিৰ, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/দৰ্শয়িতা-বৰঠাকুৰ)_

দৰ্শয়িতা বৰঠাকুৰ


ভলাগুৰি সত্ৰ, কলিয়াবৰ, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ধ্ৰুৱজ্যোতি-শৰ্মা)_

ধ্ৰুৱজ্যোতি শৰ্মা


বিশিষ্ট শিশু সাহিত্য়িক।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/নূপুৰ-মোমাইদেউ)_

নূপুৰ মোমাইদেউ


শংকৰদেৱ শিশু নিকেতন, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/নৱনীত-নিয়ৰ-শইকীয়া)_

নৱনীত নিয়ৰ শইকীয়া


ডিব্ৰুগড় বিশ্ববিদ্যালয়, ডিব্ৰুগড়

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/প্ৰকল্প-ৰঞ্জন-ভাগৱতী)_

প্ৰকল্প ৰঞ্জন ভাগৱতী


ডিব্ৰুগড়

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/প্ৰাণজিৎ-বৰা)_


ড° প্ৰাণজিৎ বৰা


দেৰগাঁও, গোলাঘাট

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/বন্দিতা-শৰ্মা-কন্দলি)_

বন্দিতা শৰ্মা কন্দলি


কলিয়াবৰ, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ভূপেন-শৰ্মা)_


ভূপেন শৰ্মা


কলিয়াবৰ, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ভূপেন্দ্ৰ-নাথ-হাজৰিকা)_


ভূপেন্দ্ৰ নাথ হাজৰিকা


গৌৰী মেনশ্যন, ভি আই পি ৰোড, ছয়মাইল, গুৱাহাটী-২২

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/মঞ্জু-দত্ত)_

মঞ্জু দত্ত


সূৰ্যপুৰ তিনিআলি, পাভৈ পথ,  
বিশ্বনাথ চাৰিআলি-৭৮৪১৭৬

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/মাতু-হাজৰিকা)_


মাতু হাজৰিকা


বাঙ্গালোৰ, কৰ্ণাটক-৫৬০০৬৭

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/যশোৱন্ত-নিপুণ)_


যশোৱন্ত নিপুণ


কাজিৰঙা, গোলাঘাট

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/শতৰূপা-গৌতম)_

শতৰূপা গৌতম


স্নাতকোত্তৰ মহলা, প্ৰাগজ্যোতিষ মহাবিদ্যালয়,  
গুৱাহাটী।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সত্যজিৎ-নাথ)_

সত্যজিৎ নাথ


ৱাৰ্ড নং ৯, নাজিৰা-৭৮৫৬৮৫, শিৱসাগৰ,  
ফোন- ৮৪৮৬০১৬০৪৫

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সত্যনাৰায়ণ-কৰ)_

সত্যনাৰায়ণ কৰ


নগাঁও মিছন হাইস্কুল, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সনভ-দাস)_

সনভ দাস


ৰূপকোঁৱৰ হাউচিং কমপ্লেক্স,  
খানামুখ ছেকগেট, ডাক- গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়,  গুৱাহাটী-৭৮১০১৪

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সমীন্দ্ৰ-হুজুৰি)_


সমীন্দ্ৰ হুজুৰি


‘কাণখোৱা’ৰ সম্পাদনা কক্ষ।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সম্পাদনা-কক্ষ)_

সম্পাদনা কক্ষ


দিল্লী পাব্লিক স্কুল, নাজিৰা

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সুগন্ধি-উৰুলি-বৰুৱা)_


সুগন্ধি উৰুলি বৰুৱা


লালমাটি, তেজপুৰ-৭৮৪০০১,  
শোণিতপুৰ

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সুপ্ৰীয়া-পাল)_


সুপ্ৰীয়া পাল


ঘৰ নং ১৩, লতাকটা শান্তিনগৰ,  
বশিষ্ঠ, গুৱাহাটী-২৯

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/সুৰেন্দ্ৰ-মোহন-দাস)_

সুৰেন্দ্ৰ মোহন দাস


বিশিষ্ট সাহিত্যিক। তেখেতে শিশুৰ বাবেও ভালেমান সাহিত্য ৰচনা কৰিছে।

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ৰঞ্জু-হাজৰিকা)_

ৰঞ্জু হাজৰিকা


ভোটাই গাঁও, নগাঁও, ফোন- ৯৮৬৪৪৯৮৭৪৮

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ৰিণ্টু-দাস)_


ৰিণ্টু দাস


কেন্দ্ৰীয় বিদ্যালয়, মিছা (নগাঁও)

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ৰুকনাভ-ৰণজয়-শইকীয়া)_

ৰুকনাভ ৰণজয় শইকীয়া


কলিয়াবৰ, নগাঁও

_[লেখকৰ সকলো লেখা চাওক →](/tags/ৰূপজ্যোতি-গোস্বামী)_


ৰূপজ্যোতি গোস্বামী

এ
সময়ত এখন গাঁৱত এজন বৰ সহজ-সৰল হোজা খেতিয়ক আছিল। তেওঁ বৰ দুখীয়া আছিল, লোকৰ খেতি পথাৰত কাম কৰি জীৱন নিৰ্বাহ কৰিব লগা হৈছিল। কিন্তু খেতি কৰিবৰ বাবেও বতৰৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰি থাকিবলগীয়া হৈছিল; কাৰণ তেওঁৰ যি ঠাইত ঘৰ আছিল, তাত পানীৰ বৰ অভাৱ আছিল। তদুপৰি নানান ধৰণৰ প্ৰাকৃতিক দুৰ্যোগৰ বাবে খেতি-বাতি প্ৰায়ে অনিষ্ট সাধন হৈছিল। সেয়ে খেতিয়কজনৰ মনত আছিল বৰ দুখ। তেওঁ দিনে-নিশাই ভগৱানক প্ৰাৰ্থনা কৰিছিল যাতে বৰষুণ দিয়ে, খেতিবোৰ ভাল হয় আৰু প্ৰাকৃতিক দুৰ্যোগো নহয়। কিয়নো এই সকলোবোৰ সৃষ্টিৰ মূলতে যে সৃষ্টিকৰ্তা পৰম ব্ৰহ্মা, সেই কথা তেওঁ ভালদৰে জানিছিল। এসময়ত ধাৰ্মিক খেতিয়কজনে আৰাধনাৰ বলত ভগৱান পৰম ব্ৰহ্মাৰ সাক্ষাৎ লাভ কৰিলে।

খেতিয়কজনক ভগৱানে সুধিলে— “হে মোৰ প্ৰিয় ভক্ত, মোক তুমি পৃথিৱীলৈ কিয় মাতিলা?” তেতিয়া খেতিয়কজনে ক’লে— “হে প্ৰভু, আপুনি এই গোটেই জগতখনৰ সৃষ্টিকৰ্তা। তথাপি আপুনি বতৰৰ ওপৰত কোনো ধৰণৰ নিয়ন্ত্ৰণ নাৰাখে, সেইবাবে খেতি-বাতিৰ প্ৰচুৰ লোকচান হৈছে। আপুনি যদি বেয়া নেপায় বতৰৰ দায়িত্ব মোক দিয়ক, মই গোটেই গাঁৱতে শস্যৰে নদন-বদন কৰি দিম।”

![ঘাত-প্ৰতিঘাত সাধু](images/posts/ghat-pratighat-02-1024x576.webp)

খেতিয়কজনৰ কথা শুনি ভগৱান পৰম ব্ৰহ্মাই বৰ ৰস পালে আৰু এটা বছৰৰ বতৰৰ দায়িত্বভাৰ খেতিয়কজনৰ হাতত অৰ্পণ কৰিলে।

খেতিয়কজনে বৰ আনন্দ লাভ কৰিলে। পৰম আস্থা লৈ সময় মতে পথাৰত ধান সিঁচিলে। ভালদৰে পানীৰ যোগান ধৰিলে। সূৰ্যৰ তাপ, বৰষুণ আদিৰ লগতে নানান ধৰণৰ প্ৰাকৃতিক দুৰ্যোগৰ পৰা যাতে ধান খেতিৰ একো অনিষ্ট নহয় তাৰ প্ৰতি চকু ৰাখিলে। সুস্থ পৰিৱেশ আৰু অনুকূল বাতাৱৰণ পাই ধান গছবোৰ লহপহকৈ বাঢ়িবলৈ ধৰিলে। ধান গছবোৰ দেখি খেতিয়কৰ মনত বৰ আনন্দ লাগিল। মনতে ভাবিলে— ঈশ্বৰে এইবাৰ গম পাব ধান খেতি কেনেকৈ হয়। আৰু গাঁৱৰ মানুহেও মোক বহুত ভাল পাব। কথাবোৰ ভাবি ভাবি তেওঁ আনন্দত আত্মহাৰা হৈ উঠিল।

সময়ত সোণালী ধানেৰে পথাৰখন ভৰি পৰিল। গাঁৱৰ সকলোৱে মিলি গৰুৰে মৰণা মাৰি ধান চপাবলৈ লৈ আচৰিত হ’ল। ইমান ধুনীয়া ধানৰ শিহত দেখোন এটাও চাউল নাই, সকলোবোৰ পতান! খেতিয়কজনে গাঁৱৰ মানুহৰ ওচৰত বৰ লাজ পালে। মনৰ দুখত হতাশ হৈ তেওঁ পুনৰ আৰাধনা কৰি পৰম প্ৰভু ব্ৰহ্মাক লগ কৰিলে।

![ঘাত-প্ৰতিঘাত সাধু](images/posts/ghat-pratighat-01-1024x576.webp)

“ভক্ত এইবাৰ মোক তোমাৰ কিয় প্ৰয়োজন হ’ল?”— ব্ৰহ্মাই সুধিলে। খেতিয়কজনে কান্দি কান্দি ঈশ্বৰক ক’লে— “হে পৰম প্ৰভু পৰমেশ্বৰ, এইবাৰ মই ধানখেতিৰ বাবে ইমান কষ্ট কৰিলোঁ, সুস্থ এটা পৰিৱেশ দিলোঁ, তথাপি ধান গছবোৰত কিয় এটাও ফল নধৰিল?”

খেতিয়কজনৰ কথা শুনি প্ৰভু ব্ৰহ্মাই মিচিকিয়া হাঁহি এটা মাৰি ক’লে— “শুনা বাছা, তুমি গছবোৰক ভাল পৰিৱেশ দিলা হয়, কিন্তু সিহঁতক তুমি কোনো ধৰণৰ সংঘৰ্ষৰ লগত যুঁজিবলৈ নিদিলা। যেতিয়া বতাহ, বৰষুণ বা ধুমুহা আহে, তেতিয়া ধান গছবোৰে হালি-জালি নিজৰ ভিতৰতে এক ধৰণৰ শক্তি উৎপন্ন কৰে আৰু সেই শক্তিৰ দ্বাৰা বীজৰ উৎপন্ন হয়। তুমি গছবোৰক সংঘৰ্ষ কৰিবলৈ নিদিলাই, সেয়েহে গছত ফলো নধৰিলে। আৰু শুনা, প্ৰকৃতিৰ সকলো জীৱ-জন্তু যিদৰে প্ৰতিকূল পৰিৱেশৰ লগত সংঘৰ্ষ কৰি জীয়াই আছে, ঠিক সেইদৰে তোমালোকে জীৱনত কিবা এটা পাবলৈ ঘাত-প্ৰতিঘাতৰ সন্মুখীন হ’লেহে সফল হ’ব পাৰিবা।”

খেতিয়কজনে ঈশ্বৰৰ কথা শুনি নিজৰ ভুল বুজি পালে। ঘাত-প্ৰতিঘাত পালেহে মানুহে জীৱনত সকলো শক্তিৰ প্ৰয়োগ কৰি সফলতা লাভ কৰিব পাৰে। এই কথা মনত ৰাখিব লাগে যে ঘাত-প্ৰতিঘাতে জীৱনলৈ সফলতা কঢ়িয়াই আনিব পাৰে।

_লেখকৰ ঠিকনা: ঝৰ্ণালী শৰ্মা বৰকটকী, তেজপুৰ বিশ্ববিদ্যালয় চৌহদ, তেজপুৰ_

ঘাত-প্ৰতিঘাতৰ প্ৰতিদান

<center>
(গ্ৰীচদেশৰ সাধুকথা)
</center>

ম
ৰমৰ অকণিহঁত, তোমালোকে সকলোৱে নিশ্চয় মকৰা দেখিছা। ঘৰৰ বেৰত ইমান সুন্দৰকৈ জাল গোঁঠে, সেয়াও নিশ্চয় মন কৰিছা। এই মকৰাৰ কেনেকৈ জন্ম হ’ল, গ্ৰীচদেশত সেই বিষয়ে এটা সুন্দৰ কাহিনী আছে। সেই কাহিনীটো তোমালোকৰ আগত ক’বলৈ লৈছোঁ। তোমালোকে নিশ্চয় ভাল পাবা।

![মকৰাৰ জন্মকথা](images/posts/makarar-janma-04-1024x576.webp)

পুৰণি কালত গ্ৰীচদেশত মাৰিয়া নামে এজনী ছোৱালী আছিল। তাই খেল-ধেমালি কৰি অকণো ভাল পোৱা নাছিল। তাইৰ এখন তাঁতশাল আছিল আৰু গোটেই দিনটো তাঁতশালখনতে বহি ধুনীয়া ধুনীয়া কাপোৰ বৈ উলিয়াইছিল। কাপোৰবোৰ ইমান কোমল আছিল যে এবাৰ চুই চালে বাৰে বাৰে চুই থাকিবলৈ মন যায়। মানুহৰ মুখে মুখে তাইৰ গুণ-গান বিয়পি পৰিল। পিছে এই প্ৰশংসাবোৰে মাৰিয়াক অহংকাৰী কৰি তুলিলে। তাই তাঁতশালত বহি ভাবিবলৈ ধৰিলে— মোৰ দৰে ইমান কোমল কাপোৰ হয়তো আৰু কোনেও ব’ব নোৱাৰে, আনকি দেৱী এথেনাইও মোৰ দৰে সূতা কাটি তাঁত ব’ব নোৱাৰিব কিজানি! এইদৰে ভবা-গুণা কৰি থাকোঁতেই মাৰিয়াই দেখিলে, তাইৰ সন্মুখত খুব সুন্দৰ আৰু তীক্ষ্ণ চকুৰ এগৰাকী মহিলা ৰৈ আছে।

মাৰিয়াই তেওঁক দেখি সুধিলে— “কোন তুমি? কি নাম তোমাৰ?” 
মহিলাগৰাকীয়ে খুব শান্তভাৱে ক’লে— “মাৰিয়া, মই বতাহৰ ৰাণী এথেনা। তোমাৰ কাপোৰ বোৱাৰ গুণ-গান শুনিয়েই মই তোমাৰ ওচৰলৈ আহিছোঁ। তুমি ভাবা নেকি— তুমি মোতকৈ বেছি সুন্দৰ কাপোৰ ব’ব পাৰা বুলি?” 
“নিশ্চয়, মই ভাবোঁ।”— এই বুলি মাৰিয়াই গৰ্বৰে উত্তৰ দিলে। “মই ক’ম যে তুমি মোৰ দৰে সুন্দৰ কাপোৰ নিসন্দেহে ব’ব নাজানা।”— আকৌ এবাৰ মাৰিয়াই ক’লে।

মাৰিয়াৰ কথা শুনি দেৱীৰ বহুত খং উঠিল, তেওঁ ক’লে— “হ’ব তেতিয়া হ’লে, আমি দুয়ো নিজৰ নিজৰ তাঁতশালত কাপোৰ ব’ম আৰু আমাৰ ভিতৰত কাৰ কাপোৰ ভাল হৈছে সেয়া বিচাৰ কৰিব ভগৱান জিউচে। তেওঁ যদি তোমাৰ কাপোৰখন মোৰখনতকৈ ভাল বুলি কয়, মই কাপোৰ বোৱা বন্ধ কৰি দিম আৰু যদি মোৰখন ভাল বুলি কয়, তেতিয়া হ’লে তুমি চিৰদিনলৈ কাপোৰ বোৱা বন্ধ কৰি দিব লাগিব।” 
“মই ৰাজী।”— মাৰিয়াই ক’লে ।

![মকৰাৰ জন্মকথা](images/posts/makarar-janma-01-1024x576.webp)

মাৰিয়াই এজোপা গছৰ তলত আৰু এথেনাই আকাশত কাপোৰ ব’বলৈ আৰম্ভ কৰিলে আৰু ভগৱান জিউচে ডাৱৰৰ আঁৰত বহি সেয়া চাই থাকিল।

প্ৰথমতে মাৰিয়াৰ কাপোৰ বোৱা শেষ হ’ল। তাইৰ কাপোৰখন দেখি ভগৱান জিউচ চিঞৰি উঠিল— “অপূৰ্ব! এনে কোমল আৰু সুন্দৰ কাপোৰ মই আজিলৈকে দেখা নাই। ৰংটো বৰ সুন্দৰ।”

মাৰিয়া অহংকাৰত ওফন্দি উঠিল, তাই ভাবিলে— “মোৰ দৰে কাপোৰ কেতিয়াও দেৱী এথেনাই ব’ব নোৱাৰে।” ইফালে দেৱী এথেনাই সূৰুযৰ পৰা কিৰণ আৰু ডাৱৰৰ পৰা সূতা আনি ফুল, নদ, নদীৰ ছবি তুলি ইমান সুন্দৰ কাপোৰ বৈ দিলে যে জিউচে দেখাৰ লগে লগে এথেনাক বিজয়ী ঘোষণা কৰিলে।

মাৰিয়াই এথেনাই বোৱা কাপোৰখন দেখি বৰ লাজ পালে আৰু দুহাতেৰে মুখ ঢাকি কান্দিবলৈ ধৰিলে। তাই ভাবিলে, তাইতো এতিয়া আৰু কেতিয়াও তাঁত ব’ব নোৱাৰিব, কেনেকৈ জীয়াই থাকিব! লগে লগে দেৱী এথেনাই মাৰিয়াৰ মনৰ কথা জানিব পাৰি ক’লে— “তুমি যে সূতা কাটি কাপোৰ ব’বলৈ নেপালে জীয়াই থাকিব নোৱাৰা, মই জানো। কিন্তু তুমি মানুহ হৈ থাকিলে এই কাম কেতিয়াও কৰিব নোৱাৰিবা, গতিকে মই তোমাৰ কামটো চলাই নিবলৈ সহায় কৰিম।” এই বুলি কৈ এথেনাই হাতত থকা শলাডালেৰে মাৰিয়াক স্পৰ্শ কৰিলে। লগে লগে মাৰিয়া এজনী মকৰাত পৰিণত হ’ল। মকৰাজনী উৰি গৈ হাবিত সোমাই আনন্দমনে জাল গুঁঠিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে।

![মকৰাৰ জন্মকথা](images/posts/makarar-janma-03-1024x576.webp)

এইদৰে মকৰাৰ জন্ম হ’ল বুলি গ্ৰীচ দেশৰ মানুহে বিশ্বাস কৰে। তেওঁলোকৰ মতে, সেয়েহে আজিও মকৰাই ধুনীয়া জাল গুঁঠি থাকে।

মাৰিয়াই নিজকে শ্ৰেষ্ঠ বুলি ভাবি থকা কথাৰ বাবেই তাইৰ পতন হ’ল, সেয়েহে এষাৰ কথা সদায়ে মনত ৰাখিবা— ‘অহংকাৰেই অধঃপতনৰ মূল’। আমি নিজৰ গুণ বা বৈশিষ্ট্যক লৈ কেতিয়াও অহংকাৰ কৰিব নালাগে।

_লেখকৰ ঠিকনা: ঝৰ্ণালী শৰ্মা বৰকটকী, তেজপুৰ বিশ্ববিদ্যালয় চৌহদ, তেজপুৰ_

মকৰাৰ জন্মকথা

এ
সময়ত এজন চিকাৰীয়ে এখন হাবিত চিকাৰ ধৰিবৰ বাবে জাল পাতিছিল। তেওঁ জালখন এনেদৰে পাতিছিল যাতে কোনেও ধৰিব নোৱাৰে। জালখনৰ ওপৰত গছৰ ঠাল আৰু পাত পাৰি দিছিল।

এদিন এহাল কপৌ চৰাই উৰি আহি জালত পৰিল। লগে লগে সিহঁত জালখনত লাগি ধৰিলে। বেচেৰা কপৌ চৰাইহালে ইনাই-বিনাই কান্দিবলৈ ধৰিলে। সিহঁতৰ যে জীৱন শেষ, চিকাৰীয়ে যে ধৰি নি খাই পেলাব,— সেই কথা ভাবি ভাবি সিহঁতে উপায় বিচাৰিবলৈ ধৰিলে। এইদৰে থাকোঁতেই সিহঁতে দেখিলে যে অলপ আঁতৰতে এজোপা গছত এটা চৰাই বহি আছে। তাক দেখি কপৌ চৰাইহালে চিঞৰিবলৈ ধৰিলে।

কপৌহালৰ চিঞৰ শুনি চৰাইটো ওচৰলৈ আহিল আৰু ক’লে— ‘বন্ধুহঁত, চিন্তা নকৰিবা। মই কিবা উপায়েৰে তোমালোকক আজি মুকলি কৰিহে এৰিম।’ এইদৰে কৈ চৰাইটো উৰি গ’ল।

![কপৌ আৰু চিকাৰী](images/posts/kopou02-1024x576.webp)

অলপ সময়ৰ পাছতে চৰাইটোৱে তাৰ সমনীয়া সকলোকে লগত লৈ আহি কপৌ চৰাইহালক জালখনৰ সৈতে একেলগে উৰুৱাই লৈ গ’ল আৰু সেই হাবিখনৰ কাষতে থকা নিগনি ককাইক কুটিবলৈ লগাই দিলে। নিগনি ককাইয়ে জালখন কুটি দিয়াৰ লগে লগে কপৌ চৰাইহাল মুকলি হৈ গছৰ ডালত বহিলগৈ আৰু তাহাঁতক সহায় কৰা সকলোকে ধন্যবাদ জনালে আৰু ক’লে— ‘বন্ধুসকল, আজি আমাৰ প্ৰাণ তোমালোকৰ বাবেহে বাচিল । আমি সদায় এনেদৰে মিলিজুলি থাকিম। ইজনে সিজনক বিপদত সহায় কৰিম। তেতিয়া কোনো শত্ৰুৱে আমাৰ অনিষ্ট কৰিব নোৱাৰে।’

ইয়াৰ পাছত সকলোৱে ফূৰ্তি কৰিবলৈ ধৰিলে। ইফালে চিকাৰীয়ে চিকাৰ ধৰিব নোৱাৰি দুখ মনেৰে ঘৰলৈ উভতি গ’ল।

দেখিলানে মইনাহঁত, মিলিজুলি কৰিলে সকলো কাম সহজতে সমাধান হয়। জীৱনত এষাৰ কথা সদায় মনত ৰাখিবা— ‘একতাই পৰম বল’।

_লেখকৰ ঠিকনা: ঝৰ্ণালী শৰ্মা বৰকটকী, তেজপুৰ বিশ্ববিদ্যালয় চৌহদ, তেজপুৰ_

চিকাৰী আৰু এহাল কপৌ চৰাই

ম
ৰমৰ কণমানিহঁত, তোমালোকে সকলোৱে নিশ্চয় কাউৰী চৰাই চিনি পোৱা। কাউৰীয়ে কা-কাকৈ চিঞৰি মাতিলেই আলহী আহিব, কিবা খবৰ আহিব বুলি আমাৰ সমাজত অতীজৰে পৰা চলি অহা লোকবিশ্বাস আছে। পিছে তোমালোকে জানানে বাৰু কাউৰী কেনেকৈ ক’লা হ’ল? এই বিষয়ে বৰ সুন্দৰ কাহিনী এটা আছে।

এসময়ত এখন নদীৰ পাৰত এজোপা প্ৰকাণ্ড গছ আছিল। গছজোপাত কেইটামান কাউৰী চৰাইয়ে বাস কৰিছিল। সিহঁতে নদীৰ পানীত গা ধুইছিল, খেলিছিল। সেই নদীৰ পানী সিহঁতে আন কাকো ব্যৱহাৰ কৰিবলৈ দিয়া নাছিল।

অ’ তোমালোকে এটা কথা জানানে নাই,— সেই সময়ত কাউৰীৰ গাৰ ৰং ‌বগা আছিল আৰু সিহঁতৰ মাতো বৰ শুৱলা আছিল!

![কাউৰী কেনেকৈ ক’লা হ’ল](images/posts/kauri-kola-kenekoi-03-1024x576.webp)

কাউৰীকেইটাই হাঁহি-ধেমালিৰে দিনবোৰ পাৰ কৰিছিল। হঠাতে এদিন এজন দেৱদূতে বহু ঠাই ভ্ৰমণ কৰি আহি সেই নদীৰ পাৰৰ গছজোপাৰ তলতে অলপ সময় জিৰণি লৈছিল। দেৱদূতজন তাত বহাটো কাউৰীকেইটাই ভাল নাপালে। সিহঁতে ভাবিলে, যদি সিহঁতে বহুত চিঞৰ-বাখৰ কৰে, তেতিয়া দেৱদূতজন থাকিব নোৱাৰি গুচি যাব। ভবা মতে সিহঁতে ৰমলিয়াবলৈ ধৰিলে আৰু দেৱদূতজনক অতিষ্ঠ কৰি তুলিলে। ইফালে দেৱদূতৰ পানী-পিয়াহো লাগিছিল। সেয়েহে তেওঁ পানী খাবলৈ নদীত নামিল। তেতিয়া কাউৰীকেইটাই নদীত লৰি-ঢাপৰি পানীখিনি ঘোলা কৰি দিলে। বাৰে বাৰে দেৱদূতজনে পানী খাবলৈ লয় আৰু বাৰে বাৰে কাউৰীকেইটাই পানীখিনি ঘোলা কৰি বেয়া কৰি থাকে। অৱশেষত তেওঁ পানী খাবলৈ নোপোৱাত উপাই নেপায় সিহঁতক ক’লে— “মই এজন দেৱদূত, বহু ঠাই ভ্ৰমণ কৰি পিয়াহত আতুৰ হৈ ইয়ালৈ পানী খাবলৈ আহিছোঁ, মোক অলপ পানী খাবলৈ দিয়া।”

দেৱদূতজনৰ কথা শুনি কাউৰীকেইটাই ক’বলৈ ধৰিলে— “এই নদীখন আমাৰ, ইয়াৰ পানী আমি কাকো খাবলৈ নিদিওঁ। তুমি এতিয়াই ইয়াৰ পৰা আঁতৰি যোৱা।”

কাউৰীকেইটাৰ কথা শুনি দেৱদূতৰ বৰ খং উঠিল আৰু তেওঁ সিহঁতক গালি পাৰিবলৈ ধৰিলে— “তোমালোকৰ গাৰ ৰং বগা, মাতটোও বৰ মিঠা, সেই কাৰণে তোমালোক ইমান অহংকাৰী। আজিৰ পৰা তোমালোকৰ গাৰ বৰণ ক’লা হ’ব আৰু মাতটো কঠুৱা হ’ব। তোমালোকক কোনেও ভাল ব্যৱহাৰ নকৰিব।” ইয়াকে কৈ দেৱদূতজন গুচি গ’ল।

![কাউৰী কেনেকৈ ক’লা হ’ল](images/posts/kauri-kola-kenekoi-02-1024x576.webp)

সেইদিনাৰ পৰা কাউৰীৰ গাৰ বৰণ ক’লা হ’ল আৰু মাতটো কঠুৱা হ’ল। কাউৰীয়ে মাতি থাকিলে আমি যা যা বুলি খেদি দিওঁ।

দেখিলানে কণমানিহঁত, কাউৰীয়ে নিজৰ পতন নিজে মাতি আনিলে। অলপ পানী খাবলৈ দিয়া হ’লে আৰু ভাল ব্যৱহাৰ কৰা হ’লে সিহঁতৰ গতি তেনেকুৱা নহ’লহেঁতেন। গতিকে কণমানিহঁত, কেতিয়াও নিজকে শ্ৰেষ্ঠ বা ধুনীয়া বুলি অহংকাৰ নকৰিবা আৰু সকলো মানুহকে ভাল ব্যৱহাৰ কৰিবা।

“ভাল কথা ভাল মাত 
ভাল ব্যৱহাৰ, 
তিনিও আচৰণকে 
বোলে শিষ্টাচাৰ।”

এই কথাকেইটা মনত ৰাখিবা, তেতিয়াহে সকলোৰে প্ৰিয় আৰু সফল ব্যক্তি হিচাপে জীৱনটো গঢ়ি তুলিব পাৰিবা।

_লেখকৰ ঠিকনা: ঝৰ্ণালী শৰ্মা বৰকটকী, তেজপুৰ বিশ্ববিদ্যালয় চৌহদ, তেজপুৰ_

... ঝৰ্ণালী-শৰ্মা-বৰকটকী ...

ঘাত-প্ৰতিঘাতৰ প্ৰতিদান

মকৰাৰ জন্মকথা

চিকাৰী আৰু এহাল কপৌ চৰাই

কাউৰী কেনেকৈ ক’লা হ’ল